ไม่มีใครสนใจเสียงร้องของวณิพกตาบอดริมถนนที่เปรอะเปื้อนไปด้วยมนุษย์ที่เดินขวักไขว่ไปมา อากาศทั้งร้อนทั้งชื้นหลายคนเลือกจะให้เงินเพียงเล็กน้อยด้วยเศษเงินก้นกระเป๋าที่ไร้ค่าสำหรับคนให้ แต่มีค่าอย่างเหลือล้นต่อคนรับ
เสียงเเหลมเสียดสูงของลำโพงดังก้องขึ้นอย่างไร้มารยาท วณิพกตกใจในเครื่องมือทำมาหากินของตนรีบบังคับมันให้รี่เสียงลงแล้วเอื้อนเอ่ยสำเนียงทำนองเพลง
"ฉันเหมือนคนไม่มีกำลังและหมดแรงจะยืนจะลุกจะเดินไป
ฉันเหมือนคนกำลังจะตายที่ขาดอากาศจะหายใจ
ฉันเหมือนคนที่โดนเธอแทงข้างหลังแล้วมันทะลุถึงหัวใจ
เธอจะให้ฉันมีชีวิตต่อไปอย่างไร"
มนุษย์หัวใจเปราะหลายคนหวนคอกลับมามองเจ้าของเสียง เขาเป็นแค่วณิพกที่กำลังสาธยายความรู้สึกมนุษย์อมทุกข์ทางความรักที่ได้แต่เก็บความรู้สึกของตัวเองไว้
เสียงกรุ้งกริ้งของเศษเหรียญและแบงค์กระทบลงในกล่องของวณิพกซึ่งสมควรได้ค่าตอบแทนที่กล้าระบายความเศร้าในมูลเหตุแห่งความรักแม้ตัววณิพกอาจจะไม่ได้รู้สึกอะไรก็ตาม
"ไม่มีอีกแล้วกับเธอ
ไม่มีเหลือสักอย่าง..."
ผู้คนยังคงเดินขวักไขว่ไปมา วณิพกเหมือนไร้ตัวตน
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in