'You'
เป็นคำที่เราเรียกกันบ่อยๆ
เอาจริงๆ คำแรกที่เราเรียกดันเป็นคำว่า "หนู"
ก็เด็กกว่านี่นะ แล้วเราก็เหมือนยัยพี่สาวตัวร้าย
ที่พยายามคอนโทรลเจ้าเด็กแสบคนนึง
ราวกับจะประกาศศักดาว่า อย่าหือกับพี่สาวคนนี้นะ
แล้วพัฒนามาเป็นคำว่ายูได้ยังไง ตลกดี
ถึงความสัมพันธ์ตอนแรก มันจะเกิดขึ้นรวดเร็ว
เราต่างก็มองกันเป็นเพียงคนที่เดินผ่านมา
เป็นคนที่คุยสนุกดี ดูเป็นคนน่าสนใจ
จะเรียกว่าอะไรดีล่ะ? ถูกคอละมั้ง
เป็นคนที่มีเรื่องคุยด้วยได้ทั้งวันแบบไม่จบสิ้น
แถมเด็กคนนี้ก็ยังน่าค้นหาซะเหลือเกิน
เราเหมือนคนแปลกหน้าที่ต่างระบายความในใจใส่กัน
แบบไม่ต้องเกรงกลัวหรือปิดบังอะไรเลย
เราไม่ต้องวางมาด เราไม่ต้องมีความลับ
เราเล่าสู่กันฟังแบบหมดเปลือก
บอกตรงๆ เพราะไม่คิดว่าเราจะพัฒนาความสัมพัน์ไปถึงขั้นที่จริงจังกันได้
แค่เป็นคนถูกใจ ประมาณนั้นมั้ง
ก็ตลกดี ที่ความรู้สึกมันดันเปลี่ยนมาเป็นความชอบซะได้
รู้ตัวอีกที "เราว่าเราชอบยูซะแล้วล่ะ"
เราชอบตอนยูเรียกเราว่า "พี่"
"พี่สาว"
"เราคิดถึงพี่"
"เราชอบลักยิ้มพี่"
"เราเสพติดพี่"
"เราคิดถึงพี่อีกแล้ว"
"เราอยากกอดพี่จัง"
หรือแม้แต่คำว่า "เราชอบพี่"
ทำไมตอนนั้นมันดีจัง
ถึงตอนนั้น เราจะสร้างกำแพงใส่กันซะมากมาย
ต่างคนต่างบอกตัวเองว่าให้ระวังตัว
อย่าไปจริงจังกับความสัมพันธ์นี้เลย
ต่างคนต่างก็พ่ายแพ้ให้กับความรักมาทั้งคู่
ช่างบังเอิญอะไรอย่างนี้
แต่ยิ่งระวัง ก็ยิ่งเหมือนตกหลุมพรางนั้นซะเอง
เหมือนขั้วบวกกับขั้วลบที่ดันมาเจอกัน
แบบพอดิบพอดี
ไม่มีสถานะอะไรระหว่างเราสองคน
ไม่มีความคาดหวัง
แต่ก็มีความสุขนะ ที่ลืมตาแล้วมองเห็นยูอยู่ข้างๆ
รู้ตัวอีกที เราว่าเราตกหลุมรักเด็กแสบคนนี้ซะแล้ว.
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in