ไม่มีอะไรแผดเผาไปมากกว่าความหนาวเย็นของหิมะ

มือของผมถูกความหนาวเหน็บแผดเผาจนปวดแสบ

อีกไม่กี่ชั่วโมงหลังจากนั้น ผมตัดสินใจกลับไปที่ที่พักก่อนมือของผมยังเจ็บมาก และผมเป็นห่วงคุณแทบบ้า ถ้าคุณเห็นผมตอนที่กลับไปและเห็นที่พักที่ว่างเปล่าบางทีคุณอาจจะหัวเราะกับสีหน้าผมก็ได้

ผมงุ่นง่านอีกพักใหญ่

ผมตัดสินใจโทรศัพท์ไปที่โรงพยาบาล เพื่อดูว่ามีการช่วยเหลือชายหนุ่มที่ไหนสักคนที่ติดพายุอยู่หรือเปล่า

หัวใจผมแทบหยุดเต้นไปแล้ว เมื่อพวกเขาบอกว่ามี

พวกเขาบอกลักษณะของคุณ ผมรู้ในทันทีว่านั่นคือคุณผมทั้งโล่งใจและร้อนใจ

ไม่รู้ว่าผมไปถึงโรงพยาบาลได้ยังไงในสภาพอากาศแบบนั้นแต่วันถัดมาหลังจากนั้น มือของผมปวดตุบและเกิดตุ่มพองทั่วมือ หิมะกัดผมจนเละเลยเชียวล่ะ

“สวัสดีครับ?” คุณมองผมอย่างสงสัย

เสียงของคุณแหบพร่าเหมือนเสียงกระซิบ

ผมมองดวงตาของคุณ มันใสกระจ่าง แต่ดวงตาคู่นั้นไม่ได้มองผมอย่างเคยผมมองหาความรักใคร่ในตัวผมของคุณที่มักจะฉายอยู่ในนั้นไม่เจอ

ผมร้อนใจจนแทบยืนไม่อยู่