4th Day

“ ค ลั่ ง "

กาลครั้งหนึ่งเมื่อนาน... แสนนาน เรื่องเริ่มขึ้นตอนที่เราได้อยู่ห้องคิงค่ะ มันเป็นเปิดภาคเรียนที่หนึ่ง ของชั้นมัธยมต้น ปี1(ม.1) ชื่อของเราถูกย้ายไปอยู่ห้องคิง เพราะได้คะแนนโอเน็ตคณิตศาสตร์ของประถมปลาย ปี3 (ป.6) เต็มหนึ่งร้อยคะแนน คุณคิดว่าสังคมห้องคิงเป็นยังไงหรอคะ (หัวเราะ)

ห้องคิงที่โรงเรียนเรามีกิจกรรมหนึ่งที่เล่นกันเฉพาะห้อง อืมม... ไม่ใช่ว่าห้ามห้องอื่นเล่น แต่ห้องอื่นไม่อยากเล่นต่างหากล่ะ สิ่งๆนั้นคือ A-Math ค่ะ

สารภาพกันตามจริงก็คือเราไม่เคยรู้จักมันเลย ครั้งแรกที่เราเห็น คือตอนที่เพื่อนๆห้องคิงนั่งเล่นกันตอนเบรกเช้า เราตกหลุมรักมันตั้งแต่ตอนนั้น

เอแมท (A-Math) เป็นเกมส์กระดานค่ะ เกมส์ต่อเลขคำนวณ มีสิ่งที่เรียกว่าเบี้ย เป็นตัวเลข ตั้งแต่หนึ่งถึงยี่สิบ มีเครื่องหมาย บวก ลบ คูณ หาร เท่ากับ มีเบี้ยที่เรียกว่าแบล็งค์ จำนวนสี่ตัว อารมณ์เหมือนพรสี่ข้อค่ะ เป็นเลขอะไรก็ได้ที่เราอยากให้เป็น (หนึ่งถึงยี่สิบ) หรือเป็นเครื่องหมายที่เราต้องการ มันเจ๋งเป้งไปเลยใช่ไหมล่ะคะ นอกจากนั้นยังอีกหลายอย่างเลย หากจะพูดสรุปให้ง่ายๆก็คือ เอแมท เป็นเกมส์ที่เอาเลขมาต่อกันเป็นสมการนั่นแหล่ะค่ะ

กลับเข้ามาที่ครั้งแรก ตอนเราเจอเจ้าเกมส์กระดานนี่ แน่นอน เราขอเขาเล่นทันที และแน่นอนอีกค่ะ เขาไม่ให้เล่น (ขำ) แต่เขาให้เราดูแทน ซึ่งพอย้อนกลับไปคิดเราว่าเขาทำถูกแล้วล่ะ เพราะถ้าให้เราลองเล่น หมดเบรกพอดี พวกเขาก็จะอดเล่น

แต่อย่างที่บอก เราตกหลุมรักเกมส์กระดานนี่ เราก็ไม่ย่อท้อค่ะ ขอให้เขาสอนจนได้ เพื่อนห้องคิงไม่ได้ใจร้ายหวงความรู้อย่างที่ห้องอื่นนินทา เพียงแต่เขามีอย่างอื่นที่ใจร้ายกว่า แค่บางคนเท่านั้นนะคะ (กระซิบกระซาบ)

เอแมทเป็นอะไรที่เยอะมากค่ะ หมายถึงกฎ (หัวเราะ) นอกจากจำไม่ได้แล้วเนี่ย ยังไม่เข้าใจอีก แต่ตอนนั้นเราไม่สนอะไรแล้วล่ะ รู้แค่ว่าอยากเล่น อยากเล่น และอยากเล่น เท่านั้น สุดท้ายก็เข้าใจกฎค่ะ และเพื่อนห้องคิงคนหนึ่งก็แนะนำให้เราเข้าชมรมเอแมท แน่นอนเรารีบดิ่งไปหาครูเลย

