ผู้คนคลาคล่ำบนรถไฟ ใครบ้างล่ะจะรู้จักตัวตนของใครอีกคนได้ทั้งหมด ไม่มีหรอก แม้แต่คนที่คิดว่าสนิทที่สุด แม้แต่ตัวฉันเอง บางทีก็ไม่แน่ใจในตัวเอง คุณรู้จักฉันในแบบของคุณ ฉันเองก็รู้จักคุณในแบบของฉัน ใครจะจดจำฉันในแบบไหนก็ได้ หรือลืมไปเลยก็ย่อมได้

ชีวิตของฉันสีซีด แต่ก็ดำเนินมันไปอย่างที่ควรจะเป็น หลงทางบ้าง ถูกทางบ้าง ถ้าวันหนึ่งมันต้องหยุดลงก็ไม่มีเรื่องอะไรที่อยากให้จดจำเป็นพิเศษ อาจเพราะฉันเย็นชาเกินไป หรืออาจเพราะฉันวางใจอยู่แล้ว

วางใจในชีวิต ว่าท้ายที่สุดแล้ว ทุกสิ่งย่อมเคลื่อนผ่าน ไม่มีอะไรคงอยู่ตลอดกาล อย่างน้อยก็ตัวฉันนั่นแหละ

เมื่อถึงตอนที่เราไม่สามารถรับรู้อะไรได้แล้ว คงไม่มีประโยชน์อันใดที่ใครจะระลึกถึงเรื่องของเราอย่างไร ต่อเมื่อมีโอกาสพบกันใหม่ เมื่อทุกอย่างถูกรีเซ็ตขึ้นใหม่หมด ไม่มีใครจำใครได้ ถึงตอนนั้นเราก็สร้างความทรงจำร่วมกันใหม่อีกครั้ง พยายามดำเนินบางสิ่งตามโอกาสที่พอจะเป็นไปได้ หรือเฉียดใกล้มากที่สุด เพื่อหวังว่ามันจะเป็นระหว่างทางชีวิตที่ดี แล้วก็พบกับความสมหวัง ความผิดหวัง เจอทางแยกอันสับสน โบกมือลากันอีกครั้ง และเป็นอย่างนี้ซ้ำๆ    

รถไฟจอดเทียบชานชลาที่สถานีหนึ่ง ฉันลงจากรถไฟ สู่จุดหมายปลายทางต่อไป พระอาทิตย์ตกดินแล้ว ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาดพรุ่งนี้พระอาทิตย์ก็จะโผล่ขึ้นมาทักทายอีกเช่นเคย


--------------------