(Porsche x Jamyjamess)

And I don't want my heart to be so broken.

From all those words inside that left unspoken.

(Hidden Track - TRINITY)

เขารู้สึกเหมือนถูกแกล้ง

'พี่ไม่เอาจริงหรอกน่า'

...เขาประมาทอีกคนเกินไป ประมาทความดื้อรั้นเข้าขั้นบ้าบิ่น จนกระทั่งวันที่อาจารย์สอนเต้นเดินนำชายหนุ่มตัวเล็กเข้ามาในห้องซ้อม

อีกแค่สามเดือน แต่ต้องเปลี่ยนบล็อกกิ้งใหม่หมด

คนในเสื้อยืดคว้านคอลึกจนน่าหวาดเสียวนั่นมาพร้อมปัญหาหนักหัวและปัญหาหนักใจ ยังไม่ได้เริ่มซ้อมด้วยซ้ำแต่ข้างในเขากลับหอบหนัก ไม่กล้าสบตาด้วยหรอก ได้แต่ปล่อยให้เพื่อนสนิทเดินไปทักทายแล้วคว้าคอพี่เขามาร่วมตรงกลางห้อง

'แร็ปเปอร์?'

ล้อกันเล่นแน่ๆ?... เขาคิดอย่างนั้นจนกระทั่งคนตาใสทิ้งตัวลงนอนคว่ำบนพื้นห้องซ้อม หัวเกือบแตะกับเข่าเขาที่ขัดสมาธิอยู่บนพื้นก่อน แอบมองผมสีสว่างจ้า ที่คาดผมรูปแซลลี่ ไม่ประหลาดสักนิดพอพี่เจมส์เป็นคนใส่


'แบ่งท่อนกัน'

แย่งหัวใจเขาไปไม่พอ ยังจะมาแย่งเนื้อร้องกันอีก อย่างคนตรงหน้า เขาแต่งทั้งเพลงให้แร็ปเลยก็ยังได้

'พี่ชัวร์นะว่าจะเอาตำแหน่งนี้'

'อื้อหึ อิจฉาไอ้เจมานานพอละ'

ไม่พูดเปล่า พี่เขาเงยหน้ามาสบตาด้วย ตาพี่เจมส์ไม่ใช่สีดำสนิท มันซ่อนประกายหลายอย่างที่สั่งสมมาจากประสบการณ์ในชีวิต ปอร์เช่หลงอยู่ในนั้นมาตั้งแต่แรกพบ และยังคงหลงอยู่เพราะไม่ได้นึกอยากหาทางออก

จมอยู่ในห้วงดวงดาวภายในตาคู่นั้น สุดลึกจะหยั่งถึง เหมือนความคิดพี่เขา

'ทรินิตี้มีสี่คนแล้วมันจะทำไมเล่า'

...แน่ะ หัวเสียเพราะคอมเม้นต์ คิ้วผูกจะเป็นปม หน้าผากก็ย่นไวกว่าอายุ เขาถือวิสาสะยื่นมือไปปิดจอไม่ให้พี่เจมส์อ่านต่อ


'อะไร'

'อะไร'

 
พี่เจมส์ยิ้มแล้ว ปอร์เช่ยิ้มตอบ มือเล็กยื่นมาตีก่อนจะหันหน้าหนีไปมองหน้าต่าง คงเขินอยู่ เขาเองก็เขินค้างมาตั้งแต่เมื่อบ่าย ไม่ใช่แค่จำนวนสมาชิกที่ถูกแฟนๆพูดถึงไม่ขาดปาก แต่สัญญะของพวกเขาก็ถูกอภิปรายในวงกว้าง

'นายเป็นไฟ?'

