เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
โรคของเรียมเรียมเอง
สำเนียงข้างถนน
  • ไม่มีใครสนใจเสียงร้องของวณิพกตาบอดริมถนนที่เปรอะเปื้อนไปด้วยมนุษย์ที่เดินขวักไขว่ไปมา อากาศทั้งร้อนทั้งชื้นหลายคนเลือกจะให้เงินเพียงเล็กน้อยด้วยเศษเงินก้นกระเป๋าที่ไร้ค่าสำหรับคนให้ แต่มีค่าอย่างเหลือล้นต่อคนรับ


    เสียงเเหลมเสียดสูงของลำโพงดังก้องขึ้นอย่างไร้มารยาท วณิพกตกใจในเครื่องมือทำมาหากินของตนรีบบังคับมันให้รี่เสียงลงแล้วเอื้อนเอ่ยสำเนียงทำนองเพลง


    "ฉันเหมือนคนไม่มีกำลังและหมดแรงจะยืนจะลุกจะเดินไป
    ฉันเหมือนคนกำลังจะตายที่ขาดอากาศจะหายใจ
    ฉันเหมือนคนที่โดนเธอแทงข้างหลังแล้วมันทะลุถึงหัวใจ
    เธอจะให้ฉันมีชีวิตต่อไปอย่างไร"


    มนุษย์หัวใจเปราะหลายคนหวนคอกลับมามองเจ้าของเสียง เขาเป็นแค่วณิพกที่กำลังสาธยายความรู้สึกมนุษย์อมทุกข์ทางความรักที่ได้แต่เก็บความรู้สึกของตัวเองไว้


    เสียงกรุ้งกริ้งของเศษเหรียญและแบงค์กระทบลงในกล่องของวณิพกซึ่งสมควรได้ค่าตอบแทนที่กล้าระบายความเศร้าในมูลเหตุแห่งความรักแม้ตัววณิพกอาจจะไม่ได้รู้สึกอะไรก็ตาม


    "ไม่มีอีกแล้วกับเธอ
    ไม่มีเหลือสักอย่าง..."


    ผู้คนยังคงเดินขวักไขว่ไปมา วณิพกเหมือนไร้ตัวตน

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in