ผมยืนอยู่ท่ามกลางคืนที่เงียบสงัดไร้ซึ่งผู้คนและเสียงรบกวน สายตาจับจ้องไปยังชายที่อยู่ตรงหน้า เขาดูเหนื่อยล้าและอ่อนแรงไม่ต่างจากผม ใจคิดอยากจะเข้าไปโอบกอดเขาไว้แต่ติดตรงที่ผมรู้จักเขาดีเกินไป

ก็เพราะเขาเองไม่ใช่หรือที่พาพวกเราเข้าไปหามัน เขาเลือกที่จะจมอยู่กับความเศร้าโศกพวกนั้น ในหัวเต็มไปด้วยความสับสนตีกันวุ่นวายไปหมด จนมันทำให้เขาไม่ได้ยินเสียงที่ร้องอย่างปวดร้าวของผม มันยากที่จะรู้สึกเมตตา ให้อภัย และเริ่มต้นใหม่

มืออันสั่นเทาลูบผ่านไอเย็นที่ขึ้นเป็นฝ้า ซึ่งมันทำให้ผมเห็นเขาชัดเจนขึ้น

" เหนื่อยแล้วนะ " ผมเปล่งเสียงออกมาอย่างแผ่วเบา ทำไมคุณถึงไม่นึกถึงผมบ้างเลย คุณบอกให้ผมซื่อสัตย์ต่อความรู้สึก ต่อความเป็นจริง ต่อเรื่องที่เกิดขึ้น แต่คุณจะแตกสลายรึเปล่าถ้าผมทำแบบนั้น คุณจะแบกรับมันไหวไหม หรือคุณจะสามารถปล่อยวางต่อสิ่งต่างๆได้รึเปล่า คุณจะปล่อยให้ผมเป็นอิสระได้รึยัง

คุณเคยเป็นคนที่วิเศษที่สุดเท่าที่ผมเจอมา ผมรักในความบ้าบิ่นของคุณ ความกบฏในตัวคุณมันทำให้ผมคลั่ง แต่ตอนนี้มันไม่ใช่แล้ว คุณหมกมุ่นไม่ต่างจากคนมัวเมา แม้โลกถล่มลงมา คุณอาจจะไม่ทันได้ไหวตัวด้วยซ้ำ

ผมมองเข้าไปในตาคู่นั้นที่สะท้อนออกมาจากกระจก

รู้ตัวรึเปล่าว่าเราเจ็บกันมาเท่าไหร่

ผมเป็นคุณต่อไปไม่ไหวแล้ว

พอเถอะนะ

พอสักที

.

.

.

.

idontwannabeyouanymore - Billie Eillish