เวลาผ่านไปไม่นานในความรู้สึก แต่ก็ผ่านเดือนแรกอย่างเดือนกรกฎาคมมาแล้วสำหรับการฝึกงานที่พิพิธภัณฑ์เด็กกรุงเทพมหานครแห่งที่ 1 (จตุจักร) ทุกอย่างเริ่มเข้าที่เข้าทางสำหรับผมแล้ว ผมสามารถสอนน้องทำกิจกรรมถุงกระดาษได้อย่างลื่นไหล โดยแทบไม่ต้องไปส่งสายตาหาพี่ ๆ วิทยากรเพื่อขอความช่วยเหลืออีกแล้ว ช่วงเวลาวันเสาร์และวันอาทิตย์ที่จะมีครอบครัวเข้ามาใช้บริการเยอะก็ไม่ทำให้ผมกังวลเท่าตอนที่ผมเข้ามาฝึกงานในช่วงแรก ๆ

              เดือนแรกผ่านไป หมายถึงเวลาอีกหนึ่งเดือนที่ผมยังคงฝึกงานอยู่ที่นี่ และเมื่อเริ่มเดือนใหม่ ทางห้องสมุดที่ผมฝึกงานอยู่ก็จะต้องเปลี่ยนกิจกรรมใหม่ในแต่ละเดือน พี่วิทยากรบอกว่าเดือนสิงหาคมนี้จะเป็นกิจกรรมทำโมบายล์พระอาทิตย์ส่องแสงซึ่งให้เด็ก ๆ แต่ละคนระบายสีจานกระดาษให้เป็นพระอาทิตย์ในแบบของตัวเอง จากนั้นพวกผมก็จะนำจานกระดาษมาเจาะรูร้อยเชือกให้น้อง ๆ นำกลับไปแขวนไว้ที่บ้าน 

               และทุกวันก็ดำเนินไปอย่างปกติสุขโดยที่ผมไม่ประสบกับปัญหาหนักใจใดใดเลย ผมแอบหวังให้ตัวเองเจอกับปัญหาอะไรให้ผมได้ฝึกแก้ไขปัญหาด้วยตัวเองได้บ้าง แต่อีกใจก็นึกว่าเรียบง่ายไม่มีอุปสรรคแบบนี้ก็ดีอยู่แล้ว อย่าให้มีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้นจะเป็นการดีที่สุด