ผมยัดซิมการ์ดของ Tims ในมือเข้าโทรศัพท์ ได้ Data มา 4 Gb. แถมได้โทรฟรีในประเทศอีกเป็นร้อยนาที (ไหนมึงบอกไม่มีไง อ้วน! ดีนะที่วันนี้น้องอ้วนไม่มาทำงาน ไม่งั้นคงไม่ได้ซิมมาใช้)

รถเมล์พาเราข้าม Ponte della Liberta (สะพานแห่งอิสรภาพ) ที่เพิ่งถูกสร้างในปี 1933 ระหว่างที่อิตาลีกำลังอยู่ภายใต้การปกครองของมุสโสลินี อีกฝากหนึ่งของสะพานคือ ราชินีแห่ง Adriatic Sea นี่คือนครรัฐที่เคยมีอิทธิพลและร่ำรวยที่สุดในยุโรป ศูนย์กลางแห่งการค้าจากฝั่งตะวันตกและตะวันออก รถบัสพาเรามาถึงที่หมาย ความรู้สึกตอนนั้นมันยากจะบรรยายมากเลยครับ

พออิ่มหนำสำราญเรียบร้อย เราเดินย้อนมาทาง Venezia Santa Lucia เพื่อหา Vaporetto นั่งชม Grand Canal ในยามเย็นกันครับ ตัวสถานีรถไฟเองถือว่าเป็นสิ่งก่อสร้างสมัยใหม่ไม่กี่แห่งในเวนิส ด้านในเต็มไปด้วยร้านอาหาร และร้านค้าเล็กๆ มากมาย ช่วง High Seasons จะมีนักท่องเที่ยวเข้าออกหลายหมื่นคนต่อวัน ถือเป็นสถานที่ที่ยุ่งเหยิงสับสนอลหม่านที่สุดในเวนิส

(คือต้องเล่นมุขทุกย่อหน้าไหม ถามใจเธอดู)

จริงๆ แล้วมันคือ ‘Rialto Bridge’ ครับ หนึ่งในสี่ และถือเป็นสะพานแห่งแรกของ Grand Canal สะพานที่เราเห็นกันอยู่นี่เป็น เวอร์ชั่นที่ 3 แล้ว เวอร์ชั่นแรกสะพานจะเปิดให้เรือสินค้าขนาดใหญ่เข้ามาได้ อ่านๆ ไปก็นึกถึงสะพานพุทธ ตัว Rialto Bridge เองก็น่าทึ่งครับ มันไม่ได้ให้แค่คนข้ามเฉยๆ ด้วยความ 'พ่อค้า' ของชาวเวนิส จะทำสะพานคู่บ้านคู่เมืองทั้งที นี่เลย ยัดร้านขายของเข้าไป 2 ฝั่งของสะพานมันด้วยเลยแล้วกัน หลายคนอาจจะเฉยๆ ..ก็แล้วไง สะพานใหญ่มีร้านขายของไม่เห็นจะแปลก แต่อย่าลืมว่า Rialto Bridge มีอายุกว่า 400 ปีเข้าไปแล้วครับ เทียบกับบ้านเราที่สร้างถนนเจริญกรุงเป็นเส้นแรกเมื่อประมาณ 150 ปีก่อน และสะพานพระราม 6 ที่ตัดข้ามแม่น้ำเจ้าพระยาสะพานแรกที่นับอายุแล้วยังไม่ครบ 100 ปีเลยด้วยซ้ำ

Valporetto พาเราล่อง Grand Canal มาเรื่อยๆ ผ่าน ‘Ca’ และ ‘Palazzo’ รวมทั้งโบสถ์สวยงามอีกมากมาย แสงแดดยามบ่ายสองกระทบผืนน้ำเป็นประกายระยิบระยับ หนังสือไกด์บุ๊คในมืออธิบายรายละเอียดรวมถึงประวัติความเป็นมาของแต่ละสถานที่ไว้มากมาย แต่ผมเลือกจะนั่งใจลอยมอง Grand Canal เคลื่อนผ่านสายตา และเลนส์ของผมไปเรื่อยๆ ดูวิถีชีวิตของชาวเวนิสยุคใหม่ที่มีเอกลักษณ์เฉพาะตัว ลองซ้อนภาพคาเฟ่ และร้านอาหารด้วยกิจวัตรประจำวันของคนท้องถิ่นในสมัยก่อน โหลดสินค้าขึ้นลงเรือ เดินจับจ่ายซื้อของ อยู่ด้านหน้าของ Palazzo ที่ facade ยังเต็มไปด้วยการประดับประดา

…เอาความจริงนะ แบบแมนๆ เตะบอลกันครับ เลยนะ
ที่เขียนแบบนี้เพราะว่าจำที่ไกด์บุ๊คเขาเขียนอธิบายไม่ได้ใช่ไหม

…ใช่ครับ

แต่ในตอนที่เรามาถึง สถานที่ต่างๆ นั้นปิดไม่ให้เข้าชมแล้ว ขนาดจำนวนนักท่องเที่ยวก็ดูบางตาไม่ได้แออัดเหมือนที่ผมจินตนาการเอาไว้ ผมตัดสินใจเดินเล่นเพื่อหาทำเลเหมาะๆ เก็บภาพแสงทไวไลท์หลังพระอาทิตย์ตก

จุดที่ผมเลือกอยู่ห่างออกไปสักหน่อยทำให้เราต้องออกกำลังกายขากันเล็กน้อย หลังจากที่นั่งเรือชมเวนิสมาตลอดทาง ถึงแม้ว่าวิวบน Grand Canal จะน่าตื่นตาตื่นใจขนาดไหน แต่ผมว่าเสน่ห์จริงๆ ของเวนิสมันอยู่ที่การเดินเล่นผ่านคลองเล็กคลองน้อยตามตรอกเล็กๆ นี่แหละ

