"ชาเขียวปั่นเพิ่มวิปครับ”

ร่างกายเขากำลังโหยหาน้ำตาลอย่างหนัก ก็เล่นถ่ายไม่ได้พักต่อเนื่องเกือบห้าชั่วโมง เจมส์เปลี่ยนไปหกชุดเห็นจะได้ ช่างภาพคนนั้นบ้างานเป็นบ้า

ช่างภาพคนนั้น 

“หนึ่งร้อยครับ” พนักงานหลังเคาเตอร์คิดราคาให้เสร็จสรรพ เขายื่นแบงค์สีแดงพอดีไปให้แล้วพาตัวเองออกมารออยู่ด้านข้าง 

มองเห็นบาริสต้าหน้าเก่ากำลังเถียงกันกับพนักงานหน้าใหม่ เจมส์มาถ่ายที่สตูดิโอแห่งนี้หลายครั้ง ร้านคาเฟ่ติดกันนี่ก็เป็นหนึ่งในร้านโปรด จำหน้าคนนั้นคนนี้ได้เกือบจะหมดแล้ว ยกเว้นก็แต่คนที่ต้องร่วมงานวันนี้

ไม่เคยเจอมาก่อน แต่ยอมรับในฝีมือว่าถ่ายรูปเขาออกมาได้สวยมาก

เจมส์ปล่อยความคิดย้อนกลับไปถึงผมสีน้ำตาลอ่อน ผิวสีกลางๆไม่ขาวจัด ไม่ใช่ผู้ชายตัวสูงแล้วยังแต่งตัวไม่ค่อยจะใส่ใจอีก แค่ยีนส์ฟอกสีขาดๆกับเสื้อยืดสกรีนตัวใหญ่ ทำไมเขาถึงเลิกนึกถึงไม่ได้ก็ไม่รู้

เป็นห้าชั่วโมงที่เจมส์รู้สึกว่ากำลังถูกมองด้วยดวงตาเปล่าเปลือย ไม่ใช่ด้วยเลนส์กล้องเหมือนทุกที 

“ชาเขียวปั่นเพิ่มวิปได้แล้วครับ” 

เด็กที่เอามาเสิร์ฟยังดูเด็กมาก มองยังไงก็ไม่น่าพ้นวัยมัธยม ดวงตาเฉี่ยวเหมือนแมวมองเขาตรงๆไม่มีหลบ เจมส์ส่งยิ้มให้อย่างที่ชอบทำแต่น้องกลับไม่ได้ยิ้มตอบมา

“แจ๊คกี้ มานี่” แถมยังโดนบาริสต้าเรียกตัวกลับไปอีก เหอ...

เขาเสียบหลอดลงไป คว้าแก้วเตรียมเดินออกจากร้าน แต่โทรศัพท์มือถือในกระเป๋ากางเกงสั่นเรียกขัดจังหวะ จึงจำใจต้องเดินจากบาร์ไปนั่งลงที่โต๊ะใกล้กระจกก่อนคว้าออกมามองชื่อหน้าจอ

<พี่ต่อ>

“ครับ?” 

‘พรุ่งนี้ว่างไหม?’ 

ถามยิงเน้นๆ นี่โปรดิวเซอร์มือทองเกิดบ้าอะไรขึ้นมา 

“ว่างครับพี่” 

‘มะรืนละ?’ เจมส์ขมวดคิ้ว

“จำไม่ได้”

‘แล้ววันถัดไปล่ะ?’

“พี่ต่อ!” นี่โทรมากวนประสาทเขาหรือไง พอตวาดใส่ปลายสายก็หัวเราะชอบใจ ธนภพยังติดนิสัยชอบโดนโวยวายตั้งแต่สมัยเรียนจริงๆ

‘พี่ต่อ’ เป็นรุ่นพี่ต่างคณะ ฝ่ายนั้นเรียนสิ่งพิมพ์และภาพยนต์ เจมส์เองถูกลากให้ไปถ่ายงานทีสิสให้จนเกิดดังขึ้นมา... จะเรียกพี่ต่อว่าเป็นผู้มีพระคุณก็เห็นจะพอได้

‘เบาน่าพี่มีเรื่องให้ช่วย’

“ถ่ายอะไรอีกล่ะพี่?”

