ความเสียดายที่ยังคงติดค้างอยู่ในใจ ความรู้สึกผิดพลาดที่ยังคงหลอกหลอน ความผิดหวังในอดีตที่มิอาจกลับไปแก้ไขได้ เรื่องราวจุดเริ่มต้นของอดีตที่ยังคงหลอกหลอนผมมาจนถึงทุกวันนี้

ในวัย 12 ปีผมนั้นไร้เดียงสา สายตาคู่เก่าที่เห็นแค่สีขาวและสีดำ ต้นเดือนสิงหาของปี 59 แม่ของผมนั้นโรคร้ายได้นำพาหนึ่งในดวงจิตของผมไป แม่ของผมจากผมไปเพียงชั่วเวลาข้ามคืน แต่การจากไปของแม่ของผมนั้น มิใช่สิ่งที่ผมยังคงทำใจมิได้มาจนถึงทุกวันนี้

แต่เป็นการบอกลาสุดท้ายที่มิเคยเกิดขึ้น ในช่วงที่แม่ของผมยังมีชีวิตนั้นตัวกระผมเองก็ไปเยื่อมเยือนท่านอยู่ในทุกๆวัน แต่ในภายหลังผมกลับหยุดไปโดยปริยาย มิใช่เพราะว่าตัวผมนั้นยุ่งกับสิ่งใดเลยแต่กลับเป็นการหนีความจริงว่าแม่ของผมนั้นอาการแย่ลงในทุกๆวัน

ผมกลัว กลัวว่าวันที่เขาจากไปผมจะยังไม่พร้อม ผมไม่เคยพร้อมเสียด้วยซ้ำ ความเขลาและความขลาดครอบงำผม สั่นกลัวไปถึงขั้วหัวใจในทุกคืนที่หลับตานอน มันเป็นเหตุผลว่าทำไมคำลาเหล่านี้ยังคงติดอยู่ในใจผม

และในเมื่อตอนที่สายไปแล้วผมจึงได้รู้ว่า เพราะความกลัวที่จะเสียสิ่งที่รักไป ในตอนที่เสียมันไปแล้วมันเจ็บยิ่งกว่าการโอบรับความสูญเสียนั้นไว้เสียอีก

และคำลาสุดท้ายเหล่านี้จะยังคงติดอยู่ในใจผมตลอดไป