ครั้งหนึ่ง เราดีใจมาก กับการที่คนๆนึงบอกเราว่า
เราเป็นโลกทั้งใบของเขา
แต่ในขณะเดียวกัน กลับเกิดความรู้สึกที่ว่า
เราไม่เคยเข้าไปอยู่ในโลกของเขาได้เลย
เหมือนมันไม่มีที่ว่าง
ไม่มีสักอณูเดียวสำหรับเรา
เรียกว่าไงดี
เรียกได้ว่าไม่มีพื้นที่สำหรับเราเลยดีกว่า
เหมือนที่ตรงนั้นมันมีเจ้าของมาตลอดและคงตลอดไป
เจ้าของที่ไม่ใช่เราด้วยสิ
เหมือนเราเป็นเจ้าของแค่ในนาม
แต่เราดันทำอะไรกับพื้นที่ตรงนั้นไม่ได้
เขาเรียกว่าไม่มีสิทธิ์รึเปล่านะ
อาจจะไม่ใช่ แต่ก็ใกล้เคียง
การมีคุณอยู่มันดีมากเลยนะ
สำหรับคนที่ชีวิตเหงาๆแบบเรา
คนที่ยิ้มแล้วก็ร่าเริงคนนี้แหละ
เหงาที่สุดเลย
การมีใครสักคนอยู่ข้างๆแบบนี้ มันถึงดีมากๆ
มีแค่คุณก็ไม่ได้ต้องการอะไรอีกแล้ว
อะไรประมาณนั้นเลย
จะพูดว่ารู้สึกผิดที่รู้สึกแบบนี้ก็ได้
แค่จะรู้สึกโกรธหรืองอน
ยังต้องคิดเลย ว่าจะทำให้คุณลำบากไหม
สุดท้ายเลยได้แต่เก็บมันไว้ในใจ
เก็บเอาไว้คงจะดีกว่า
อาการใจหน่วงๆมันเป็นแบบนี้เอง
เพิ่งเคยรู้สึก
เปลี่ยนแปลงใครไม่ได้
งั้นก็เปลี่ยนแปลงที่ตัวเอง
ทำยังไงให้เจ็บน้อยที่สุดนะ?
เราเป็นกำลังใจน้า
เป็นโรคประจำตัวที่แก้ไม่หาย คิดมากเก่ง