จากตอนห้องฉุกเฉิน ก็อยากจะเล่าต่อนะว่าระหว่างรอวันผ่าตัด 7 วัน
เกิดอะไรขึ้นมากมาย แต่ตอนนั้นไม่สามารถจริงๆ
หลงลืมไปบ้าง ยิ่งเขียนและทบทวนเหตุการณ์
มันทำให้เราเจ็บปวด และโทษตัวเองว่าทำไมไม่ระวัง
บวกกับตอนนั้นถ้าได้เขียนจริงๆมันจะมีแต่มู้ดเศร้าๆ
เพราะกว่าจะผ่านมาได้ ลำบากจริงๆ
อุบัติเหตุ ก็คือ อุบัติเหตุ นั่นแหละไม่มีใครอยากให้เกิด
แต่พอเกิดแล้วก็ต้องยอมรับมันและผ่านมันมาให้ได้
ค่ะ ตอนนี้เราผ่านมันมาได้ 8 เดือนแล้ว
รู้เลยนะคะ ว่าไม่ได้เข้ามาเขียนเลย
วันจันทร์27นี้หมอนัดครั้งสุดท้ายแล้ว
เราเป็นหนี้บุญคุญใครหลายๆคนเยอะมากๆ
กว่าจะกลับมาเดินได้ปกติ
แต่เราจำที่เคยอ่านในหนังสือได้ว่า
เมื่อถึงเวลาคนเราถ้าต้องเป็นหนี้บุญคุณใคร ก็เป็นไปเถอะ
อย่าคิดมาก อย่าแบกรับเอาไว้คนเดียวเลย
เราทุกคนยังมีคนคอยเป็นห่วงเสมอ..แม้ว่าเราจะไม่รู้สึกก็ตาม
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in