รอยยิ้มที่ค้างไว้ในภาพนิ่ง โดยไร้คำเล่าเหตุการณ์ก่อนหน้า

เสียงหัวเราะที่ไม่ได้ยิน จากสายตาแสนร่าเริง

คิ้วขมวดเป็นปม ที่กำลังจดจ่อกับเรื่องนอกรัศมีของเลนส์กล้อง

คำหวานที่ถูกแลกเปลี่ยน กลับกลืนหายไปกับฉากหลังในรูป

“คนฉวยโอกาส ”  พี่นายว่า  ยกหนังสือที่กางไว้ขึ้นปิดหน้าตัวเอง

ผมหัวเราะ เอื้อมมือไปแตะขอบหนังสือเล่มหนา

(พี่นายกำลังพยายามอ่าน สงคราม ความรัก และสันติภาพ รอบสอง

ผมแอบเห็นว่าจัดการเล่มหนึ่ง องค์หนึ่งไปสำเร็จแล้ว

จะลุยงานโทลสตอย ไม่ใช่อะไรที่ง่ายเลย)

“ก็ถ่ายสวยนะ”  ผมบอก เอียงกล้องในมือให้พี่นายดู  “พี่ตั้งใจอ่านจริงๆ”

พี่นายชะโงกหน้ามาดูแวบนึง แล้วเอนตัวพิงเก้าอี้ คว้าลอนดอนฟ็อคมาจิบก่อนจะตอบอะไร

“แต่คนอย่างพี่--”  ผมยกม็อคค่าของตัวเองขึ้นมาดื่ม ร้านกาแฟหัวมุมมีชีวิตชีวาขึ้นช่วงบ่ายวันหยุด ผมเองนัดพี่นายมาคั่นกลางการท่องหนังสือ

(ถ้าโดดมาได้นานๆ อย่างนี้ก็ดี

ถ้าอาจารย์จะให้ผมเขียนบรรยายเรื่องรอยยิ้มของพี่นายแทนน่ะ

เรื่องเพลงต่างๆที่ผมมักได้ยินในหัวตอนอยู่กับพี่นาย

เรื่องคำร้อยพันที่ผมนึกออกเมื่อได้ยินเสียงนั้นพูดกับผม

อยากคิดไปอย่างนี้ ทั้งที่รู้ดีว่าข้อสอบวิชา Soundtracks in Film นั้นเป็นปรนัยล้วนๆ

หาเพลงประกอบประจำตัวพี่เขาได้เป็น playlist ก็น่าจะนับได้

....ใช่มั้ย)

“—คนอย่างพี่ถ่ายมุมไหนก็สวย”

พี่นายแกล้งถอนหายใจเสียงดัง วางหนังสือลงบนโตีะ แล้วลุกมาคว้ากล้องไปจากมือผม

“อะ—เดี๋ยวนะ!”

ผมยกมือขึ้นปราม

หากพี่นายจับกล้องไว้กับมือ หยีตาข้างนึงที่เลนส์กล้อง

“แบร์ก็หล่อ--”

เสียงล้อๆของพี่นายทำเลือดสูบฉีดที่แก้มผม

ได้แต่นั่งนิ่งฟังเสียงกดชัตเตอร์เหมือนเด็กน้อยคนหนึ่ง

 “--ลองโดนถ่ายมั่งจะเป็นไร”

ผมยิ้ม (จะว่าบ้าคำชมก็ได้) ยอมตามใจพี่นาย

ยังไงแล้ว ความหมายในรูปถ่ายก็รู้กันอยู่สองคน.

//

มาคุย / ทักทายกันได้ที่ทวิต

@_XDolan

นะคะ <3

x

ข้าวเอง.