เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
litanies of you.sweetsingularity
day 14: cuddles
  • “ผมคิดถึงพี่นะ”




    เด็กหนุ่มซุกตัวกับอกผม

    แขนทั้งสองโอบผมเข้าใกล้โดยไร้คำพูด



    ได้แต่สูดกลิ่นคุ้นจมูกเข้าถึงหัวใจ


    แล้วก้มลงจูบผมคนเด็กกว่าอย่างแผ่วเบา




    คิดถึงสิ.

    คิดถึงที่สุด




    ....เด็กบ้า.





    “เมื่อไหร่พี่จะกลับน๊า--“  เสียงอ้อนดังมาจากมือถือผมบนโต๊ะ


    แทบไม่รู้สึกถึงแอร์โรงแรมที่หนาวเย็น เพราะข้อความ และวิดิโอคอลของแบร์ที่เข้ามาเช็กอาการผมราวจากไปห่างไกล


    ผมส่ายหน้า นั่งลงบนเตียง แล้วค่อยๆปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตจนสุด




    ปล่อยให้เสื้อคลุมตัวหลวมๆอยู่อย่างนั้น




    “มาแค่ปารีส”  ผมแกล้งบ่น นิ้วดันๆที่หน้าผากคนในจอ


    “เวลาห่างกันชั่วโมงเดียว--

    —อย่าห่วงพี่เลย”




    แบร์ทำตาละห้อย (คล้ายหมาป่าเชื่องๆตัวนึง แต่ดูขัดตาชอบกล)




    “ก็พี่ทำตัวน่าหวง---เอ่อ--ห่วง...”




    เอนตัวไปพิงเก้าอี้ตัวเอง เกาๆหลังคอแบบที่เจ้าตัวชอบทำเวลาเขิน




    รู้น่า.





    “ไม่ต้องเลย”  ผมไล่ทีเล่นทีจริง โบกมือไหวๆหน้าจอ


    "เราไปอ่านหนังสือไป” 




    เดี๋ยวคุยยาวกว่านี้จะวางสายไม่ลง




    (ไม่ใช่ว่าผมไม่เคย



    สมัยนี้ เทคโนโลยีตามใจเราเกินไป

    จะคิดถึง จะอ้อนหา

    ก็ง่ายเกินความคิด


    จนคำที่พิมพ์เกือบจะเป็นการเล่นเสแสร้งชั่วคราว

    เป็นลมปากที่ปรากฏเก็บไว้ในรูปข้อมูลเท่านั้น)




    “พี่นาย....”



    ผมเผลอยิ้มให้กับเสียงหงอยๆนั่น

    ประทับริมฝีปากที่จอประหนึ่งปากแบร์





    “—กลับไปแล้วจะกอดแน่นๆเลย....”

Views

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in