(Porsche x Jamyjamess

& Jackie x Third)

Remember what I could, just a sound of jazzy songs.

Another clue is at the door, sign of no disturb's on.

( Jazzy - Trinity)

“สามร้อยกว่ารูปแล้วนะพี่เช่”

นั่นแหละ เขาถึงรู้ตัวว่าควรลดกล้องลงได้แล้ว

เสียงน้องฝ่ายกราฟฟิกตะโกนมาจากหน้าจอมอนิเตอร์ ส่วนเขายกอุปกรณ์หากินออกจากขาตั้งมาอยู่ใกล้นายแบบชนิดที่อีกแค่ก้าวเดียวก็ถึงฉากนานแล้ว

หอมมาก กลิ่นน้ำหอมที่ถ่ายทำโฆษณาวันนี้

“วันนี้พอแค่นี้ ขอบคุณครับ”

ศิวกรก้มหัวขอบคุณทีมงานทุกฝ่าย สุดท้ายเขาจึงมองไปยังนายแบบที่ค่อยๆลุกขึ้นยืนบนรองเท้าบูตส้นสูง ห่างกันก็มากอยู่แต่กลิ่นน้ำหอมบนร่างกายอีกฝ่ายเหมือนอยู่ใต้จมูกเขา

ไม่ใช่น้ำหอมผู้ชาย และก็ไม่ใช่น้ำหอมผู้หญิง เจ้าของผลิตภัณฑ์บรีฟมาแค่ ‘สง่าและมั่นใจ’ และนั่นมันโคตรจะตรงกับคนที่มาถ่ายวันนี้ นาทีแรกที่หนุ่มตัวเล็กผมบลอนด์ก้าวเข้ามากล้องในมือเขาน่ะแทบร่วง

เขาผ่านทั้งนางแบบและนายแบบมาเป็นร้อย ไม่เคยมีใครทำให้เขาอยากรู้จักมากขนาดนี้

“พี่เช่มาดูรูปกัน” เสียงรุ่นน้องตะโกนมาสำทับ ศิวกรเหลียวหลังกลับไปตั้งท่าจะเดินตอนที่เด็กลูกครึ่งเลื่อนสายตาไปทางด้านข้าง “พี่เจมส์มาดูด้วยกันไหมฮะ?"

เจมส์... ชื่อเจมส์เหรอ

เขามองคนถูกเรียกพยักหน้า ก้าวขาฉับไปยืนข้าง‘ไอซ์’ เขาเดินตามไปขนาบอีกข้าง รุ่นน้องใช้เม้าส์ลากรูปบนจอไปเรื่อยๆ บอกได้เลยว่างานนี้หินมาก สวยแทบทุกรูปจนเลือกไม่ถูก

“ผมเลือกไม่ได้เลยอ่ะพี่เจมส์” นั่นไง ขาดคำเขาเสียที่ไหน

“พี่เลือกเอง” ว่าแล้วเม้าส์ในมือรุ่นน้องก็ถูกแย่งไป นายแบบกดเลือกอย่างชำนาญ ทั้งยังเลือกได้ตรงใจเขาเกือบทุกรูป กระทั่ง...

“รูปนั้นด้วย” ช่างภาพชี้นิ้วไปที่รูปๆหนึ่ง สองคนที่เหลือหันมามองเป็นตาเดียว ไอ้เด็กลูกครึ่งทำหน้านิ่ง ส่วนคนเป็นแบบผูกคิ้วชนกันก่อนเปิดปากค้าน

“รูปมันขาดนะคุณ”

โห...

“ผมตั้งใจ ขายน้ำหอมนะ ถ่ายแค่คอผิดตรงไหน?" ...ใช่ ศิวกรตั้งใจถ่าย ภาพไล่จากปลายคางลงมาตามลำคอเรียว มีขวดแก้วใส่น้ำหอมแตะอยู่ในองศาที่พอดี คนจับเม้าส์ยอมกดขยายเป็นรูปใหญ่ และนั่นคือตอนที่ทุกคนถูกสะกด 

ทุกคน,ทั้งเขา ไอซ์ ทีมงาน และนายแบบเอง

“พี่ ผมว่ารูปนี้เวิร์ค” ไม่รอให้ใครค้านไอซ์ก็กดเซฟเรียบร้อย ทุกคนแยกย้ายกันไปเก็บของ เจมส์เดินแยกไปเปลี่ยนชุดอีกทาง ส่วนศิวกรหันมาเก็บกล้องรวมขาตั้งใส่เป้ก่อนสะพายขึ้นไหล่

“ผมเห็นนะพี่” เสียวคอวาบเมื่อเด็กกราฟฟิกมากระซิบเอาใกล้ๆ

“เห็นอะไร?"