สองทุ่มกว่าแล้ว แต่พระอาทิตย์ยังค่อยๆ เคลื่อนตัวลับขอบฟ้าไปอย่างอ้อยอิ่ง ลมหนาวเริ่มพัดเข้ามาแทนที่ ผู้คนบนสะพาน Academia บางตากว่าที่คิด พื้นที่มากมายพร้อมให้จับจอง ผมหามุมเหมาะๆ กางขาตั้งและเซ็ทกล้องอย่างใจเย็น รอช่วงทไวไลท์ที่ฟ้าเปลี่ยนเป็นสีน้ำเงินเข้ม วิวที่เคยเห็นมาเป็นร้อยครั้ง ต่างกันที่คราวนี้ผมเป็นคนกดชัตเตอร์มันมาด้วยตัวเอง ความสุขเล็กๆ ของคนชอบถ่ายรูป





เราใช้เวลากับวิวตรงหน้าอยู่นานเป็นชั่วโมง นั่งๆ ยืนๆ ดูผู้คนเดินผ่านไปมา แล้วหันมาถ่ายรูปเป็นระยะ บรรยากาศรอบตัวค่อยๆ มืดลง ซ้ายขวาของผมมีตากล้องหลากหลายเชื้อชาติแวะเวียนกันมาลั่นชัตเตอร์เก็บความประทับใจกันไม่ขาดสาย บางทีผมก็หยิบยื่นน้ำใจให้กับคู่รักที่ขาดไม้เซลฟี่ด้วยการอาสาเป็นตากล้องให้ หญิงสาวคนหนึ่งเดินมาหยุดมองวิวอยู่นาน ผมคิดว่าเธอกำลังบันทึกทุกอย่างที่กำลังเห็นและกำลังรู้สึกลงในความทรงจำของเธอ ที่อีกฝั่งของสะพาน หนุ่มนักดนตรีเปิดหมวกเดินถือกีต้าร์มาเปิดการแสดงเล็กๆ เสียงสนทนาหลากภาษาบน Ponte della Academia จึงได้ตัวโน๊ตขับกล่อม ให้บรรยากาศอบอวลไปด้วยความสุข

ผมมักเก็บหอมรอบริบวันหยุดเอาไว้ไปเที่ยวทริปยาวๆ ไปทีนึงก็ 10 วันขึ้นไป บางทีทะลุไป 20 กว่าวันก็มี และในจำนวนวันทั้งหมด มันก็เป็นไปไม่ได้ที่เราจะชอบทุกสถานที่ ทุกโมเม้นต์ที่เกิดขึ้น ในทริปนึงมันอาจจะมีช่วงเวลาเพียงไม่กี่โมเม้นต์ที่เป็นตัวแทนของความรู้สึกดีๆ ที่เกิดขึ้นในทริปครั้งนั้น เป็นความรู้สึกแรกๆ ที่เราเปิดเอารูปเก่าๆ มานั่งไล่ดู

ณ สะพานแห่งนี้ ในคืนนี้ นี่เป็นโมเม้นต์ที่ผมชอบมากที่สุดในทริป และเป็นค่ำคืนที่น่าจดจำมากๆ 



หลังจากขาแข็งจากเวลาที่ยืน และมือสั่นจากอากาศที่เริ่มเย็นลงทุกที่ เราตัดสินใจไปเดินเล่นที่ Rialto bridge กันต่อ Vaporetto ในตอนนี้เหมือนเรือข้ามฝากรอบสุดท้ายในวันเสาร์อาทิตย์ที่คนโหลงเหลง และนักท่องเที่ยวที่หลงเหลืออยู่กลายเป็นชนกลุ่มน้อยในเรือ

ผมว่าเวนิสเป็นเมือง 2 บุคลิก ตอนกลางวันเวนิสเต็มไปด้วยความวุ่นวาย นักท่องเที่ยวจากทั่วโลกทะลักผ่านสถานีรถไฟเข้ามา ส่วน Vaporetto ก็แน่นขนัดจนหาที่ยืนลำบาก และแถวยาวเฟื้อยปรากฎอยู่ทุกแห่งหน แต่เมื่อดวงอาทิตย์แปะมือเปลี่ยนเวรกับดวงจันทร์ นักท่องเที่ยวจะมลายหายไปกับสายน้ำ เวนิสกลายเป็นเมืองที่เงียบสงบ และมีเสน่ห์จนผมเชื่อว่าใครๆ ก็ต้องตกหลุมรัก เพื่อนส่วนใหญ่ของผมไปเที่ยวเวนิสแต่กลับไม่ค่อยประทับใจเท่าไหร่ หลังจากเสร็จทริปนี้ ผมรีบกลับมาเชียร์ให้ไปซ้ำเลยด่วน ... แต่คราวนี้ลองค้างในเวนิสดูสักคืนสองคืน

Rialto เป็นย่านเดียวในเวนิสที่ยังคงคึกคักในยามดึกดื่นแบบนี้ สมกับความเป็นย่านเศรษฐกิจสำคัญของเวนิส  แสงไฟจากร้านอาหารและคาเฟ่เลียบ Grand Canal ยังคงส่องสว่าง ผู้คนยังคงพูดคุยกันอย่างออกรสออกชาติในวงอาหารค่ำ กระเพาะของเราสองคนยังแน่นไปด้วยอาหารผิดเวลาที่เพิ่งทานมาในช่วงเย็น เราเลยตัดสินใจเลี้ยวเข้าร้านไอติม จัดเจลาโต้มาคนละโคน และเดินทางกลับที่พัก เป็นการปิดฉากค่ำคืนเจ๋งๆ ในเวนิสคืนนี้