หลังจากนอนหลับอย่างเต็มอิ่มเราก็ตื่นกันตั้งแต่เช้าตรู่ด้วยความตั้งใจที่จะไปดูพระอาทิตย์ขึ้นที่ชายหาด ในใจคิดว่ามันต้องสวยมากแน่ๆ ในตอนที่แสงแรกของวันส่องกระทบผืนน้ำ พวกเราเดินตรงไปที่สะพานที่ทอดยาวลงไปในทะเล ฟังเสียงคลื่นกระทบฝั่ง พร้อมกับหยิบกล้องขึ้นมาเตรียมเก็บภาพความสวยงามยามเช้า แต่ทันทีที่ไปถึงสะพานเราก็พบว่า...

ชายหาดด้านนี้ไม่เห็นพระอาทิตย์ขึ้น

ทำไมถึงทำกับฉันได้!

แต่ก็เอาเถอะ ถึงอย่างไรในตอนที่แสงสีทองสาดปกคลุมท้องฟ้ามันก็สวยอยู่ดี รู้สึกโชคดีจริงๆ ที่ได้มาเห็นภาพแบบนี้ เราเดินถ่ายรูปเล่นตามชายหาดไปเรื่อย ไม่นานก็มีน้องหมาเจ้าถิ่น (อีกแล้ว) วิ่งมาเข้าเฟรม ด้วยความที่ปกติก็กลัวหมาเป็นทุนเดิมอยู่แล้วก็แทบจะวิ่งกรี๊ดขึ้นสะพานไปให้ไกล แต่เพื่อความคูลของเราก็เลยต้องนิ่งไว้ (ฮา...) พวกเราเดินถ่ายรูปกันอยู่เกือบชั่วโมงก็กลับไปที่พักเพื่อรอเวลากินอาหารเช้าที่ทางที่พักจัดไว้บริการ เราพาตุ๊กตาเพนกวินสองตัวมาร่วมถ่ายรูปการท่องเที่ยวครั้งนี้ด้วย เจ้าตัวกลมสองตัวถือเป็นเพื่อนร่วมทริปของเรา ได้ไปที่ต่างๆ ด้วยกัน (มีคุณยายที่ผ่านมาแอบหัวเราะตอนที่เห็นพวกเราบุกเข้าไปในกอหญ้าข้างทางเพื่อหามุมถ่ายรูป อ๊ายอาย) ไม่นานหลังจากที่เราจัดการอาหารเช้าเสร็จ พี่ม่อนคนเดิมก็มารับเราสองคนไปท่องเที่ยวตามสถานที่ต่างๆ บอกไว้เลยว่าวันนี้ตารางของพวกเราแน่นมาก กะว่าวันเดียวนี้จะเที่ยวให้คุ้มเลย

สถานที่แรกของวันนี้เริ่มที่จุดชมวิวเนินนางพญา เป็นสถานที่ยอดฮิตที่ทุกคนต้องมาให้ได้ถ้ามาที่จันทบุรี บอกได้เลยว่าของจริงสวยกว่าที่เคยเห็นในรูปตามอินเทอร์เน็ตเสียอีก ขนาดว่าเราไปถึงตอนเช้ามากแล้วยังมีนักท่องเที่ยวเต็มไปหมด ไม่ผิดหวังที่ยอมเดินฝ่าอุณหภูมิข้างนอกที่พุ่งขึ้นไปกว่า 32 องศา แดดแรงกว่าวันแรกอีกสุดยอดจริงๆ บนจุดชมวิวมีคณะลูกกุญแจกำพร้า (ไม่มีแม่) คล้องอยู่เต็มไปหมด ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงมีแบบนี้ที่นี่ แต่ก็สวยแปลกตาดีอยู่ไม่น้อย

ต่อจากนั้นพี่ม่อนก็บอกให้เราขึ้นรถมอเตอร์ไซพ่วงเพื่อไปชมเจดีย์กลางน้ำ ดูเป็นระบบการขนส่งที่เหมาะกับชุมชนดี รถคันเล็กๆ บรรทุกคนได้ราว 4-5 คนเท่านั้น พี่คนขับพาเราไปถึงจุดชมเจดีย์กลางน้ำที่อยู่ด้านล่าง พอไปถึงพวกเราก็ต้องเดินข้ามสะพานยาวๆ ไปอีกกว่าจะถึงตัวเจดีย์ แต่สะพานก็ไม่ได้ทอดไปถึงเจดีย์ เราก็เลยได้แต่มองอยู่ไกลๆ วิวที่ได้เห็นก็คุ้มค่ากับที่เดินฝ่าแสงแดดร้อนแรงมา น้ำทะเลใสๆ ท้องฟ้าสวยๆ ภูเขาเขียวๆ และโบราณสถาน ก็เป็นการรวมตัวกันที่เหมาะเจาะ

สองสาวเดินตัวแห้งกลับไปที่รถ รู้สึกเหมือนจะสลายกลายเป็นผงได้ตลอดเวลา แต่ชีวิตต้องไปต่อเพราะมีอีกหลายที่ที่อยากจะไป สถานีต่อไปของพวกเราคือศูนย์ศึกษาการพัฒนาอ่าวคุ้งกระเบน เส้นทางศึกษาธรรมชาติรอเราอยู่ ใช้เวลาไม่นานจากจุดชมวิวเนินนางพญา ที่นี่เราจะได้พบกับสะพานไม้ที่มีความยาวกว่า 2 กิโลเมตร พาดผ่านป่าชายเลนที่อุดมสมบูรณ์ เพราะต้นไม้ที่แผ่ร่มเงาปกคลุมตลอดเส้นทาง พวกเราก็เลยเหมือนได้พักผิวจากการถูกเผาไหม้ของแสงแดดไปด้วยในตัว (แต่ก็แลกมาด้วยอากาศที่อบอ้าวเพราะลมไม่ค่อยมี) เราเดินชมทิวทัศน์ของป่าชายเลน คุยกับปูแสมบ้าง ปลาตีนบ้างในระหว่างทาง