‘เอ็มวีว่ะ ถ่ายกลางคืนพรุ่งนี้ นักแสดงที่ดีลไว้แม่งเข้าโรงบาล’

“โหยอาถรรพ์ป่ะเนี้ย”

‘บ้า อาหารเป็นพิษ เรามาช่วยพี่หน่อยดิ จากคอนเซ็ปต์พี่นึกถึงใครไม่ออกเลยนอกจากเรา’

“คอนเซ็ปต์ว่าไงอะพี่ จัดจ้านในย่านนี้?”

‘จิกส้นสูง แคทอาย จิบว้อดก้า’ 

...ไอ้พี่ต่อ!

‘เอาเป็นว่าช่วยพี่ล่ะกันนะ?’

“ผมมีทางเลือกไหมละ แต่ค่าตัวผมแพงนะบอกก่อน” 

‘รู้ครับรู้คุณธีรดนย์ เดี๋ยวพี่ส่งรายละเอียดให้  ขอบใจมาก’

พูดเองเสร็จสรรพแล้วก็วางสายไป เจมส์ส่ายหัวเก็บมือถือ ว่าจะพักสักหน่อยก็โดนตารางงานแทรกอีกจนได้ แถมถ่ายเอ็มวีเป็นอะไรที่เขาไม่ค่อยจะถนัดเพราะรามือมานาน ก็พักหลังหันมาเน้นงานภาพนิ่งมากกว่า

แต่พี่ต่อบอกว่า จิกส้นสูง กรีดแคทอาย (เขายกยิ้ม) ก็น่าสนุกดี. 

--------------------------------

“นี่มึงเอาเด็กมึงมาด้วยเหรอว่ะ?” อดเอ่ยปากถามไม่ได้เมื่อเห็นเด็กหนุ่มที่คุ้นหน้าคุ้นตาดีจากในร้านกาแฟของเพื่อนติดสอยห้อยตามเติร์ดมาด้วย พอถูกทักเพื่อนเขาก็ตีหน้ายุ่งแยกเขี้ยวใส่จนศิวกรได้แต่เกาหัวแก้เก้อ

เออ ก็แค่ชวนมาเป็นบาร์เทนเดอร์ให้หน่อย 

ใครจะไปคิดว่ามันจะหิ้วเด็กมันมาด้วย 

เขาปล่อยให้เติร์ดไปเปลี่ยนชุดในขณะที่ตัวเองเดินกลับมาวุ่นวายกับหน้ากล้อง ยกบรีฟในมือขึ้นอ่านอีกครั้ง เอ็มวีคืนนี้เหมือนจะไม่ยากแต่ก็ไม่ง่าย เขาต้องถ่ายนักแสดงที่เต้นเฟิร์ทไปตามจังหวะเพลง 

แจ๊ซ, เขาได้ฟังแล้ว โคตรจะเซ็กซี่เลย

“เจมส์ทางนี้” ศิวกรหันหลังกลับตามเสียงโปรดิวเซอร์ ชื่อที่คุ้นหูทำให้เขาต้องเลื่อนคิ้วมาชนกัน ไม่น่า...

ไม่น่าจะมีใครใช้น้ำหอมกลิ่นนี้อีกแล้วล่ะ

นายแบบคนเมื่อวานเดินเข้ามาใกล้ กับลุคที่จัดจ้านขึ้นอีกหลายเท่า 

“เช่นี่เจมส์รุ่นน้องพี่เอง เจมส์นี่เช่ช่างกล้องวันนี้” คนผมบลอนด์มองเขาไม่วางตา ดวงตาคู่นั้นกรีดด้วยอายไลน์เนอร์ คมจนศิวกรไม่แน่ใจว่ากล้องเขาจะใช้งานรอดตลอดทั้งคืนหรือจะโดนบาดเข้าก่อนกันแน่

แต่นะ...

