เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
litanies of you.sweetsingularity
day 13: touch

  • ผมสะดุ้งตื่นเพราะเสียงคล้ายโลกจะถล่ม



    “อ้าว—" แบร์​ทักผมในจากบริเวณครัว มือกำลังยกเครื่องปั่นลงจากแสตน



    (เดี๋ยว ผมฟื้นขึ้นมาในโลกคู่ขนานหรือยังไง)





    “ตื่นแล้วหรอฮะ.... เจ้าชายนิทรา”




    ผมยืนเกาหัวยิกๆอยู่หน้าเคาน์เตอร์ครัว


    เฝ้าดูคนหลังเคาน์เตอร์รินน้ำสีเขียวๆลงแก้วไซส์โต ด้วยตาที่ไม่ค่อยสู้แสงยามเช้านัก




    ….นี่ผมแก่เกินไปสำหรับอะไรๆแบบนี้แล้วหรือ




    “เราเรียกใครนะ--​“  ผมว่า มองแบร์นิ่งๆ สมองยังคงรวนเร




    กำลังพยายามปะติปะต่อเหตุการณ์เมื่อคืน

    แต่ดันจำได้เพียงความมืด




    “แบร์—!” 



    เหมือนเสียงตัวเองดังสะท้อนกลับมาในหัว


    เพลงเต้นจังหวะรัวเร็วดังลั่นในคลับ

    แสงจ้าบาดตากระพริบเป็นระยะๆ ขณะคนรอบข้างกระโดดขึ้นลง

    ร้องเพลงตามคำทุกคำอย่างฉะฉาน พอที่จะทำให้ผมรู้สึกเป็นแกะดำหลงทาง




    (พวกนี้มาที่นี่กันทุกวันรึไง)




    “—แบร์มาเต้นกับพี่เร็ว!”



    ผมยกมือสูงขึ้นกวักเรียกคนที่มาด้วย



    ได้แต่หวังว่าเด็กหนุ่มจะอ่านปากผมออก เสียงดนตรีในคลับนั้นกลบเสียงอื่นไปเสียหมด


    หนุ่มสาวต่างเอียงตัวเข้าใกล้ กระซิบกระซาบที่ข้างหูกันและกัน




    หนุ่มน้อยของผมเดินฝ่าฝูงมนุษย์มาหา แบร์สวมเสื้อเชิ้ตพอดีตัวสีขาว ใต้บอมเบอร์แจ๊กเก๊ตสีดำ



    ดูดีจนผมอยากจะพาหนีกลับห้องให้พ้นสายตาสอดส่องของหนุ่มๆที่นี่





    ….ถูกแล้ว ผมไม่ได้เป็นนางฟ้าแสนดีอย่างที่เขาว่ากันนั่นหรอก





    สารภาพว่ากับแบร์​ ผมกลายเป็นคนเห็นแก่ตัว




    ก็จะให้ใครอื่นมาแทนที่ผม


    มายืนอยู่มุมหนึ่งของฟลอร์​ ใกล้ร่างอุ่นที่กำลังแนบชิดร่างผม ปากสวยไล้สัมผัสตามจุดอ่อนผมที่ต้นคอ




    ได้ยินเสียงหัวใจของอีกคนดังก้องในหัว 



    ลองเตกีล่าสักชอตแล้ว ความคิดผมก็ปิดตัวลงเหมือนกัน




    ยังรู้สึกแต่เสียงเพลงที่ไม่รู้เนื้อร้อง จังหวะเบสที่ดังกระแทกหู กับสัมผัสจากร่างข้างหลังผม





    ใกล้อีก

    ขยับเข้ามาใกล้อีก...





    ก็เรียกพี่ไง--”  แบร์ยิ้มยิงฟัน (น่าหอมแก้มเป็นที่สุด) “--ผู้สูงอายุ



    ผมกลอกตา คว้าแก้วเขียวมาดื่ม

    แล้วแทบสำลักกับความข้นของส่วนผสม ขณะวางแก้วลง



    “ผู้สูงอายุที่เหนื่อยเพราะเราเมื่อคืนน่ะสิ”  ผมแย้ง ค่อยๆเช็ดปากตัวเอง “เราใส่อะไรลงไปบ้างเนี่ย”



    แบร์ยักไหล่ เท้าคางจ้องผมจากหลังเคาน์เตอร์ 



    “อโวคาโด ผงชาเขียว กล้วย” เด็กปีสองหันไปมองตู้เย็นห้องผมแวบนึง “กับนมสด--“



    ตัวยุ่งยื่นหน้ามาจูบผมข้ามเคาน์เตอร์

    นิ้วบางค่อยๆทาบ ลูบแก้มผมช้าๆ คล้ายจะส่งผมกลับไปเคลิ้มลืมทุกสิ่งอีก




    “สายแล้วนะฮะ”  เหมือนผมได้ยินเสียงแบร์กระซิบลอยๆ 



    รสจูบยังไม่เลือนหายไปจากปาก



    “ระวังจะไปเรียนไม่ทัน...."
Views

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in