มาถึงวันแรกพี่เค้าก็ให้เราเริ่มจากงานง่ายๆช่วยเค้าเช็คไซส์เครื่องแบบพนักงานประจำปี2558 ทำกับพี่วัฒน์ไปร่วมร้อยคน ตาเริ่มลายเวลาผ่านไปเร็วมาก รู้ตัวอีกทีก็5 โมงนิดๆแล้วพี่ๆคนอื่นเค้าจะเลิกงานกัน5โมงครึ่งเลยเริ่มเก็บของกันบอกให้เรามาทำต่อพรุ่งนี้

พอถึงเวลา17.30 พี่ๆทุกคนก็ออกไปแสกนนิ้วที่เครื่องหน้าห้องแล้วก็แยกย้ายกันกลับบ้านส่วนเราก็เก็บของไปเรื่อยจนถึงเวลาเลิกงานเราก็รอพี่เมเนเจอร์ออกก่อนพี่เค้าหันมาถามว่า“กลับบ้านยังไง?”“แอร์พอร์ตลิงค์ค่ะพี่”“เดินออกเป็นไม๊เราอ่ะ?”“ไม่แน่ใจค่ะแหะๆ ตอนเข้ามา เข้ามาทางสวนนกน่ะค่ะ”“ทางนั้นมันอ้อมถ้าเราจะกลับแอร์พอร์ตลิงค์เดี๋ยวเดินตามพี่มา” “ค่ะ”

เราเดินตามพี่เค้าออกไปอย่างเงียบๆระหว่างทางพี่เค้าก็สอนเรื่องการวางตัวในที่ทำงานที่ที่มีแต่ผู้ที่อายุเยอะกว่าเราเราก็รับฟังเงียบๆไปจนสุดทางเข้าไปใต้อาคารผู้โดยสารขึ้นลิฟต์ แตะบัตรเดินออกมาตรงทางประตูทึบๆที่เราชอบเรียกมันว่า ประตูลับแบบถ้าไม่ได้สนใจก็เดินผ่านไปไม่รู้ประตูนี้ใช้ไปไหนประมาณนั้น

พอขึ้นลิฟต์มาถึงอาคารผู้โดยสารเราก็บอกเค้าว่าขอรอเพื่อนก่อน นัดเพื่อนเอาไว้เดี๋ยวออกไปพร้อมเพื่อนเลยแยกกัน“ออกเป็นใช่ไม๊ จากตรงนี้?”“ค่ะ(ตอบทั้งที่ไม่รู้ทางเลย)”“งั้นพี่ไปก่อนนะพรุ่งนี้เจอกัน”

พอแยกกับพี่ปอเรา(ผู้ซึ่งไม่รู้หนทาง)เดินมุ่งตรงไปยืนอยู่หน้าแผนผังพร้อมกับเอามือถือมาถ่ายเก็บไว้กันหลงทาง แล้วก็มองซ้ายมองขวาเผื่อจะหาตัวช่วยได้จนเห็นกลุ่มพนักงานบริษัทนึงเดินตรงไปทาง EXIT C Arrivalเราก็เดินตามเค้าไปก็เห็นเค้าเดินไปข้างๆตม. ที่เขียนว่าเป็นช่องพนักงานตรวจกระเป๋า แล้วก็แสกนบัตรออก เราก็เลยเดินตามไปทำบ้างตามประสา เข้าเมืองตาหลิ่วต้องหลิ่วตาตาม

พอเดินออกมาจนถึงสายพานรอกระเป๋าคนก็เยอะมาก ลูกเด็กเล็กแดงเต็มไปหมดมายืนจดๆจ้องๆตรงหน้าสายพานเราก็ต้องคอยเดินระวังไม่ให้ชนเด็ก ชนรถเข็นและอื่นๆอีกมากมายจนไปถึงจุดแสกนบัตรจุดสุดท้ายก่อนออกไปสู่Arrival Hall ภายในอาคารผู้โดยสารยามเย็นหนาวมาก ไม่รู้เค้าเร่งแอร์กันกี่องศาขนเรานี่ลุกไปหมดเรารีบบึ่งไปยังป้ายรถshuttle bus เพื่อนั่งสายA ลงไปยังbus terminalเพื่อต่อแท๊กซี่ไปเอากระเป๋าที่หอพักที่ฝากไว้เอากลับบ้าน

เป็นความสะเพร่าของเราเองที่ไม่ดูแผนที่ให้ดีว่ากิ่งแก้วซอยเลขต้นๆมันอยู่ไกลจากสนามบินมากนั่งแท๊กซี่ทีเป็นร้อยเลยเสียดายตัง

ลากกระเป๋าจากหอมานั่งแอร์พอร์ตลิงค์อีกแล้วก็ลากกลับบ้านหมดวันแรกที่สนามบินเราเป็นวันที่วุ่นวายมากเหนื่อยมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก(ก.ไก่ล้านตัว)

พอหัวถึงหมอนที่บ้านก็มานอนคิดว่าทำไมนะทำไมเราถึงอยากไปฝึกงานที่นู่นไกลก็ไกล เดินทางก็หลายต่อก็ได้คำตอบว่า...

สำหรับเรา“สนามบิน” เป็นสถานที่ที่มีเสน่ห์อย่างบอกไม่ถูกมีคนมากมายจากหลายมุมโลกมารวมกันมีทั้งรอยยิ้มและน้ำตาเป็นสถานที่ที่ไม่เคยหลับไหลตลอด24ชม.เป็นที่ที่ไม่เงียบเหงาพนักงานทุกคนทำงานตามหน้าที่ช่วยกันทำให้เครื่องบินลงจอดและขึ้นสู่ฟากฟ้าอย่างปลอดภัยทำให้การเดินทางของทุกคนมีรอยยิ้ม