วัยเด็ก เป็นวัยของการเล่นสนุกสนานเฮฮา  มีความสุขก็หัวเราะ เสียใจก็แค่ร้องไห้ออกมา ใช้ชีวิตผ่านไปแต่ละวันด้วยความสดใส  ในหนึ่งปีฉันนับวันรอคอยให้วันหนึ่งวันมาถึงเร็วๆ นั่นก็คือ 

“วันเกิด”

ฉันเฝ้ารอให้ถึงวันเกิดของตัวเองอย่างใจจดใจจ่อ วันที่เราจะมีเค้กให้เป่า มีของขวัญเล็กๆน้อยๆจากครอบครัวหรือเงินค่าขนมนิดหน่อย แต่ฉันกลับรู้สึกว่ามันพิเศษที่สุดเพราะได้รับในวันเกิดของตัวเอง 

เป็นวันที่มีแต่ความสุขและไม่อยากให้มันผ่านไปแม้แต่วินาทีเดียว อยากหยุดเวลาเอาไว้แค่วันนั้น

แต่เมื่อโตขึ้นฉันเริ่มคาดหวังกับวันเกิดน้อยลง จากวันที่เคยเฝ้ารอให้มาถึง กลับกลายเป็นวันธรรมดาๆหนึ่งวันที่ต้องใช้ชีวิตและรับผิดชอบหน้าที่ของตัวเองต่อไป  ฉันขอเพียงแค่ในวันเกิดของฉัน ฉันจะว่างและสามารถกลับไปอยู่กับครอบครัวอย่างพร้อมหน้าพร้อมตา  ไม่ต้องมีเค้กหรือของขวัญใดๆ หัวใจก็เป็นสุขมากเกินพอ

ในอีกแง่มุมหนึ่ง อายุของเราได้เพิ่มขึ้นอีกหนึ่งปี ฉันไม่ชอบการเติบโตเลย ยิ่งตัวเลขของอายุเพิ่มขึ้น ความสุขในชีวิตของฉันก็ยิ่งลดลง สิ่งที่ต้องรับผิดชอบก็มากขึ้นตามไปด้วย ฉันแค่อยากกลับไปมีความสุขแบบตอนเด็กอีกครั้ง มันจะมีวันนั้นใช่ไหม วันที่ใจไม่เหนื่ิอยล้าเท่าตอนนี้...

.

.

.