ดั๊กฝังมือเข้าไปในกล่องสีน้ำตาลใบหนึ่ง...

“โอ๊ย! อะไรวะ” เขาสบถเมื่อบางสิ่งในกล่องครูดบาดผิวจนเจ็บแปลบ

ดั๊กดึงมือออกมาจากกล่องอย่างระมัดระวัง นิ้วชี้มีของเหลวสีน้ำตาลอ่อนเหนียวหนืดเคลือบอยู่ เขาเลียดูพบว่าเป็นน้ำผึ้ง แต่รสหวานของมันเจือด้วยความคาวจากเลือดที่ไหลหยดออกมาจากแผลของเขา

ร่างอวบหนาแบกกล่องใบใหญ่ เดินกระฟัดกระเฟียดจากท้ายรถกระบะเข้ามาในกระท่อมโกโรโกโส ดั๊กหยิบผ้าขี้ริ้วแถวนั้นมากดแผลที่นิ้วเพื่อห้ามเลือด

มือของเขาหยาบกร้านเป็นปกติ ตามข้อนิ้วมักมีแผ่นหนังหนาเตอะจากการใช้ขวานหลุดลอกออกมาให้ดึงเล่น แต่ในเวลานี้กลับมีรอยบาดมาแทนที่

“บัดซบ!” ดั๊กพึมพำอย่างหงุดหงิด

ไม่ใช่ว่าเจ็บอะไรหนักหนา แต่เขาเป็นนายพรานอาศัยอยู่ในป่า ลักลอบล่า ล่ากวางประทังชีพ ดังนั้นนิ้วชี้ที่ใช้เหนี่ยวไกปืนจึงเป็นตัวกำหนดชะตาความอิ่มท้องของเขา

หากไม่สามารถฆ่าหมีสักตัวภายในสุดสัปดาห์นี้ เห็นทีต้องขุดรากไม้มากินเหมือนกวางมูสแล้ว

เอ๊ะ จริงสิ...

จะไปลำบากขุดรากไม้ทำไมในเมื่อเขามี ‘ไอ้นั่น’ อยู่

ดั๊กฉุดคิดขึ้นมาได้ระหว่างเปิดประตูตู้เย็นเตรียมจะยัดกล่องใบใหญ่เข้าไปทั้งใบ

‘ไอ้นั่น’ ที่ว่าอยู่ในกล่องใบนี้นี่เอง

มันคือเนื้อที่ถูกหั่นสับใส่ปะปนมากับกระดูกซึ่งแตกหักเป็นแหง่งคม

สิ่งนี้นี่แหละที่บาดนิ้วมือเขาจนเป็นแผล

ดั๊กดึงกระดูกชิ้นคมออกมาจัดวางให้ดีก่อนโยกย้ายศีรษะไร้ร่างไปไว้มุมกล่องด้านหนึ่ง

เจ้าของศีรษะนั้นไม่ใช่กวางหรือหมี แต่เป็นหญิงสาวหน้าตาจืดชืด

ตาขวาเบิกโพลง ตาซ้ายปรือปิดครึ่งๆ กลางๆ ริมฝีปากอ้าค้างจนเห็นลึกถึงโคนลิ้น เส้นผมสีบลอนด์อ่อนของหล่อนชุ่มโชกด้วยเลือดและน้ำผึ้ง

หญิงสาวผู้นี้คือมาร์ธา

เมียเก่าอายุสามสิบสองปีของดั๊ก

เขามีชู้ หล่อนแค้นมากถึงขั้นบอกเลิก และขู่ว่าจะแจ้งจับเขาที่ล่าหมีผิดกฎหมาย มิหนำซ้ำยังไล่ดั๊กออกจากบ้าน จนเขาต้องระเห็จมาอยู่ที่กระท่อมกลางป่า

ใครจะไปยอมให้เป็นแบบนั้นละวะ

ดั๊กโผล่เข้าไปตอนที่มาร์ธากำลังเตรียมอาหารเย็น ใช้โหลน้ำผึ้งฟาดหัวหล่อน หยาดเหนียวเหนอะจึงชโลมชุ่มเส้นผมหล่อนอย่างที่เห็น

ตามวิสัยพราน เหยื่อล้มแล้วย่อมไม่มีทางปล่อยให้ลุกหนีไปได้ง่ายๆ เขาใช้มีดทำครัวแทงเข้าที่กลางลำตัวผอมบางของเมีย ก่อนออกแรงกระชากขึ้นมาในแนวดิ่งจนถึงกระดูกสันอกของหล่อนอย่างแรง

มาร์ธาหมดลมหายใจในทันที

เขาหั่นศพหล่อน แล่เนื้อเถือหนัง เอาค้อนทุบเนื้อในครัวฟาดกระดูกจนแหลกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย ทำความสะอาดพื้นครัวให้เรียบกริบ ก่อนยัดทุกสิ่งทุกอย่างใส่กล่องแบกขึ้นท้ายรถกระบะจนมาถูกกระดูกชุ่มน้ำผึ้งบาดนิ้วเอาตะกี้

เอาเถอะ...

ไหนๆ หล่อนก็ตายไปแล้ว

ไหนๆ เขาก็ต้องกำจัดหลักฐาน

ไหนๆ เขาก็กำลังจะหิวโหยอดอยาก

และไหนๆ หล่อนก็ถูกหมักด้วยน้ำผึ้งไว้แล้ว...

มาร์ธาก็ดูน่าจะหวานอร่อยนะว่ามั้ย?