ภายในห้องสี่เหลี่ยมปิดทึบ มีเพียงกระจกบานใหญ่เท่านั้นที่คั่นกลางระหว่างพวกเขา

เมอร์ลินมองชายอีกคนที่กำลังใช้มีดโกนไล้ไปตามสันกรามอย่างละเอียดอ่อน เขายกมือขึ้นสัมผัสกระจกบานนั้น รอยยิ้มกว้างปรากฏขึ้นบนใบหน้าอย่างอดไม่ได้



คิดถึงคุณเป็นบ้าเลย...



ทุกวินาทีที่คิดว่าคุณตาย...มันเหมือนโลกทั้งใบของผมแตกเป็นเสี่ยง ๆ...



“ความทรงจำเขาจะกลับมาใช่มั้ย?” ชายร่างสูงในชุดสูทอย่างดีหันไปถามหญิงสาวเจ้าของเรือนผมสีน้ำตาล เธอขยับแว่นเล็กน้อย ก่อนจะเริ่มพูดต่อ

“...ตอนนี้เขาคิดว่าตัวเองเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านผีเสื้อไปแล้ว คุณอยากจะลองฟื้นความทรงจำเขาดูมั้ยล่ะ” หญิงสาวร่างเล็กเอ่ยถาม

“ทำอะไรก็ได้ที่จะทำให้ความทรงจำเขากลับมา” เธอพยักหน้าเล็กน้อย ดวงตาภายใต้กรอบแว่นหนากลับไปจดจ่ออยู่กับหน้าจออัจฉริยะอีกครั้ง

“คุณทำอะไร?”

“การจะรื้อฟื้นความทรงจำ...ก็ต้องดึงเอาเหตุการณ์ที่เลวร้ายออกมา อย่างตอนการทดสอบครั้งแรกของพวกคุณ”

“เดี๋ยว...นี่คุณจะ...” คำพูดทั้งหมดหายเข้าไปในลำคอ เมื่ออยู่ๆมวลน้ำขนาดมหึมาก็เริ่มถาโถมเข้าไปในห้องของอดีตสายลับกาลาฮัด หรือที่ทุกคนต่างรู้จักกันในชื่อ แฮรี่ ฮาร์ท

แฮรี่เบิกตากว้าง ชายหนุ่มรีบปีนขึ้นไปยืนบนเตียงนอน ใช้มือสองข้างยึดเพดานไว้

“เฮ้! ขอโทษนะคุณ! ห้องผมน้ำท่วม ได้โปรดหยุดมันที!!!” ชายหนุ่มตะโกนสุดเสียง หากแต่ไม่มีการช่วยเหลือใดๆทั้งสิ้น แฮรี่กลืนน้ำลายลงคอ สัญชาตญาณบอกว่าเขาควรจะขึ้นไปที่สูง แต่แล้วยังไงล่ะ น้ำมันเริ่มเพิ่มระดับจนถึงอกแล้ว

“เอาเขาออกมา...จิงเจอร์” ฝ่ายคนที่ยืนดูเหตุการณ์อยู่หน้ากระจกยิ่งทุกข์ร้อนมากขึ้นไปอีก เมอร์ลินพยายามยื่อฉุดกล่องสี่เหลี่ยมในมือหญิงสาว หากแต่เธอยึดมันไว้กับตัวแน่น



...เขาผิดเองที่คิดจะทดสอบอะไรบ้าๆนี่



ระดับน้ำเพิ่มสูงขึ้นจนคนในห้องจมลงสู่ใต้น้ำ แฮรี่ตีแขนไปมา เท้าสองข้างเตะสู้แรงดันน้ำ ดวงตาที่ใช้การได้เพียงข้างเดียวหันมองรอบด้านเพื่อหาทางออก



อะไรน่ะ...



ทำไมมีผีเสื้ออยู่ในน้ำด้วยล่ะ



“จิงเจอร์ได้โปรด...เอาเขาออกมา!!! ขอร้องล่ะ!!! แฮรี่ทำไม่ได้ คุณไม่เข้าใจเหรอ!!!”

