“สวัสดี...” ผมพูด เสียงผมแหบแห้งยิ่งกว่าคุณ

ดวงตาผมร้อนฉ่าเหมือนถูกเผา ขณะที่มือผมชา

“มือคุณถูกน้ำแข็งกัดแน่ะ รีบไปหาหมอจะดีกว่านะ”คุณพูด

ผมยืนนิ่งอยู่อย่างนั้น

คุณมองผมอย่างสงสัย แต่ยังถามผมด้วยมารยาทอันดีงามซึ่งคุณมีให้คนแปลกหน้าเสมอคุณยิ้มแบบที่คุณมักจะยิ้มให้คนที่ไม่รู้จัก

เส้นที่หางตานั้นไม่ได้กดลึกลงอย่างที่คุณมักยิ้มให้ผม

“หรือคุณมาเยี่ยมคนไข้หรือครับ” คุณถาม

ผมมือสั่น มองผ้าพันแผลที่อยู่บนศีรษะคุณ

อดคิดไม่ได้ว่านี่ช่างเหมือนถูกขังอยู่ในพลอตภาพยนตร์น้ำเน่าที่สุดแสนซ้ำซากแต่ว่าผมกลับหันหลังเดินกลับออกมา

ผมร้องไห้ น้ำตาผมอุ่นจัดและเย็นเฉียบในวินาทีต่อมา