วันเวลาผ่านไป เราได้เป็นสมาชิกชมรม มันก็จะตลกร้ายนิดนึงตรงที่ทั้งชมรมมีแต่ห้องคิงห้องเราเท่านั้น กับรุ่นพี่อีกสองถึงสามคน ด้วยความที่ว่ามันเป็นเกมส์ที่ไม่ค่อยมีใครอยากเล่น ประกอบกับครูประจำชมรมต้องการแค่คนที่อยากเล่นจริงๆ

เป็นเรื่องปกติที่จะต้องหมั่นฝึกซ้อม เพราะมันเป็นเกมส์ที่มีแข่งระดับประเทศ หรือบางทีก็มีใหญ่ถึงระดับชาติ ครูเลยสั่งให้มีการซ้อมทุกเช้าที่โรงอาหาร

ดูจะธรรมดาไม่มีอะไรใช่ไหมคะ (หัวเราะ) เริ่มที่วันแรก... อย่างที่บอกไปว่าเข้าใจกฎแล้ว ทว่า เล่นได้ กับ เล่นเป็น มันไม่เหมือนกัน และเราอยู่ในประเภทแรกค่ะ แค่เล่นเป็น

เราโดนจับคู่เล่นกับใครสักคน ใครสักคนที่เราจำไม่ได้ ประเด็นอยู่ตรงที่ตอนเราเล่นไปเรื่อยๆแล้วประธานชมรมเดินมาดูเราเล่น ประธานชมรมก็คือเพื่อนในห้องเราเองค่ะ ดีกรีรางวัลระดับประเทศ ประกอบเป็นรุ่นบุกเบิก เลยได้เลื่อนขั้นเป็นประธานชมรม

เราวางสมการ 2+2=4

ใช่ค่ะ เราคิดได้เท่านี้ในจำนวนเบี้ยแปดตัว ตอนนั้นไม่มีความมั่นใจเลย แต่สิ่งหนึ่งที่ทำให้เรายังนั่งอยู่ท่ามกลางคนเล่นเก่งๆคือคำว่า อยากเล่น 

รู้ไหมคะประธานชมรมพูดอะไรกับเรา?

เขาบอกว่า คิดได้เท่านี้จะเอาไปชนะใครได้

จำคำนี้ของเขาให้ดีๆนะคะ (ยิ้ม)

ตอนนี้ไม่ได้โกรธ ไม่ได้โมโหประธานเลย แต่เราเสียใจ แล้วก็น้อยใจมาก ทำไมต้องว่าเราด้วย นั่งน้ำตาไหลกลางโรงอาหารนั่นแหล่ะค่ะ แต่งก็ยังคงเล่นต่อไป เขาก็พูดว่าแล้วก็ทับถมเราไปเรื่อยๆ น้ำตาก็ไหล มือก็ว่าเบี้ย ทุกครั้งที่ว่าก็โดนพูดกดลงไปอีก แต่เราก็ยังคงไม่ลุกไปไหนค่ะ เพราะในใจคือ อยากเล่น

วันต่อมาก็เป็นเหมือนเดิมค่ะ จนอีกวันหนึ่งครูประจำชมรมเดินมาดู เขาเห็นประธานว่าเราเลยให้คู่ที่เล่นกับเราลุกออกแล้วท่านก็เล่นกับเราแทน ท่านสอนวิธีการลง เทคนิคต่างๆ เปิดแล็ค(ที่วางเบี้ย)ของตัวเองให้เราดู สอนเราทุกอย่าง เรียกได้ว่าครูประกบสอนเราตลอดทั้งเทอมนั้นเลยค่ะ และแน่นอน ประธานชมรมก็แซะเราทั้งเทอมเลยค่ะ (ขำ) ตอนนั้นก็เริ่มเล่นเป็น มีความมั่นใจมากขึ้นนิดนึง แต่ก็ยังแพ้ทุกคนทุกตาเหมือนเดิมค่ะ(ขำ)