“ที่พี่มองนายแบบ ละสายตาไม่ถูกเลย?" มันเลิกคิ้วหนาๆนั่นขึ้นกวนประสาท เขาเพียงกรอกตาไม่ต่อปากต่อคำ แต่ไอซ์พูดเรื่องนี้ขึ้นมาก่อนก็ดีเหมือนกัน 

“ว่าแต่รู้จักกันเหรอ กับนายแบบ?"

“แน่ะ...” ลากเสียงแล้วปล่อยค้าง ยิ้มเผล่แบบจงใจ เขาส่ายหัวทำท่าจะเดินหนีเด็กมันถึงยอมรั้งไว้ “รู้จักๆ พี่เจมส์น่ะรุ่นพี่ผมเอง”

“อื้อหึ”

“ดีกรีเชียร์ลีดเดอร์ เกียรตินิยมด้วยมั้ง”

“เรียนกราฟฟิกเหรอ?"

“อย่างเทพเลยละพี่” ดวงตาไอซ์พราวระยับ ท่าทางจะนับถือกันจริงๆ เขาเองเก่งแค่ถ่ายรูป (คิดว่าเก่งละนะเพราะยังมีคนจ้างงานอยู่เรื่อยๆ) แต่เรื่องแต่งสีแต่งโทนให้ถูกใจลูกค้า เขายกให้รุ่นน้องทำทั้งนั้น

ศิวกรกำลังตั้งท่าจะถามต่อ แต่ต้องชะงักไป

กลิ่นน้ำหอมฟุ้งมาก ทำไมไม่มีใครทัก เขาลากสายตา เลื่อนไปเจอผมสีสว่างเคลื่อนผ่านจากห้องแต่งตัวออกไปทางประตูสตูดิโอ เห็นแวะคุยกับทีมงานแปปนึง และแอบเห็นรอยยิ้มหวานที่หวานกว่ากลิ่นกลางของน้ำหอมที่เจ้าตัวแจกจ่ายไปทั่ว

บ้าบอ หยุดมองไม่ได้เลย

‘แปะ’

ไอซ์ยกสองมือตบกันกลางอากาศ เขาหลุดออกจากภวังค์ ขมวดคิ้วดึงหน้ากลับใส่ให้รุ่นน้องที่กลั้นขำทั้งที่อยากล้อเลียนใจจะขาด

“กลับละ” ใครจะไปเปิดช่องให้มันล้อ เขาตบบ่าคู่สนทนาแล้วเลี่ยงออกประตูไป สั่งตัวเองในหัวว่าอย่าทำตัวรีบร้อนจนมีพิรุธ แต่อันที่จริงในใจเขายังหวังว่าจะตามเจมส์ไปทัน

ก็อยากคุย

--------------------------------

“พี่สาม”

“ชื่อเติร์ด”

หน่ายใจจนอ่อนใจ แก้แล้วแก้อีกเด็กตรงหน้าก็ยังดึงดันจะเรียกชื่อเขาที่ไม่ใช่ชื่อเขาอยู่ดี เติร์ดยกแก้วสแตนเลสร้อนหนีไปที่เคาเตอร์ด้านหลังเพื่อชงลาเต้ตามออเดอร์ลูกค้า แต่พอเสิร์ฟเรียบร้อยเด็กที่ชอบต่อล้อต่อเถียงก็ยังคงเกาะอยู่ที่เดิม

เกาะอยู่หลังเครื่องชงกาแฟ

แล้วยังทำหน้าเป็นแมว.

“ผมมาสมัครเป็นบาริสต้า”

“เหอะ” เหอะสิ เด็กไม่กินกาแฟริจะมาขอสมัครเป็นบาริสต้า แค่มี ‘แจ๊คกี้’ ในฐานะลูกค้าทุกวันเขาก็ปวดหัวจะแย่ ถ้าให้มาอยู่ในฐานะลูกน้องเขาคงไมเกรนขึ้น

“ก็พี่ประกาศรับอยู่”

“ยังไม่สิบแปด ไม่รับ”

“ผมให้ป๊ามาเซ็นต์อนุญาตก็ได้นะ” พูดพลางขยับมาท้าวคางอยู่หลังเครื่องคิดเงิน ใกล้เขายิ่งกว่าเดิม ผมเด็กหนุ่มถูกปล่อยยาวตามประสาเด็กจบมัธยมกำลังก้าวเข้ารั้วมหาวิทยาลัย ปรกคิ้วไปทั้งหมดเหลือไว้แต่ดวงตาสีดำขลับเหมือนลูกแมว

พอใกล้ขนาดนี้ เติร์ดเห็นผมสีเทาของตัวเองสะท้อนในนั้นชัดมาก

เด็กน้อย.

