เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
Intern's Life of a Guy Named PoomKitipoom Yurasri
The First Week
  •              หนึ่งสัปดาห์ผ่านไปสำหรับการเข้ามาฝึกงานที่พิพิธภัณฑ์เด็กกรุงเทพมหานครแห่งที่ 1 (จตุจักร) ของผม  เป็นช่วงเวลาที่ผมรับรู้ได้ว่าตัวเองมีความตื่นเต้นมากที่สุดเพราะในวันแรกที่ผมเข้าไปฝึกงานนั้นเป็นวันธรรมดาทำให้ครอบครัวที่เข้ามาใช้บริการนั้นมีไม่เยอะเท่าไหร่ พี่ ๆ ที่อยู่ประจำโซนที่ผมต้องเข้าไปฝึกงานเล่าให้ฟังว่าต้องรอช่วงวันวันเสาร์ วันอาทิตย์ และวันหยุดนักขัตฤกษ์ ผู้คนถึงจะพากันหลั่งไหลเข้ามาใช้บริการอย่างไม่ขาดสาย ภาพที่ปรากฏขึ้นในหัวของผมหลังจากได้ฟังที่พี่ ๆ เล่าให้ฟังนั้นทำให้ผมจินตนาการไปถึึงผู้คนมากมายที่แห่กันงานนิทรรศการแห่งหนึ่งที่สยามพารากอน ชนิดที่ว่าเบียดกันเข้าประตูจนผมเองยังกลัวที่จะเข้าไปต่อแถวกับพวกเขาเพราะกลัวโดนคนข้าง ๆ เบียดจนหลุดออกจากแถวจนเข้าชมนิทรรศการไม่ได้ ถ้ามีผู้คนมากมายขนาดนั้นเข้ามาใช้บริการ ผมจะไหวหรือเปล่านะ

                 แล้วก็มาถึงวันหยุดสุดสัปดาห์วันแรกของผมที่ผมตื่นเต้นและวิตกกังวลมากที่สุด ผมกับปิงปิงรีบไปเข้าประจำที่โซนห้องสมุดสร้างสรรค์แล้วรีบตั้งอุปกรณ์สำหรับทำกิจกรรมเพื่อพร้อมรับมือกับครอบครัวที่กำลังจะเข้ามาใช้บริการในเวลาสิบโมงยี่สิบ บางทีอาจจะมีแค่ผมที่รีบเร่งและร้อนรนในตอนนั้นเพราะปิงปิงฝึกที่นี่มาก่อนผมประมาณสองอาทิตย์ได้ ก็เลยอาจจะรู้วิธีการจัดการต่าง ๆ มาบ้างแล้ว แต่ผมสิ ร้อนรนจนต้องเดินไปเดินมา ตาก็จ้องอยู่แต่ประตูที่ไม่รู้ว่าจะมีใครเปิดประตูเข้ามาบ้าง 
              
                  พอผมเขียนถึงช่วงเวลานั้น ผมกลับรู้สึกตลกตัวเองดีนะที่ลนลานจนอยู่ไม่สุขเพราะภาพในหัวที่จินตนาการไปไกลตั้งล้านแปด แต่ภาพที่ได้เห็นคือผู้ปกครองที่เข้ามาใช้บริการโซนห้องสมุดของพวกเราบ้าง โซนวิทยาศาสตร์บ้าง และโซนอื่น ๆ พวกเขาเข้ามาพิพิธภัณฑ์เยอะก็จริง แต่พวกเขาทยอยเข้ามาใช้บริการ ไปโซนนั้นแวะโซนนี้บ้าง ไม่ได้แก่งแย่งกันเข้าใช้บริการขนาดนั้น และด้วยข้อปฏิบัติของโซนของผมที่จำกัดจำนวนเข้าต่อรอบเป็นสิบคนก็ทำให้ความวิตกกังวลของผมเองลดลงอย่างรวดเร็ว

                    ผมดีใจนะที่ผมไม่วิตกกังวลและลงมือช่วยกันจัดการกิจกรรมกับปิงปิงและพี่ ๆ คนอื่น แต่ผมก็ยังทำอะไรไม่ค่อยถูกในหลายอย่าง สอนกิจกรรมก็ยังไม่เป็น พูดคุยกับเด็ก ๆ ก็ไม่ลื่นไหลเท่าที่ควรจนต้องหันไปทำตาปริบ ๆ อ้อนวอนขอแรงจากพี่ ๆ หรือปิงปิงให้มาช่วยผมหน่อย เป็นแบบนี้ต่อไปก็คงไม่ดีแน่ ผมเลยต้องพยายามปรับตัวให้ได้ ต้องลองทำในสิ่งที่ผมติดขัดบ่อย ๆ แล้วหวังว่าผมจะสามารถจัดการสิ่งต่าง ๆ ได้อย่างดีเหมือนกับคนอื่น ๆ ที่ประจำอยู่ในโซนห้องสมุดแห่งนี้

Views

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in