ติ้ด ติ้ด

คนที่พึ่งเข้ามาในบ้านทิ้งกระเป๋าเสื้อผ้าแล้วเดินไปที่โซฟา 

"ยองแจ ทำไมมานอนตรงนี้"

"อือ พี่แจ็คสันกลับมาแล้วหรอ"

เห็นอีกฝ่ายงัวเงีย พยายามลืมตามามองเขาก็รู้สึกผิดที่ปลุกให้ตื่นแทนที่จะอุ้มเข้าไปนอนในห้อง

"ครับ กลับมาแล้ว"

คนตัวเล็กดึงมือแขนเขามากอดแล้วนอนต่อ

อยากจะอยู่แบบนี้เหมือนกันแต่เขายังไม่ได้อาบน้ำเลย

เพราะถ่ายงานเสร็จก็รีบบินกลับมาเกาหลีเลย

เมื่อเห็นยองแจหลับแล้วเขาจึงค่อยๆแกะมือยองแจออก

"ไปไหน"

ยองแจพูดทั้งที่ยังไม่ลืมตา

"อาบน้ำครับ พี่ยังไม่ได้อาบน้ำเลย"

"ไม่เห็นจะเหม็นเลย"

คนที่นอนบนโซฟาลุกขึ้นมากอดและเอาหน้านุ่มๆซุกเอวเขา

การกระทำของยองแจทำให้เขายิ้มออกมา 

"คิดถึงพี่หรอ"

"อือ"

ไม่ใช่แค่ยองแจหรอกที่คิดถึงเขา 

เขาก็คิดถึงยองแจ คิดถึงมาก

"พี่ขอไปอาบน้ำแปบเดียว"

คนที่กอดเขาไม่มีทีท่าว่าจะปล่อยให้เขาไปอาบน้ำ

"งั้นอาบด้วยกันมั้ย"

"ไม่เอา ขี้เกียจ"

และยองแจก็ปล่อยให้เขาไปอาบน้ำ

แจ็คสันอาบน้ำไม่นานเพราะรู้ว่ามีคนรออยู่

"ยังไม่หลับอีกหรอ"

พูดกับคนที่นั่งพิงหัวเตียงเล่นโทรศัพท์

"รอนอนพร้อมกัน"

แจ็คสันนั่งลงบนเตียงคิงไซส์ พร้อมโน้มตัวไปดูว่าคนข้างๆกำลังเล่นอะไร

"นอนได้แล้วมั้ง"

"อีกเกมหนึ่ง"

ตาจะปิดอยู่แล้วยังจะเล่นเกมอีก

"ให้แค่จบเกมนี้ครับ"

"อีกเกมหนึ่ง"

ปากก็ต่อรองแต่ตามองหน้าจอโทรศัพท์

"ไหนบอกคิดถึงพี่ไง"

แจ็คสันเลื่อนตัวลงไปนอนแล้วหันหลังในคนที่กำลังเล่นเกมไม่วางตา

ดูซิว่าเกมกับเขา ยองแจจะเลือกอะไร

"เลิกแล้ว"

คนตัวเล็กวางโทรศํพท์แล้วเลื่อนตัวลงนอนข้างๆ

"ครับ"

"นอนกอดกันได้มั้ย"

ไร้เสียงตอบกลับจากคนข้างๆ

แจ็คสันไม่ได้โกรธยองแจ 

เขาแค่อยากทำโทษที่สนใจเกมมากกว่าเขาก็แค่นั้น

เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายไม่ยอมหันมา

ยองแจขยับเข้าไปให้ใกล้พอที่จะใช้แขนกอดคนที่นอนหันหลังให้กัน

"ขยับมาทำไมยองแจ"

เสียงของแจ็คสันทำให้เขารู้สึกน้อยใจ

แค่เล่นเกมเอง ทำไมต้องโกรธกันด้วย

"ขะ ขอโทษ แจน่ารำคาญใช่มั้ย"

ก็กลั้นน้ำตาไว้ไม่ไหวแล้ว ไม่เจอกันเกือบเดือนแล้วยังทำแบบนี้อีก

ไม่คิดถึงกันรึไง

"ป่าวนะ"