“ตลกละ”

“เถอะนะพี่ ผมปิดเทอมแล้วว่างโคตร”

“ไม่มีเพื่อนคบกับเขาเลยหรือไง” เติร์ดสงสัยอยู่ สงสัยมานานแล้วว่าแจ๊คกี้มานั่งร้านเขาหลังเลิกเรียนทุกวันได้ยังไง เด็กวัยนี้ควรไปเที่ยวเล่นแฮงเอ้าต์กับกลุ่มเพื่อนมากกว่าไม่ใช่เหรอ

แต่ก็... ใช่ว่าเคยออกปากไล่ไปตรงๆ มีเด็กนี่ทุกวันก็ดี ก็การันตีได้ว่าเขาจะขายน้ำได้อย่างน้อยวันละแก้วไง แค่นั้นจริงๆ

“เบื่อเพื่อน”

“แล้วไม่เบื่อพี่?"

“ถ้าบอกว่าเบื่อพี่สามจะงอนผมไหม?" ถามหน้าทะเล้น เขาเลยตีเข้าที่หน้าผากเด็กที่กล้ายื่นหน้ามาซะชิดไปทีหนึ่ง มันชิดเกินไป... กลิ่นหอมของโกโก้ทำให้เติร์ดรู้สึกใจคอไม่ดี 

“อเมริกาโน้ร้อนที่นึงครับ” เหมือนลูกค้าเขาจะรอไม่ไหวเลยสั่งแทรกขึ้นมา เขากับเด็กช่างกวนเลยแตกกระเจิงกันไปคนละทาง เติร์ดรับเงินและทอนให้ลูกค้า จากนั้นจึงหันกลับมาเตรียมจะชง

“แจ๊คกี้”

“ฮะ— ครับ?"

“เข้ามาในนี้” เขาละมือจากเครื่องชงกาแฟ กวักมือเรียกเด็กที่ไปเล่นกระถางดอกไม้ตกแต่ง คนถูกเรียกเดินหน้างงเข้ามาในส่วนชงกาแฟก่อนจะยืนซ้อนอยู่ข้างหลังเขา

“อเมริกาโน่ รู้จักไหม? อารมณ์ประมาณเอสเปรซโซ่ที่เติมน้ำลงไป ไม่ใส่ไซรัปนะ กดปุ่มนี้ก่อนแล้วค่อยปุ่มนี้" 

“นี่พี่สอนผมเหรอ?"

“ก็จะสมัครทำงานไม่ใช่เหรอ?" อะไร ทีอย่างนี้มาทำมึน เขาเหลือบตาขึ้นมอง ใช่ว่าแจ๊คกี้สูงกว่าเขามาก แต่พอน้องยืนอยู่ข้างหลังทำไมเขารู้สึกเหมือนตัวเองถูกกอดจมหายก็ไม่รู้ 

“ตกลงพี่รับผมเหรอ!”

“เออ แต่มีข้อแม้” เติร์ดหันกลับมาชงกาแฟต่อจนเสร็จ ปล่อยเวลาให้เด็กมันลิงโลดไปจนรู้สึกว่าสงบลง เขาจึงทำท่ายื่นถาดให้แจ๊คกี้เตรียมเอาไปเสิร์ฟ

“อะไรก็ได้ครับพี่สาม ผมทำได้หมดเลยขอแค่พี่รับผมเป็นลูกน้อง” ...ได้แน่นะ?

“ถ้าจะมาทำงาน ต้องเรียกว่าพี่เติร์ด”

“ได้ไงอะพี่สาม?" คิ้วที่โดนผมหน้าม้ายาวปรกคงกำลังขยับชนกัน แล้วยังแววตาที่เริ่มงอแงเป็นแมวถูกขัดใจนั่นอีก 

“จะทำไหมละงานน่ะ?"

“พี่สาม...”

“แจ๊คกี้ ให้โอกาสอีกแค่ครั้งเดียว” เขาขู่กลับ ทำท่าจะรั้งถาดกลับมาเสิร์ฟเอง คนเป็นน้องจึงยอมแพ้

“ครับพี่เติร์ด”

“ก็แค่เนี้ย” เขายิ้มแล้วยกมือขึ้นไปขยี้กลุ่มผมสีดำ เขาไม่ได้มีผมสีธรรมชาติมานานแค่ไหนแล้วนะ ว่าแล้วก็ออกแรงหนักมือขึ้นเพราะความหมั่นเขี้ยว จนแจ๊คกี้ต้องเป็นฝ่ายหนีมือออกไปเอง

เออ รับน้องมาทำงานก็ได้ เขาทำร้านคนเดียวก็เหงาอยู่เหมือนกัน

เสียงกระดิ่งหน้าประตูร้านดังขึ้นอีกรอบ เติร์ดตวัดสายตารับลูกค้าคนใหม่ เป็นชายหนุ่มรูปร่างเล็กใส่เสื้อยืดแบรนด์เนมกับกางเกงยีนส์ขาดสีดำ สะพายกระเป๋าทรงประหลาด แถมผมสีสว่างจ้ากว่าเขาเสียอีก คุณลูกค้าเดินมาชิดเคาเตอร์แล้วจึงสั่งเครื่องดื่ม

“ชาเขียวปั่นเพิ่มวิปครับ”

TBC.