Title : Something in the Rain | ท่ามกลางสายฝนยังมีคุณอยู่ตรงนั้น

Author :  Sean

Pairing : Ulrich Nielsen x Jonas Kahnwald

Rating : No Rate

Fandom #DarkNetflix

ใครพลาดหรืออยากกลับไปอ่านตอนสามสามารถเข้าไปทำโจทย์แล้วเข้าอ่านลิงก์ใน wordpress ได้เลยนะคะ (ที่ลงไว้ในนั้นเพราะมันติดเรทค่ะ เด่วบิน)

ป.ล.ตอนนี้ตอนสุดท้ายแล้วน้า มาสั้นๆแต่หวังว่าจะชอบกันเนาะ / หวีดติดแท็กได้ที่ #seanfic เหมือนเดิมคับบบบบบ

///

II

          คงดี..หากข้าเป็นเพียงทหารม้าธรรมดาคนหนึ่ง

          จะได้เห็นหน้าเจ้าทุกย่ำเย็นหลังเสร็จกิจประจำวัน

          เหนือสิ่งอื่นใด..ข้าปรารถนาเพียงมีเจ้าอยู่เคียงข้าง

          แม้เลือดในกายหากกรีดออกแล้วแลกโอกาสนั้นได้

          ข้ายินดีลงดาบเฉือนเนื้อเถือหนังเค้นเลือดออกมา

          แต่เลือดข้าใช่เพียงเลือดมันคือลัญจกรแห่งขัตติยบุรุษ

          กายข้าใช่เพียงของข้าแต่เป็นของราชบัลลังก์บาวาเรีย

          จึงมีเพียงหัวใจ..ที่ข้ามอบแก่เจ้าได้

และข้าจึงตกอยู่ในห้วงทรมานไร้จุดจบ

เพราะกายแลใจถูกแยกจากกันแล้ว

ณ คอกม้า...ที่ข้าเห็นเจ้าเป็นครั้งแรก

- Love Letters From KingLudwig –

หากแต่ ตอนนี้ ..

ไม่มีกษัตริย์ลุดวิก ไม่มีเด็กชายในคอกม้า

มีเพียงแค่โยนาสในอ้อมกอดของผม และความเงียบที่ลอยคว้างคั่นกลางระหว่างเราสองคน

ไม่อยากปลุกให้เขาตื่นขึ้นมาเลย..

ตื่นขึ้นมาพบกับความจริง– ความจริงที่ไม่อาจมีผมอีกต่อไป

คอเสื้อที่เอียงหมินเหม่จนแทบจะหลุดออกจากหัวไหล่มน .. กลัวว่าเขาจะหนาว ผมเลยดึงเสื้อโค้ทของตัวเองให้คลุมร่างของเด็กน้อย – ศีรษะเล็กมุดหาความอบอุ่นในอ้อมกอดของผม

สิ่งเดียวที่ผมจะให้เขาได้.. ทดแทนกับหลายสิ่งมหาศาลที่เขาเสียไป

ความอบอุ่นที่เขาควรจะได้และควรจะมี กลับหายไปพร้อมกับเชือกเส้นนั้น บนขื่อคานชั้นสองของบ้านคาห์นวัลด์ ..

ที่ซึ่งผมได้พบกับ มิคาเอล คาห์นวัลด์ ผู้เหยียบย่ำสายลมใต้วงล้อมของบ่วงบาศ และ โยนาส คาห์นวัลด์ เด็กชายผู้ถูกทิ้งไว้เบื้องหลังให้จมดิ่งอยู่ในห้วงแห่งความสิ้นหวัง

สิ่งเดียวที่ผมให้โยนาสได้ .. จากวันนั้นจนถึงวันนี้ จึงมีเพียงแค่ ‘อ้อมกอด’

อ้อมกอดเดียวที่ดึงรั้งเขาไว้ ไม่ให้จากไปไหนอีกคน

...

“โยนาส...” ผมขยับอ้อมแขน ปลายนิ้วแตะบนแก้มเนียนของเขา ..

มองใบหน้าที่กำลังหลับฝันดีในห้วงนิทรา ได้แต่เฝ้าโทษตัวเองในหัวใจ

ทำไมล่ะ..ทำไมเราถึงเจอกันช้าไป

“..ตื่นได้แล้วคนดี” ผมพยายามเก็บน้ำเสียงของตัวเองเอาไว้

เสียงของเขาดูงัวเงีย หรือบางทีอาจจะเรียกได้ว่างอแง แต่ผ่านไปชั่วครู่หนึ่งเจ้าเด็กน้อยก็ยอมขยี้ตาแล้วลุกขึ้นนั่งบนตักผม

“อูลริคเป็นอะไรครับ”

โยนาสยังดูตื่นไม่เต็มตาเสียเท่าไหร่ .. แต่ก็พอจะดูออกว่าผมไม่เหมือนเดิม

ใช่ .. ผมร้องไห้อยู่

“..ฉันมีเรื่องต้องคุยกับเธอนะ” ผมยิ้ม

ฝ่ามืออุ่นของเด็กชายแนบเข้าที่แก้มทั้งสองข้างของผม “อูลริคร้องไห้ทำไม”

ผมจับข้อมือเล็กเอาไว้.. จูบเบาๆบนฝ่ามือ – ผมรู้..นี่คือคำบอกรักของเราสองคน

“..ตลอดทั้งชีวิตของฉัน” ผมเว้นจังหวะ “ฉันไม่เคยอยากอยู่ที่วินเดนเลย..”