แจ็คสันรีบหันมาหาคนที่นอนข้างๆ

"ไม่ร้องสิคนเก่ง"

เขาใช้นิ้วค่อยๆเช็ดน้ำตาที่เปื้อนแก้มนุ่มๆของยองแจ

"รำคาญใช่มั้ย"

"ไม่เลย ถ้าแจขยับมาพี่จะหันไปกอดได้ไงล่ะ"

แจ็คสันสวมกอดคนที่ยังร้องไห้อยู่ 

เขานึกโทษตัวเองที่เล่นอะไรไม่เข้าเรื่อง ทำให้คนรักต้องร้องไห้อีกแล้ว

"ตัวก็แค่นี้ทำไมขี้น้อยใจจัง"

เขาลูบหัวยองแจที่ยังไม่หยุดร้องไห้

"พี่คิดถึงแจมั้ย"

คนในอ้อมกอดเงยหน้าถามเขา

"คิดถึงสิ ไม่คิดถึงจะรีบบินกลับมาหรอครับ"

"คิดถึงพี่เหมือนกัน"

บางทีการที่เราห่างกันมันก็พิสูจน์อะไรได้หลายอย่างนะ

ถ้าเมื่อก่อนผมคงไม่ได้ยินคำพูดหวานๆจากปากของยองแจบ่อยขนาดนี้

แต่เพราะห่างกัน คุยในแชทหรือvdo call ก็ไม่เหมือนกับเจอตัวจริง

ตัวจริงที่ผมกอดได้ หอมได้ 

"พี่ขอโทษนะที่ทำให้ยองแจร้องไห้"

"พี่ต้องนอนกอดแจแบบนี้ถึงเช้าเลย แจถึงจะหายโกรธ"

"สบายมาก"

ผมกระชับกอดให้ไม่หลวมและไม่แน่นจนอีกฝ่ายหายใจไม่ออก

คืนนี้เป็นคืนแรกในรอบหลายสัปดาห์ที่ผมกับยองแจไม่ต้องนอนหลับไปพร้อมกับหน้าจอโทรศัพท์

"วันนี้ไปไหน"

ผมพึ่งกลับมาเลยยังไม่ได้ดูตารางของยองแจ

รู้แค่วันนี้ผมต้องเข้าไปอัดเสียงแต่เหมือนยองแจจะอัดไปแล้ว

"ไปทำสีผม"

"สีนี้ก็ดีอยู่แล้วนะ จะทำสีอะไร"

"ไม่บอก"

ยองแจนั่งที่โต๊ะเครื่องแป้งเพื่อทาครีมบำรุง

"ไหนพี่ทาให้"

ผมลุกจากเตียงนอนเพื่อแกล้งยองแจ

"ไม่เอา พี่ยังไม่ได้ล้างมือ"

"พี่พึ่งลุกมา มือจะเปื้อนอะไร"

"แล้วพี่ไม่ไปอาบน้ำหรอ"

ยองแจยอมอยู่นิ่งเพื่อให้ผมทาครีมให้

"พี่อาบน้ำแปบเดียวแหละ เราให้พี่ไปส่งมั้ย"

"อือ"

ผมไปส่งยองแจที่ร้านทำผม 

ไม่รู้ว่าใครจะเสร็จก่อน ผมเลยบอกยองแจว่าถ้าเขาทำผมเสร็จก่อนให้กลับบ้านเลยไม่ต้องรอ

แต่ถ้าผมอัดเสียงเสร็จก่อนจะแวะไปรับ

เพลงเดี่ยวที่ผมทำกับทีมจะปล่อยอาทิตย์หน้า 

ผมถ่ายรูปเอ็มวีบางส่วนให้ยองแจดูแล้ว 

ยองแจชมใหญ่ว่าเอ็มวีดีมากๆ

ไม่ว่าผมจะทำอะไร ยองแจจะคอยซับพอร์ตเสมอ

บางอย่างผมไม่มั่นใจแต่เมื่อยองแจบอกว่าผมทำดี

ผมก็รู้สึกว่ามีความมั่นใจมากขึ้น

ยองแจส่งข้อความมาบอกผมว่าให้กลับก่อนเพราะต้องกลับบ้านไปหาโคโค่ก่อน

ผมไม่อยากขัดเวลาพ่อลูก ปล่อยให้ได้ใช้เวลาด้วยกันตอนกลางวัน

ส่วนกลางคืนเป็นเวลาของผม

ผมได้ทำข้อตกลงกับโคโค่เรียบร้อยแล้ว

ติ้ด ติ้ด

"กลับมาแล้วครับ"

