10เดือนที่มาถึงแบบงงๆ

เราอยู่ด้วยกันมาประมาณสองสามเดือนแล้วเนอะ การใช้ชีวิตกับคนอื่นในพื้นที่เดียวกันเกือบตลอดไม่ใช่เรื่องง่ายเลยจริงๆ

แปลกดี เอาจริงๆเราไม่ชอบนอนกับคนอื่น การให้ใครสักคนมาอยู่บนเตียงเดียวกัน นอนหายใจใกล้ๆกันเป็นเรื่องยากสำหรับเรามาก/ถ้าไปค่ายก็จะชอบนอนเตียงแยกแหละ/ โดยเฉพาะการหายใจรดกันเป็นเรื่องที่ทำไม่ได้เลย/พิสูจน์แล้วจากการนอนกับแม่ในบางวัน/ แต่กับเธอดันนอนได้ซะงั้น ถึงจะหลับไม่ค่อยสนิทถ้าหนุนแขนเธอ แต่ว่าก็ชอบความรู้สึกของการหลับไปด้วยกันโดยมีตัวอุ่นๆของใครสักคนอยู่ใกล้ๆ

บรรยากาศของการอยู่ด้วยกันมันดีกว่าที่คิดไว้มากๆ ทะเลาะกันบ้าง ตีกันบ้าง ก็ยังรู้สึกว่าโอเคยังอยู่ด้วยได้

ถึงตอนนี้ก็อยากถามว่าที่อยู่ด้วยรู้สึกยังไงบ้าง โอเคอยู่มั้ย ยังสนุกอยู่รึเปล่า ถ้าทำอะไรไม่น่ารักก็ต้องขอโทษด้วยนะคะ จะพยายามไม่ทำอีก

ก็อยากให้อยู่ด้วยกันไปนานๆแหละ

จู่ๆก็นึกขึ้นมาได้ว่า ความรักก็คงเป็นการรองรับทุกเศษเสี้ยวความเว้าแหว่งและแตกสลายของกันและกันล่ะมั้ง ถึงสิ่งที่แตกสลายนั้นจะบาดมือจนเกิดแผล แต่ก็ยังพยายามที่จะประคองมันเอาไว้ เพราะถ้าไม่ได้รักก็คงไม่เต็มใจที่จะเจ็บตัวแบบนั้นหรอก

เพ้อเจ้ออีกละ งั้นก็จบเดือนสิบไว้เท่านี้แล้วกันเนอะ ไว้เจอกันใหม่เดือนหน้าค่ะ

รักเธอเหมือนเดิม

แฟนของเธอ