'เข้ากับผมสุดแล้ว'

'งั้นฉันเป็นลม'

'อ้าว พี่! แย่งกันได้ไง'

เติร์ดโวยวายทันที พวกเขาสองคนเลือกลมกับไฟไว้ก่อนที่จะมีคนใหม่เข้ามา สองธาตุที่ส่งเสริมซึ่งกันและกัน หวังจะสร้างสมดุล แต่กลับมีคนกำลังอยากโหมกระพือเพลิง

'เป็นทรายไปไอ้เติร์ด'

แล้วใครจะกล้าขัดพี่เขากันล่ะ?




'พี่สัญญา?'

'สัญญา'

เขาจับมือพี่เจมส์แนบลงกลางอก ให้ความเงียบเอ่ยแทนเสียง รวบรวมทุกความรู้สึกที่ถูกกระตุ้นโดยสัญชาตญาณ ที่กระจัดกระจายอยู่ไม่เป็นที่เป็นทาง ตลอดเวลาปีกว่า รวบรวมมันมาแล้วส่งไปให้คนที่ทำให้มันเกิดขึ้น

ผมสีเพลิงตัดผิวขาว ลมที่ไหนร้อนกว่าไฟ ให้ตายสิ

เป็นครั้งแรกนับแต่เกิดมา ที่เขาได้ลิ้มลองรสชาติของสายลม.

 <>

เขารู้สึกถูกท้าทาย

'เดี๋ยวไปอยู่ด้วย'

เขาไม่ได้พูดเล่น วันที่ตัดสินใจยุติสัญญากับเอเจนซี่เก่า คนรอบตัวต่างหาว่าเขาบ้าไม่ขาดปาก ก็อาจจะบ้าจริงๆนั่นแหละ ที่เลือกเต้นไปตามความเยาว์วัยของเด็กคนนึง

เด็กที่ตรึงเขา ด้วยความบริสุทธิ์

ยังจำได้ว่าตอนที่เดินเข้าห้องซ้อมตามหลังอาจารย์สอนเต้น รุ่นน้องตัวการมองเขาแค่แวบเดียวและไม่ยอมสบตาอีก ปล่อยให้เพื่อนสนิทเข้ามาทักทายเขาแทน กลายเป็นพี่ใหญ่คราวนี้เขาหนักใจแน่ ต้องรักษาทั้งชีวิตตัวเองและชีวิตอีกสามคนนี่

ปัญหาที่หนึ่งเกิดขึ้นภายในห้านาทีแรก การเปลี่ยนบล็อกกิ้งไม่ใช่เรื่องง่าย

เด็กสามคนถอนใจเป็นแถว แต่สายตาไร้คำตำหนิเขาแม้แต่น้อย รัก...รักมาก ความผูกพันที่อธิบายไม่ถูก แต่เหมือนจะมีแค่สายสัมพันธ์เดียวที่พิเศษกว่าใครเพื่อน

เขาชอบมองเด็กนั่นเต้น เป็นคนที่รู้จักร่างกายตัวเองดีและหนักแน่นทุกการเคลื่อนไหว ต่างกับหัวใจที่ไร้เดียงสาเสียเหลือเกิน เพียงแต่วันนี้เสียงพื้นรองเท้าแวนตบพื้นไม้เบาไปประมาณหนึ่งในสี่ส่วน ปอร์เช่ไม่มีสมาธิ?

'ฉันจะอยู่ตำแหน่งแรปเปอร์นะ'

ตาคนฟังเบิกกว้าง เขาอยากหลุดขำแต่ต้องรักษามาดให้นิ่งไว้ทิ้งตัวลงนอนราบกับพื้น ตรงหน้าคือกระดาษเนื้อเพลงและเข่าในยีนส์ขาดๆของแรปเปอร์มือหนึ่ง พอโดนถามย้ำเข้าให้ เจมส์เลยเงยหน้ามอง

'อื้อหึ อิจฉาไอ้เจมานานพอละ'