“เดี๋ยว...ใจเย็นก่อน สัญชาตญาณของเขาจะทำให้หาทางออกได้...” เมอร์ลินเหลือบมองคนที่ทุบกระจกขอความช่วยเหลือ สายตาของแฮรี่ในตอนนี้ดูยังไงก็ไม่ใช่สายลับคนเดิม ไม่ใช่คนที่พร้อมจะเจอสถานการณ์แบบนี้

“คุณต้องเปิดให้ผมเข้าไป!!!” เขาจะไม่ทนรอเห็นเพื่อนตัวเองตายไปอีกครั้งแน่ และถ้าเธอไม่ยอมเปิด เขาก็จะหาขวานมาผ่ากระจกนี่ซะ

คงเพราะท่าทีของแฮรี่ที่เหมือนจะขาดอากาศ หญิงสาวจึงรีบควบคุมระบบการทำงานของกระแสน้ำ

“โอ้ไม่ ๆ...อย่ามาเล่นตลกแบบนี้นะ!”

“อะไร...เกิดอะไรขึ้น”

“ฉันปิดระบบไม่ได้!!!” ชายหนุ่มยกมือขึ้นกุมศีรษะ ก้อนเนื้อในอกข้างซ้ายเต้นรัวเร็ว ชีพจรสูบฉีดจนเขากลัวว่าจะตายก่อนคนที่อยู่ในน้ำเสียอีก

“ส่งปืนมา”

“อะไรนะ? นี่คุณจะบ้าเหร—”

“ผมบอกให้หยิบปืนมา!!!” เมอร์ลินจัดการประกอบปืนให้เข้าที่ด้วยความรวดเร็วเหมือนตอนที่เคยฝึกสมัยก่อน

...ตอนที่ฝึกกับแฮรี่

“ถอยไป” เขาออกคำสั่งกับจิงเจอร์ ก่อนจะรัวกระสุนใส่กระจกบานใหญ่นั่นไม่หยุด แต่มันก็เกิดเพียงรอยร้าวเล็ก ๆเท่านั้น



ในเมื่อปืนไม่ได้ผล...งั้นก็คงต้องใช้วิธีดั้งเดิม



มือ...เท้า และแขน



แรงกระแทกจากกระจกใสทำเอาแขนของเขาระบมไปหมด แต่อย่างน้อยมันก็ทำให้กระจกแตกง่ายขึ้น มวลน้ำจึงค่อย ๆไหลออกมาทีละน้อย แต่นั่นไม่ได้ช่วยแฮรี่เลยสักนิด

“ทนอีกหน่อยนะ....ผมรู้ว่าคุณยังอดทนได้ดีแฮรี่...” เศษกระจกบาดสูทตัวเก่งจนมันขาดเป็นระยะ เมอร์ลินใช้เท้ากระแทกซ้ำไปที่รอยแยกเดิม ทันใดกระจกก็เป็นช่องโหว่พอให้เขาผ่านไปได้

ชายหนุ่มรีบเข้าไปคว้าร่างของคนที่หมดสติมาได้นาทีกว่า เขากอดแฮรี่ไว้ กันอีกฝ่ายได้รับแรงกระแทกตอนที่น้ำไหลออกไปจนหมด

ภายใต้ผืนน้ำสีฟ้าใส มันเหมือนกับทุก ๆอย่างพาลจะมืดมัวไปเสียหมด แต่แฮรี่คือคนที่ไม่ว่าจะมืดมนแค่ไหน เขาก็จะต้องช่วยให้ได้ เมอร์ลินตัดสินใจทำบางอย่างลงไปเพื่อช่วยเพื่อนรักตรงหน้า

ริมฝีปากของคนสองคนประกบกันแน่น เมอร์ลินแบ่งอากาศทั้งหมดที่มีให้กับแฮรี่ แม้เจ้าตัวจะยังคไม่ได้สติ แต่อย่างน้อยมันจะช่วยให้อีกคนรอดชีวิต มือเรียวประคองใบหน้าที่โหยหามาตลอดหลายปี



...หวังว่าจูบของผมคงพอช่วยให้คุณจำอะไรได้นะกาลาฮัด