โยนาสเงียบ ..ดวงตากลมคู่นั้นมองมาที่ผม รอให้ผมได้พูดต่อ

ผมพูดติดตลก “ถ้าเราเจอกันเร็วกว่านี้...ฉันคงพาเธอหนีไปด้วยกันแล้ว” แต่ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ตลกกับผมเสียเท่าไหร่

“แต่ตอนนี้คุณมีผมอยู่ตรงนี้แล้ว..นี่ไง” ฝ่ามือเล็กวางทาบบนหน้าอกของผม

ผมพยายามยิ้มสะกดกำแพงน้ำตาที่ใกล้จะพังทลายเต็มที

“คุณจะไม่ไปไหนใช่ไหม..” เขาดึงมือออกแล้วเขย่าตัวของผม “..ใช่ไหมอูลริค”

“ขอโทษ..”

เจ้าเด็กส่ายหัว “ไม่..ผมไม่รับคำขอโทษจากคุณ” .. “ผมไม่ยอมให้คุณไปไหนทั้งนั้น”

“โยนาส...”

ใบหน้านั้นก้มลงบนอุ้งมือของตัวเองหยดน้ำตาของเขารินไหล

ผมดึงเจ้าตัวเล็กเข้ามากอด “ฉันจะไม่อยู่แล้ว..อย่างอแงสิ”

“ผมทำอะไรผิด..” เสียงพึมพำในอ้อมกอดผมเอ่ยถาม “ทั้งๆที่ผมพยายาม...”

“เธอไม่ได้ทำอะไรผิดเลย..” ผมยิ้ม กดจูบลงบนเรือนผมนั้น “เธอทำดีที่สุดแล้ว”

“แต่ฉันต้องกลับไปทำหน้าที่ของฉัน..”

 “..ถ้าฉันเจอเธอเร็วกว่านี้ก็คงดี”

มีเพียงแค่ความเงียบเท่านั้นที่คั่นกลางระหว่างเรา .. ผมมองเข้าไปในดวงตาคู่นั้น- ดวงตาที่เต็มไปด้วยคำพูดมากมายที่จะห้ามให้ผมไม่ไป แต่เขาก็ไม่พูดมันออกมา ..

เพราะโยนาสรู้ว่าคำตอบของผมยังเป็นคำเดิม

ผมมีครอบครัว ..และครอบครัวของผมต้องมาก่อน

“สัญญาได้ไหมว่าคุณจะกลับมา..”

“..ให้สัญญาไม่ได้”

“งั้นผมจะรอคุณอยู่ตรงนี้..ที่เดิม”

เขาสวมกอดผม ..

มีเพียงสิ่งเดียวที่ผมโกหกเขาไม่ได้เลยคือ‘หัวใจ’

เพราะความจริงที่ต้องเจอทำให้ผมจำต้องจาก

มีเพียงแค่เสียงหัวใจของผมเท่านั้น.. ที่ยังคงให้สัญญากับโยนาสได้

หวังว่าเขาได้ยินเสียงนั้นเสียงจากหัวใจของผม

“ฉันรักเธอ..”

ครั้งหนึ่งผมเคยถามอูลริค

ถ้าสมมติว่าหากวันหนึ่งผมคิดถึงเขาแต่ทำอะไรไม่ได้ผมต้องทำยังไง

เขามองหน้าผมแล้วยิ้ม

นึกถึงสิ่งดีๆที่เราเคยทำด้วยกัน..นึกถึงสิ่งที่ดีที่สุดระหว่างเราสองคน

บางที.. 

ใช่.. แค่บางที เรื่องทั้งหมดนี้ อาจเป็นกลไกของกาลเวลา

ผมยอมแพ้แล้ว.. ทั้งๆที่ผมพยายาม...

ไม่ทางใดก็ทางหนึ่งผมต้องเสียเขาไปอยู่ดี

ไม่โทษเรา ไม่โทรใคร.. โทษเวลาที่ทำให้ผมได้มาเจอคุณช้าไป

แต่อย่างน้อย...

ช่วงเวลาสั้นๆนี้ก็เคยได้เกิดขึ้นกับผม

ช่วงเวลาสั้นๆที่แสนยาวนานกับการได้มีคุณอยู่ข้างกาย

..ผมไม่ได้ยินคำนั้นออกจากปากเขา

ไม่มีคำขอร้อง ไม่มีคำบอกลา..

บางครั้ง.. คำบอกรักอาจเป็นคำบอกลาที่ดีที่สุดสำหรับเราสองคน

เขาไม่ได้ร้องขอให้ผมรอ..

..แต่ผมก็ยังคงยืนยันที่จะรอ

ผมเชื่อ- สักวันหนึ่งเขาจะกลับมา

ท่ามกลางสายฝนที่โหมกระหน่ำ..ผมหวังว่าจะมีคุณอยู่ตรงนั้นอีกครั้ง