ความรักที่ผมได้รับมากจากเขามันเหมือนกับยาพิษ
ค่อย ๆซึมผ่านกระแสโลหิตไปทีละน้อย...ทีละน้อย
และผมไม่สามารถต้านทานพิษนี้ได้เลย...
“จะซื้อไปเยี่ยมหลุมศพน้องเหรอ”
เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นจากด้านหลัง เด็กหนุ่มกลืนน้ำลายลงคอ เหลือบมองอีกคนด้วยหางตา ก่อนจะรีบหยิบช่อดอกกุหลาบสีขาวที่ถูกห่อไว้อย่างดีขึ้นมา เท้ารีบสาวออกไปจากบริเวณร้านดอกไม้ทันที
“ทำไมถึงได้ชอบเมินฉันนักนะ...บิล...”
ชื่อของเขาถูกเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย คนถูกเรียกพรู่ลมหายใจออกมา ก่อนจะหันไปประจันหน้ากับชายร่างสูงเจ้าของดวงตาสีเหลืองเหมือนกับหมาป่า
บิลกัดฟันแน่น มือเล็กภายใต้ถุงมือสีกรมสั่นระริก ไม่รู้เพราะความหนาวของอากาศที่อยู่ๆก็เย็นตัวลงโดยไม่ทันได้ตั้งตัว หรือเพราะดวงตาเยือกเย็นที่จ้องมองมาก็ไม่รู้
“หยุดตามผมสักที...”
เสียงที่เล็ดลอดออกไปมันทั้งสั่นเครือและเบาจนแทบจะไม่ได้ยิน ชายหนุ่มในชุดโค้ทสีเทาเหยียดยิ้มขึ้น ร่างสูงเคลื่อนกายเข้ามาใกล้เขาเรื่อย ๆ
“แล้วถ้าฉัน...บอกว่าไม่ล่ะ”
เสียงแผ่วเบากระซิบที่ข้างใบหู บิลกัดริมฝีปากจนเลือดซิบ ก้อนเนื้อในอกข้างซ้ายเต้นรัวเร็วเหมือนกลองในงานวันชาติ ร่างกายไม่ขยับตามที่เขาคิด
มันเหมือนมีพิษเข้าสู่ร่าง จนทำให้เขากลายเป็นอัมพาตก็ไม่ปาน
ทันใดนั้นหิมะก็เริ่มก่อตัวลงมาไม่หยุด ร่มคันหนึ่งถูกกางออกเหนือศีรษะของเขา มันบดบังใบหน้าของชายคนนั้นให้เห็นเพียงเสี้ยวหน้า บิลเหลือบมองคนที่เดินขนาบข้าง ริมฝีปากสีแดงสดยังคงเหยียดยิ้มอยู่
“ให้ฉันเดินไปส่งนายแล้วกัน...หิมะตกแบบนี้มันอันตราย”
ไม่รู้เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ แต่เสียงจากรองเท้าสองคู่ก็ยังคงดังเป็นระยะไปตามท้องถนน มือเรียวยังคงถือร่มไว้เหนือศีรษะของเขา
“หนาวรึเปล่า”
เสียงแหบพร่าดังขึ้นมาจากคนด้านข้าง คนถูกถามมองผ่านหลุมศพไปเรื่อย ๆ บิลยังคงเงียบ ไม่สื่อสารใดๆกับชายอีกคน
เจ้าของดวงตาสีทองแลบลิ้นเลียริมฝีปาก เท้าทั้งสองข้างหยุดอยู่ตรงหน้าหลุมศพหลุ่มหนึ่ง
มือเรียวหุบร่มแล้วถือมันไว้ด้วยมือข้างที่ถนัด สายตาเหลือบมองเด็กชายข้างตัวที่ทำหน้าไม่สบอารมณ์ตั้งแต่เจอกับเขา
“ฉันไปทำอะไรให้นายเคืองกันล่ะเนี่ย...”
“คุณฆ่าน้องชายผมใช่มั้ย เด็กคนอื่น ๆที่หายไปก็ด้วย...ฝีมือคุณงั้นสินะ”
คนถูกถามใช้มือข้างที่ว่างเกลี่ยปอยผมที่ปรกหน้าของเด็กชายให้พ้นทาง นิ้วโป้งไล้ไปตามสันกรามได้รูปแล้วผละออก ทิ้งความรู้สึกแปลกประหลาดไว้ในใจของคนถูกกระทำ
“...เป็นข้อสันนิษฐานที่น่าสนใจมาก...แต่เธอมีหลักฐานอะไร...มาตัดสินล่ะว่าฉันเป็นคนทำ....”
“ตั้งแต่คุณย้ายมาที่เดอร์รี่...คุณก็ดึงดูดผู้คนในเมือง...โดยเฉพาะกับพวกเด็ก ๆ...ตอนแรกผมก็ไม่ได้คิดอะไร...แต่มันเริ่มแปลกขึ้นเรื่อย ๆ ทุกคนเริ่มหายไป...น้องชายผมก็ด้วย”
สิ้นสุดคำตอบ เสียงหัวเราะดังขึ้นไม่หยุด ริมฝีปากสีแดงเหยียดยิ้มจนน่ากลัว
“...เธอฉลาดมากบิล...แต่คงไม่มีใครเชื่อเธอหรอก...แต่เธอรู้ความจริงแล้วก็ดี...ฉันจะได้ทำอะไรง่ายขึ้นหน่อย...”
ชายหนุ่มเอ่ยประโยคสุดท้ายด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย ฟันคมขบกัดใบหูเล็กเบา ๆด้วยความกระหายใคร่อยาก
บิลแทบหยุดหายใจ สมองเหมือนจะขาวโพลนไปหมดเมื่ออีกคนเข้ามาประชิด กลิ่นน้ำหอมอ่อน ๆเตะจมูกพลันจะทำให้เขารู้สึกดีมากขึ้นไปอีก จนเผลอเอนศีรษะเข้าหา
“...เขาว่ากันว่าความรักก็เหมือนยาพิษ... ทำให้มนุษย์ตายได้ แม้จะต้องใช้เวลาสักหน่อย...แต่นายก็รู้ใช่มั้ยบิล...ว่าฉันชอบเล่นกับเหยื่อของฉัน...”
เสียงครางกระเส่าดังขึ้นเป็นระยะ ร่างสูงสูดกลิ่นกายจากคนตรงหน้าเข้าไปเต็มปอด จงใจปล่อยมันรดต้นคอของเด็กชาย
“...โดยเฉพาะเหยื่อพิเศษ ๆแบบเธอ...ฉันเลยจะมอบยาพิษที่ดีที่สุดให้เธอยังไงล่ะบิล...”
Pizza.
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in