ชุนสุเกะเดินทางมาสมทบกับมินาโกะผู้เป็นภรรยาที่พาลูกชายมาติวสอบเข้าโรงเรียนมัธยม ณ บ้านพักริมทะเลสาบ โดยมีครอบครัวอื่น ๆ มารวมตัวกันอีก 3 ครอบครัว แต่ในวันเดียวกัน เอริโกะ ชู้รักของชุนสุเกะก็เดินทางมาที่บ้านพักและเธอก็ถูกฆาตกรรมภายในบ้านพักแห่งนั้น ต่อมามินาโกะสารภาพว่าเธอเป็นคนฆ่าชู้รักของสามี เรื่องราววุ่นวายมากขึ้นเมื่อจู่ ๆ ครอบครัวอื่นในบ้านพักก็เกิดสามัคคีกันคิดแผนช่วยอำพรางศพเพื่อปกป้องมินาโกะท่ามกลางความสงสัยของชุนสุเกะ ทำให้เขาต้องค้นหาความจริงบางอย่างด้วยตัวเอง

เราเคยอ่านงานของฮิงาชิโนะ เคโงะมาทั้งหมด 4 เล่ม เล่มนี้เป็นเล่มที่ 4 ซึ่งจากประสบการณ์การอ่านนิยายสืบสวนของเรา เราคิดว่านิยายของเคโงะ ไม่ได้ทำให้เราตื่นเต้นกับการหาตัวคนร้ายขนาดนั้น เราว่าตัวเนื้อเรื่องและความสัมพันธ์ของตัวละครที่เล่าผ่านการดำเนินเรื่องเรียบ ๆ ของเรื่องนี้มากกว่าที่ทำให้น่าสนใจ 

เราชอบตอนที่ชุนสุเกะเถียงกับพ่อแม่คนอื่นเรื่องการเรียนพิเศษของเด็ก ก่อนจะถูกหาว่าเพราะเป็นพ่อเลี้ยงเลยไม่ได้รักลูกตัวเองจริง ๆ แล้วความรักของพ่อแม่ที่แท้จริงคือแบบไหน แบบที่กดดันลูกแล้วอ้างว่าเพื่ออนาคตที่ดีน่ะหรอ พ่อแม่บางคนไม่รู้ตัวเลยว่าบางทีก็เผลอปลูกฝังความคิดบางอย่างของตัวเองใส่ลูก มีตอนนึงที่โชตะ ลูกของมินาโกะตอบกลับหลังแม่ตัวเองบอกว่าการเรียนไม่ใช่ทุกอย่างว่า

'ก็แม่บอกเองว่าถ้าไม่ไปโรงเรียนดี ๆ ชีวิตจะมีแต่ขาดทุน แล้วก็บอกว่าข้าราชการที่โกงกินได้ตำแหน่งสูง ก็เพราะจบมาจากมหาวิทยาลัยโตเกียว แล้วข้าราชการที่จบมหาวิทยาลัยโตเกียวก็จะมีตำรวจปกป้อง เลยไม่ต้องเข้าคุก โลกนี้ใครได้เป็นใหญ่ก็ชนะ แล้วทำไมจู่ ๆ มาเปลี่ยนคำพูดล่ะ'

ครอบครัวมินาโกะคือชนชั้นกลางที่พยายามเลื่อนฐานะตัวเองทำให้กดดันลูก ถึงในตอนแรกพวกพ่อแม่จะยืนกรานว่าตัวเองเลือกสิ่งที่ดีที่สุดให้ลูกแล้ว มองว่าลูกตัดสินใจเองไม่ได้เลยต้องให้เรียนพิเศษ ไม่งั้นจะรักสบายเกินไป แต่พอผ่านไประยะนึง พอเห็นว่าลูกไม่ได้เล่นสนุกก็เริ่มกังวล 

เราว่าเคโงะเป็นคนที่เสียดสีปัญหาในสังคมบ้านเขาได้ดีมาก ๆ นอกจากจะขยี้ปัญหาครอบครัว ก็ยังมีเรื่องการสอบเข้าของเด็กญี่ปุ่นที่กดดันมากไป ซึ่งลามไปจนก่อให้เกิดปัญหาอื่น ๆ ตามมาอย่างการติดสินบน รวมไปถึงแม่ที่ยอมนอนกับคนใหญ่คนโตเพื่อลูก อ่านแล้วก็คิดว่าชายเป็นใหญ่ในญี่ปุ่นมันอุบาทว์จริง ๆ เห็นผู้หญิงเป็นแค่ของแลกเปลี่ยน 

คือถ้านิยายของเขาเปรียบกับละครซักเรื่องในไทย มันก็คือฟ้ามีตา เป็นละครสะท้อนสังคม แต่ต่างตรงที่มันไม่ได้สอนอะไรเรา ไม่ได้บอกว่าตัวละครนี้ทำถูกหรือผิด เวรกรรมก็ไม่มี เราไม่รู้ว่าจริง ๆ เคโงะต้องการจะบอกอะไร เพราะถึงบอกเราก็ไม่รู้เรื่องเพราะฟังญี่ปุ่นไม่ออก สิ่งนึงที่เรารู้สึกทุกครั้งเวลาอ่านงานเคโงะจบ คือจิตใจมนุษย์แม่งดำมืดจริง ๆ อย่างที่คำโปรยของเรื่องนี้บอกไว้เลย ขอแค่มีแรงผลักดันมากพอก็ทำอะไรน่ากลัวได้ ต่อให้วันนี้เราคิดว่าตัวเองเป็นคนดี มันก็ไม่มีอะไรมารับประกันหรอกว่าเราจะไม่เจอเรื่องที่จะไม่ทำให้ตัวเองไขว้เขวจนต้องตั้งคำถามถึงศีลธรรมของตัวเอง