ช่วงนี้ ‘ฉัน’ ‘คุณ’ และ ‘เรา’ กำลังมีปัญหา

คุณมีปัญหากับงานของคุณ 

ฉันมีปัญหากับงานของฉัน

และเรา...

กำลังมีปัญหากับความสัมพันธ์ของเรา

คุณทำตัวแปลกๆ ไปช่วงนี้

ฉันเองก็ไม่ใช่ฉันคนเก่า

แต่งงานกันได้ครึ่งปีความรักของเราก็หมดอายุ

ความหวานหมดลง เหลือแต่ความขม

สำหรับฉัน ริมฝีปากปากของคุณขมเฝื่อนยิ่งกว่าเปลือกมะนาว

สำหรับคุณ ใบหน้าของฉันน่าขยะแขยงเหมือนศพเน่าอืดอยู่ใต้น้ำ

สำหรับเรา ความรักกลายเป็นยาเบื่อหนู

เมื่อก่อนใครๆ ก็บอกว่าเราคือคู่แท้

เราเกิดมาเพื่อรักกัน เป็นของกันและกัน

แต่ตอนนี้เราเหมือนเกิดมาเพื่อชังน้ำหน้ากัน ทรมานกันและกันเสียมากกว่า

ยิ่งความสัมพันธ์เลวร้ายลงเท่าไหร่ ฉันยิ่งคิดถึงความหวานชื่นในอดีต 

คิดถึงวินาทีที่เราเคยมีความสุข

คิดถึงวินาทีที่เราเคยหัวเราะด้วยกัน

ฉันคิดถึงวินาทีที่สวมชุดเจ้าสาวสีขาวบริสุทธิ์คุณยืนรอฉันอยู่หน้าแท่นพิธี เมื่อคุณยิ้มให้โลกทั้งใบของฉันจึงกลายเป็นสีชมพูสดใส 

ฉันคิดถึงวินาทีที่เราจูบกอดหลอมรวมกัน คุณทำลายสีขาวอันไร้เดียงสา ทาบทาสีสันร้อนแรงลงบนตัวฉันกระทั่งฉันสั่นเทิ้ม กลายเป็นสีแดงที่เขินอาแต่ร้อนเร่า

ส่วนตอนนี้น่ะหรือ...

คุณทำลายทุกสีสันบนตัวฉันจนหมด 

ฉันเหมือนคนตาบอดสี มองเห็นแต่สีเทากับสีฟ้าชวนหดหู่

เราไม่ไว้ใจกัน ต่างระแวงว่าอีกฝ่ายจะมีคนอื่น 

เราไม่พูดคุยกัน บนโต๊ะอาหารมีแต่ความเงียบงัน

เตียงนอนของเรากลายเป็นเตียงนอนของฉัน 

ทุกค่ำคืนฟูกข้างตัวฉันว่างเปล่า ไม่มีเงาของคุณ

ยามอยู่ในบ้านคุณหมกตัวอยู่ในห้องทำงาน

ประตูไม้สีฟ้าบานนั้นกั้นฉันเอาไว้

ยามอยู่นอกบ้าน คุณเดินห่างออกไป

ฟุตปาธสีเทายืดยาวผลักฉันให้เหนื่อยหน่าย

ฉันร้องไห้บ่อยๆ น้ำตาของฉันไม่มีสีแต่ขมยิ่งกว่ายาพิษร้อยหยด

ทุกครั้งที่ฉันร้องไห้ คุณจะบอกว่าคราบเครื่องสำอางบนหน้าฉันช่างดูน่าเกลียด

ฉันไม่อยากดูน่าเกลียดแต่ไม่อยากหยุดร้องไห้

พักหลังๆ ฉันจึงเลิกแต่งหน้า 

เมื่อสีสันบนตัวฉันจืดจางลงคุณจึงหาว่าฉันเฉิ่มเชย ไม่น่ามอง

พอฉันกลับไปแต่งหน้าแต่งตัวเป็นฉันในแบบที่คุณชอบ เป็นสีสันสดร้อนเย้ายวนใจที่คุณเคยหลงใหลคุณก็ยังไม่มองฉันอยู่ดี

ทำไมรู้ไหม

สีสันใดๆ ของฉันไม่มีผลกับคุณ

เพราะคุณไม่รักฉันแล้วนั่นเอง 

ช่างประไร...

วันนี้ฉันสวมเสื้อสีเทาแห่งความเหงา ใส่กระโปรงสีน้ำเงินแห่งความเศร้า 

ระหว่างก้มๆ เงยๆ อยู่หน้าตู้เก็บไวน์ ฉันได้ยินเสียงไวโอลินแว่วมาจากห้องทำงานของคุณ

คุณเป็นเจ้าของไวโอลินที่มีเงิน ไม่ใช่นักไวโอลินที่มีฝีมือ

เสียงไวโอลินดังสนั่น แหลมเสียดแสบแก้วหูเหมือนแพะสิบตัวถูกเชือดพร้อมกัน

เสียงนั้นทำให้ฉันรู้สึกคลั่ง 

คุณเล่นไวโอลินเพื่อตัดฉันออกจากโลกของคุณ แต่กลับทำให้ฉันหงุดหงิดได้โดยไม่จำเป็นต้องเห็นหน้าคุณ

ต้องยอมรับว่าคุณมีพรสวรรค์ในการยั่วโมโหฉันจริงๆ

“สารเลว”

ฉันสรรเสริญคุณขณะเทไวน์ลงแก้วจนล้นเปรอะเปื้อนผ้าปูโต๊ะ

แก้วของฉันเต็มปริ่มด้วยไวน์ขาว

ส่วนแก้วของคุณ... 

ฉันปล่อยให้มันว่างเปล่า 

คุณเคยบอกว่าไม่ชอบไวน์ขาวเพราะมันจืดจางเกินไป...เหมือนฉันในตอนนี้

นึกได้แบบนั้นฉันจึงหันไปหยิบไวน์แดงราคาแพงขวดโปรดของคุณออกมาแทน

ตอนแรกฉันกะจะรินไวน์ลงแก้วให้คุณ แต่เสียงไวโอลินทำให้ฉันเปลี่ยนใจกะทันหัน

ฉันฟาดขวดไวน์ลงกับขอบโต๊ะ พอใจที่เห็นมันแตกสลายเหมือนความสัมพันธ์ของเรา และพอใจยิ่งกว่าที่พบว่ามันยังเหลือแหง่งเหลี่ยมเหมือนปากฉลามซึ่งคมกริบจนบาดนิ้วฉันได้  

ฉันถือมันเอาไว้มั่นและเผยอยิ้มจางๆ  

ขณะเดินขึ้นไปหาคุณ...