โกหกทั้งเพ ดูโน่นสิคนแก่ยืนเหม่อมองเส้นขอบฟ้าอยู่ใต้ร่มสน คุยกันถึงความหลังด้วยใบหน้าฉาบรอยยิ้ม แล้วดูนั่นสิ พวกผู้ใหญ่นั่งดื่มอยู่บนเก้าอี้ผ้าใบกำลังสรวลเสเฮฮา แล้วนั่นล่ะ พวกวัยรุ่นกำลังเล่นน้ำกันอย่างสนุกสนาน หรือว่านั่นล่ะ เด็กเล็กๆ ที่มีความสุขที่สุดกำลังสร้างปราสาททรายหลังโตประดับอัญมณีสีสุกปลั่งในจินตนาการ

อาจจะมีแต่ฉันที่เศร้าอยู่ที่แห่งนี้

คงจะดีถ้าสามารถมีความสุขได้ง่ายๆ แบบเด็กไร้เดียงสา  ความสุขก้อนโตล้นทะลัก พองโตเป็นลูกโป่งใบใหญ่ ต่างเพิ่มจำนวนได้อย่างง่ายดายและรวดเร็ว  เด็กๆ ทั้งหลายต่างมีลูกโป่งกันคนละหลายใบ หลากหลายสีสัน แต่เรื่องเศร้าแสนธรรมดาก็เกิดขึ้นไม่ว่ากับใคร เมื่อโตขึ้นเราทำลูกโป่งหลุดลอยหายไปโดยไม่รู้ตัว เรื่อยๆ เรื่อยๆ ...

ในวัยเด็กลูกโป่งของฉัน คงพองโตมากที่สุดเวลาได้นั่งเล่นทรายข้างบ้านสวน มีลมโกรกพัดให้สดชื่น แม้แดดจะร้อนสักแค่ไหน ฉันก็มีความสุขที่สุด หากสามารถนับได้ ธรรมชาติคือของเล่นวัยเด็กที่ฉันโปรดปราน แสงแดด สายลม ก้อนเมฆ ต้นไม้ ดอกหญ้า ล้วนเป็นเพื่อนเล่นที่ฉันรัก เพื่อนที่สร้างจินตนาการได้ไม่รู้จบ เพื่อนที่ไม่เคยทิ้งกันไปไหน

ฉันยืนอยู่บนชายหาด เท้าเปล่าเปลือยเหยียบบนพื้นทรายละเอียด กรวดก้อนเล็กๆ วิ่งเล่นอยู่ใต้เท้า ลมทะเลพัดเอาความรู้สึกดีๆ กลับมา บางอย่างกำลังพองโตอยู่ข้างใน ถ้าไม่ใช่ลูกโป่ง ก็คงเป็นหัวใจของฉันเอง จริงอย่างเสียงในความฝันสีดำเมื่อคืน– ฉันไม่เคยเปลี่ยนอะไรเลย

--------------------