ช่วงเวลาปิดเทอม เรายังคงความคลั่งเหมือนเดิมค่ะ ในหัวคือมีแต่อยากเล่น อยากเล่นให้ดีกว่านี้ ครูให้เราโหลดแอพค่ะ เป็นแอพในมือถือชื่อว่า A-Math เนี่ยแหล่ะ ก็เล่นกับครูเฉลี่ยวันละ2ตาต่อวัน บางวันเล่นหนึ่ง บางวันเล่นสอง บางวันเล่นสาม แต่เล่นทุกวันค่ะ เราเก็บสถิติแพ้ชนะไว้เอามาเรียงดู กราฟพุ่งขึ้นเรื่อยๆ จากแรกๆที่ไม่ชนะเลย เริ่มมีชนะบ้างเล็กน้อย จนใกล้เปิดเทอมสอง เราเริ่มชนะตาติดๆกันค่ะ 

อีกอย่าง เราฝึกเองด้วย เล่นกับระบบ ทำให้กราฟชนะเราความชันเป็นบวกแล้วก็ค่าความชันเยอะกว่าคนทั่วไป และแนะนอน ครูภูมิใจที่เราเล่นจนชนะครูได้ค่ะ เขาบอกว่าเนี่ยแหล่ะคือความสำเร็จของเขา ตอนนั้นเราก็ดีใจนะที่เล่นดีขึ้น แต่คือเราก็ไม่ได้สนใจว่าเราจะดีกว่าใคร หรือไม่ดีกว่าใคร อย่างที่บอก เราสนใจแค่ว่าเราอยากเล่น เราต้องการแค่เล่นเท่านั้น

จนเปิดเทอม ตารางซ้อมยังคงเป็นตารางเดิมค่ะ ซ้อมทุกเช้าที่โรงอาหาร เวลาซ้อมเขาจะซุ่มจับคู่ในครั้งแรกแล้ววันต่อไปก็จะหมุนที่นั่งกันไปเรื่อยๆ และแจ็คพอตแตกตั้งแต่วันแรกค่ะ เราโดนจับคู่กับประธานชมรมตั้งแต่วันแรกเลย (ขำ) ก็กลัวโดนด่านิดนึง แต่เหมือนเดิมค่ะ อยากเล่น ก็ไม่สนอะไร นั่งจับเบี้ยไป สรุปเกมส์จบ เราชนะค่ะ

เขาก็เหวอไป แบบว่าช็อค จนตั้งสติได้เขาก็บอกเราว่าขอเล่นอีกตา เราก็หันไปมองครู เพราะปกติจะซ้อมแค่กระดานเดียวแล้วขึ้นห้อง ครูมองเวลาแล้วพยักหน้าให้เรากับประธานชมรมค่ะ ก็โอเค เล่นอีกตา สรุปคือเหมือนเดิมค่ะ เราชนะ

เขาก็นิ่งไปไม่พูดอะไรทั้งวัน ตอนนั้นก็ไม่ได้เอะใจอะไร เพราะสนใจแค่ว่าจะเล่นค่ะ ถามว่าชนะดีใจไหม ก็แน่นอนดีใจสิ พึ่งมาคิดได้ตอนหลังว่าเออ เป็นเรา เราก็ช็อคนะ

สุดท้ายนี้แค่อยากจะบอกว่า เวลาที่เราคลั่งอะไรมากๆแล้วใช้ความคลั่งให้ถูกทางเนี่ย มันดีมากจริงๆนะ มันเป็นการฉีกกรอบเรามาก ที่เราคิดว่าทำไม่ได้ ที่คนอื่นคิดว่าเราไม่มีทางทำได้ ที่หลายๆคนต่างพูดจาดูถูก กรอกหูเราทุกวันว่าเราทำไม่ได้ แต่สิ่งเหล่านั้นกลับเข้ามาทำได้แค่ให้เราร้องไห้เสียใจกับคำพูดแรงๆ แล้วก็มานั่งทำสิ่งที่เราคลั่งต่ออย่างไม่สนใจอะไร

และอีกสิ่งหนึ่งเลยคือ เราขอบคุณครูท่านนั้นจากใจ ขอบคุณจริงๆ ท่านจะเป็นครูที่อยู่ในความทรงจำของเราตราบนานเท่านาน

.

.

.

อ๊ะๆ อย่าลืมนะคะ มันคือนิทาน

คุณจะเชื่อเราไหมนะ (ขยิบตา)

#คลังเศษส่วน