ผมหันไปตามเสียงที่คุ้นเคยและพบว่าสีผมของยองแจดูแปลกตามาก

"มองอะไร"

"สีผมสวยดี"

ผมตอบพร้อมรอยยิ้มมุมปาก 

จะไม่ให้ยิ้มได้ไงในเมื่อสีผมใหม่ของยองแจเป็นสีน้ำเงิน

เอ็มวีใหม่ของผมที่กำลังจะปล่อยออกมาก็เป็นสีน้ำเงิน

"อือ"

"ไหนดูใกล้ๆหน่อย"

ผมเรียกคนตัวเล็กมาใกล้ๆ

"อย่าแกล้งสิ"

และดึงมานั่งบนตัก

ยองแจผอมลงมากแต่จะน้ำหนักเท่าไหน

ตักผมก็รับไหว

"ไม่ได้ทำผมสีนี้เอาใจใครเนอะ"

ผมแซวคนที่นั่งอยู่บนตักอีกครั้ง

"ไม่ใช่ซะหน่อย"

"โอเคๆ พี่เชื่อ"

เพราะพึ่งไปทำสีผมมาหลายชั่วโมง กลิ่นของน้ำยาทำสีผมยังติดอยู่ที่หัวของยองแจ

จริงๆก็ไม่เยอะหรอกแต่แค่อยากแกล้ง

"หัวเหม็นอะแจ"

ผมพูดกับคนบนตัก

"เหม็นก็ปล่อยดิ"

ยองแจแกะมือที่ผมกอดไว้ออก

หาเรื่องใส่ตัวอีกแล้วแจ็คสัน

ผมอาบน้ำเสร็จออกมาไม่เจอยองแจ

หรือหนีกลับบ้านไปแล้ว

สองขาวิ่งออกมาที่ห้องนั่งเล่นอย่างรวดเร็ว

ที่โซฟาไม่มี ครัวก็ไม่มี ห้องทำเพลงไม่มีแน่นอน

แต่รองเท้า กระเป๋าเงินและโทรศัพท์ก็ยังอยู่

"ออกมาทำอะไรดึกแล้วนะ"

"อยู่ในบ้านเดี๋ยวพี่เหม็นหัวแจอีก"

"พี่แกล้งเล่น ไหนไม่เห็นเหม็นเลย"

พูดเสร็จผมก็หอมไปที่หัวของยองแจเป็นการยืนยันว่าไม่เหม็น

"ไม่ต้องขนาดนั้นก็ได้"

"เดี๋ยวไม่เชื่อ"

"ข้างนอกลมเย็นดี"

ยองแจพูดพร้อมสูดอากาศเข้าปอด

"ยองแจ"

ผมกอดยองแจแล้วใช้คางวางบนไหล่

"ว่า"

"Live of you 
Cause you my oxygen"

ยองแจหันมายิ้มให้ผม

เป็นรอยยิ้มที่สวยที่สุด

เป็นรอยยิ้มที่ทำให้ผมหายเหนื่อย

เป็นรอยยิ้มที่ผมหวงแหน

เป็นรอยยิ้มที่ผมคิดถึง

หลายอาทิตย์ที่ผ่านมาผมได้แต่มองรอยยิ้มนี้ผ่านหน้าจอโทรศัพท์

แต่วันนี้

ผมได้เห็นรอยยิ้มนี้

ใกล้มากขนาดนี้

ผมรู้สึกตัวเองเป็นคนที่โชคดีที่สุด

ที่ได้เห็นรอยยิ้มใกล้ๆ

ไม่เคยคิดจะปล่อยคนตรงหน้าเลยสักวินาทีเดียว

ไม่เคยรักน้อยลงเลย

มีแต่มากขึ้น

มากขึ้นทุกวัน

Live of you 
Cause you my oxygen, Choi Youngjae


- เนื่องในโอกาสของความคิดถึง
by 23.nineseven