“โลกกลมนะคุณ” เจมส์เป็นฝ่ายเอ่ยทัก ตามมาด้วยรอยยิ้มบางๆ มือยื่นออกมาทักทาย เขายื่นออกไปจับแบบกล้าๆกลัวๆ

“หื้ม?” พอได้ยินคำทักโปรดิวเซอร์ก็ขึ้นเสียงสูง มองซ้ายทีขวาทีสลับระหว่างเขากับคนที่มาเป็นนักแสดง คนถูกแนะนำเป็นรุ่นน้องแค่ยักไหล่แล้วเดินข้ามสายไฟเข้าไปนั่งเท้าคางรออยู่ที่บาร์

พอเติร์ดเดินตามเข้ามาศิวกรก็ชี้ให้เพื่อนสนิทอ้อมเข้าไปอยู่ด้านใน แอบเห็นแจ๊คกี้โผล่หน้าอยู่ระหว่างเหล่าทีมงาน ดูสนใจใคร่รู้ตามประสาเด็ก เขาเดินไปจัดมุมกล้องให้ได้แบบที่ต้องการ แล้วผละออกไปหานักแสดงที่เตรียมพร้อมรออยู่แล้ว

“เดี่ยวจะถ่ายรอบลองก่อน เติร์ดใช้พื้นที่ฝั่งซ้ายถึงตรงกลาง ส่วนคุณ.. เจมส์? พยายามอยู่กลางเฟรมนะครับ ยังไม่ต้องขยับมากก็ได้" 

พอบรีฟมุมแรกเสร็จและทั้งคู่พยักหน้าเข้าใจ เขาจึงกลับมานั่งประจำที่หลังจอมอนิเตอร์ หันไปส่งสัญญาณให้ฝ่ายซาวน์ พอเพลงขึ้นถึงเริ่มสั่ง ‘แอคชั่น’

I woke up in the suite room, sweet scent of perfume...

ภาพบนจอไล่จากบรรยากาศมุมกว้างของร้าน ผ่านบาร์เทนเดอร์ที่ใช้สายตาส่งไปหาลูกค้าหนุ่ม กล้องจับภาพคนในกางเกงหนังสีดำ ทั้งที่ยังไม่เห็นหน้า แต่กลับทำให้ทุกอย่างเงียบลงฉับพลัน

เหมือนคนทั้งห้องลืมหายใจพร้อมกัน และพอกลับมากอบโกยอากาศอีกครั้ง ก็ได้กลิ่นน้ำหอมจากเรือนร่างนั้นเข้มจนแทบกระอัก

ถ้าใกล้กว่านี้เขาจะหายใจออกไหม ศิวกรไม่อยากนึก

เลนส์กล้องขยับตามคำสั่งเขา จับปลายนิ้วที่สวมแหวนก่อนจะเลื่อนไปหาปกเสื้อเชิ้ตที่ทาบปิดกลางอกแค่ครึ่งเดียว โชว์ความขาวเนียนที่ถูกขับเน้นด้วยสร้อยเส้นยาว

แก้วว้อดก้าผสมถูกยกขึ้นจรดริมฝีปาก ลำคอกลายเป็นลูกคลื่นตอนของเหลวถูกกลืนผ่านลงไป 

ปิดท้ายด้วยแววตาคู่นั้น ที่อ้อนวอน ร้องขอ  ให้เจอคนที่ตามหาในคืนนี้  ให้ใจไม่แตกสลาย

I need your love my baby. Don’t break my heart in pieces. 

งานของเขาจะไปรอดก็คือต้องขายคนให้ได้ ขายโฆษณา ขายภาพ ขายเอ็มวี ก็ว่าไป แต่ความรู้สึกที่กำลังเกิดขึ้นข้างในตัวศิวกรตอนนี้ มันน่าจะทำอาชีพเขาล่มจมในเร็ววัน

หวง... หวงมาก

“คัทครับ” 

TBC.