ปอร์เช่นิ่ง น้องไม่ได้ถามความหมายในประโยคนั้น ส่วนเจมส์ไม่เสียเวลาอธิบายเช่นกัน เพียงปล่อยให้ตาสบตา เขาเห็นตัวเองชัดใสในตาอีกคน ชัดเจนยิ่งกว่าเงาในกระจก ...ปอร์เช่ใสกว่านั้น บริสุทธิ์จนบางทีเจมส์แอบรู้สึกผิดที่ตอบสนองการท้าทายตามสัญชาตญาณของเด็กคนนี้

น้องควบคุมไม่ได้ ส่วนเขาดันไม่อยากควบคุม

'ทรินิตี้มีสี่คนแล้วมันจะทำไมเล่า'

ปกติเขาไม่ใช่คนหัวเสียง่าย อยู่วงการนี้มานานพอจะปล่อยวางความคิดคนนอก แต่ดูท่าวันนี้จะนอนไม่พอหรือไม่ก็เขาแค่หาเรื่องกลบเกลื่อนความรู้สึกบางอย่างที่เอ่อขึ้นมา

หน้าจอกลายเป็นหลังมือคนข้างๆไป

'อะไร'

หันไปถามจะเอาเรื่อง แต่เด็กมันดันไม่สะทกสะท้าน

'อะไร'

แล้วตอบคำด้วยคำ คำที่มีความหมายมากกว่าแค่ 'อะไร'

เขาเผลอหลุดยิ้ม ห้ามไม่อยู่ เลยเอื้อมไปตีคนจงใจแกล้งแล้วหันหน้าหนี เฉไฉไปจากความร้อนตรงข้างแก้มเมื่อนึกถึงคอมเม้นต์อีกหลายอย่างเกี่ยวกับทฤษฎีลมและไฟ ตั้งใจเองก็จริงตอนที่เลือก แต่ก็ไม่คิดว่าทุกคนจะร่วมด้วยช่วยชงกันขนาดนี้

 
'นายเป็นไฟ?'

'เข้ากับผมสุดแล้ว'

'งั้นฉันเป็นลม'

'อ้าว พี่! แย่งกันได้ไง'

 
เจมส์ยักไหล่ไม่สนใจเสียงประท้วง ใครเป็นคนคิดคอนเซปต์เขาไม่แน่ใจ แต่เหมือนจงใจวางตำแหน่งว่างไว้เพื่อรอเขาเข้ามาเสริมสมดุล เสียแต่เขาไม่ใช่คนรักความสงบ พอรู้ว่าเด็กนั่นกล้าพอจะเฉิดฉายเขาจึงไม่ลังเลที่จะตามไปโหมพัดโดยไม่สนว่าใครจะโดนสะเก็ดลูกหลง ยังไงซะก็มีน้ำกับทรายคอยช่วยรอเคลียร์อยู่แล้ว

 
'ดินครับพี่ ไม่ใช่ทราย'

 
ต่างกันตรงไหนว่ะ ช่างเหอะ
 

 
'พี่สัญญา?’    

                       
 
'สัญญา'

 
อยู่ๆก็โดนรั้งให้เข้ามาหลบในมุมมืด ห่างกันไม่ไกลเจ้าเด็กสองคนที่เหลือก็ยืนเสริมหล่ออยู่ น่าจะนับครั้งได้ที่เขาเข้าใกล้ปอร์เช่มากขนาดนี้ เกือบทุกสัดส่วนสัมผัสกัน ณ ตำแหน่งเดียวกัน
 

ขาต่อขา มือต่อมือ หน้าต่อหน้า

 
ริมฝีปากอีกคนขยับก่อน ส่วนเขาขยับตาม สัญญาจะเก็บเป็นความลับ
 

มือถูกดึงไปแนบกับอกกว้าง ความเงียบก่อตัวเป็นเรื่องราว เขารับเอาความรู้สึกอีกฝ่ายมาทั้งหมด ความรู้สึกที่เขาตามมาเอาถึงที่ตรงนี้ เสี่ยงทุกอย่างมาเพื่อเล่นกับไฟ
 

เป็นครั้งแรกนับแต่เกิดมา ที่เขายอมแพ้ให้กับใครโดยจงใจ.