12 Keywords | 12 Days | 12 Stories

"สามีดิฉันตาบอดสีค่ะ" หญิงสาววัยกลางคนท่าทางสง่างาม เธอนั่งหลังตรงบนโซฟาตัวนิ่มภายใต้ชุดกระโปรงพริ้วสีขาวยาวกร่อมเท้าขณะเอ่ยเล่าให้นักสัมภาษณ์ประจำนิตยสารชื่อดังแห่งหนึ่งฟัง คนได้ยินเบิกตาขึ้นอย่างตกใจ ทว่าความเป็นมืออาชีพก็ยังหยุดยั้งให้เจ้าตัวปรับสีหน้าทันทีที่นึกได้ แต่มีหรือที่คนนั่งตรงข้ามจะไม่ทันเห็น เธอยกยิ้มอย่างใจดี ไม่มีท่าทางว่าโกรธเคืองแต่อย่างใดก่อนจะเอ่ยต่อ "แต่เขาบอกว่า โลกของเขาสวยงามกว่าที่ใครหลายคนคิด"

"ทำไมนายไม่ขอเพื่อนฉันแต่งงานสักที" หญิงสาวผมดัดลอนท่าทางมั่นใจในตนเองกอดอกฉับอย่างคนเริ่มไม่พอใจทันทีที่เพื่อนของเธอลุกขึ้นขอตัวไปเข้าห้องน้ำสักครู่ -- ไม่พอใจคนตรงหน้า

เพลงที่ถูกเปิดเบาๆ ในร้านอาหารแห่งนี้ไม่ได้ทำให้อารมณ์ของเธอเย็นขึ้นเลยสักนิด เสียงเครื่องปั่นน้ำผลไม้จากบาร์ฝั่งคาเฟ่แว่วม่านสายลมเข้ามาจนสุดท้ายก็หยุดไป ทว่ากลับยังไม่ได้รับคำตอบจากคนตรงหน้า "ว่าไง"

"ผมไม่พร้อม" ลิ้นหนาถูกแลบออกมาเลียริมฝีปากตนเองเล็กน้อยอย่างคนกำลังคิดหนัก "การแต่งงานมันไม่ใช่แค่รักก็ต่ได้เลย" เหตุผลสำคัญที่เขายังคิดไม่ตกอยู่ทุกวันนี้

"นี่ นายก็รักฟ้ามันดีนี่" เธอขมวดคิ้วว่า ก้มลงจับมีดและส้อมหั่นสเต็กขึ้นมาแล้วทำการหั่นเนื้อบางออกก่อนจะเหลือบตามองคนที่นั่งนิ่งอยู่เยื้องตรงข้ามอีกครั้ง "อะไรของนายเนี่ย" เอ่ยว่าจากนั้นก็ใช้ส้อมจิ้มชิ้นเนื้อขนาดพอดีคำเข้าปาก

"..." เขาไม่พูดอะไรออกไป ทว่ามีหลายสิ่งอยู่ในหัว มันมากมายเสียจนไม่รู้จะเริ่มจากตรงไหนดี สุดท้ายเลยทำ้พียงทอดสายตามองผู้คนในร้านอาหารแห่งนี้ เสียงพูดคุย รอยยิ้มแห่งความสุข บางมาเป็นคู่ บ้างมาเป็นครอบครัว ทำไมเขาจะไม่อยากมีล่ะ...

"ฟ้ามันรอนายมานานมากละนะ" เธอเอ่ยบอกหลังจากถอนหายใจไปทีหนึ่ง "ผู้หญิง ถ้าเลยสามสิบก็ขายออกยากแล้ว ถ้าไม่รักก็รีบปล่อยฟ้าไปตอนนี้ยังทัน"

"รักสิ" เขาจ้องตาเธอ เพื่อบอกถึงความจริงใจที่เขามีต่อเพื่อนของเธอ "รักมากด้วย"

เสียงคลื่นกระทบกับโขดหิน ซ้ำแล้วซ้ำเล่า เขามองจังหวะที่น้ำทะเลค่อยๆไหลกลับลงไป แล้วก็ถูกซัดขึ้นมาใหม่อีกครั้ง ...ดูผ่อนคลาย แต่ในใจเขายังว้าวุ่นไม่หยุด หันมองหญิงสาวข้างกายที่นั่งหลับตาพริม ...กำลังฟังเสียงคลืน หรือว่ารับกลิ่นไอของทะเลกันนะ "ฟ้า"

"หื้อ" เธอครางรับเสียงเบาแม้จะยังหลับตาอยู่

"อยากแต่งงานไหม" 

"อะไรเนี่ย ไม่โรแมนติกเลย" คนถูกถามรีบลืมตาหันมามอง หัวใจเต้นอย่างรุนแรง คล้ายร้องขอเธอออกมากระโดดโลดเต้นข้างนอกให้ได้เสียอย่างนั้น ทว่าเธิกลับต้องข่มอาการไว้ ...ใครจะกล้าให้รู้ว่าเขินล่ะ อายแย่ "ขอกันทื่อๆแบบนี้ได้ไง"

"ผมอยากแต่งงานกับคุณนะ แต่..." เขาก้มหน้าลง นั่นทำให้ใจกระตุกวูบทันทีกับคำว่าแต่ของเขา ดวงตากลมโตจ้องมองผู้ชายที่อยู่ข้างกันมาตลอดสามปีอย่างไม่ละสายตา "..."

"ผมไม่พร้อม" เขาหลับตาแน่น ควรจะเริ่มอธิบายจากตรงไหนดีนะ

"พอร์ช... คุณหมายความว่าไง"

"ผมอยากจะบอกคุณนานแล้วแต่ผมไม่กล้า"

"เรื่องไม่อยากแต่งงานน่ะหรอ" เธอถามเสียงเบา คำนี้ชั่งกรีดลึกในหัวใจเธอเหลือเกิน

"ไม่... ไม่ใช่" เขาส่ายหน้ายืนยัน หันมามองคนที่ตั้งท่าน้ำตาคลอเบ้าก่อนจะตอบอย่างหนักแน่นเป็นการยืนยัน "ผมอยากแต่ง"

"แต่ไม่พร้อม" หญิงสาวกล่าวเสริม คิ้วบางเริ่มขมวดเข้าหากัน "พอร์ช มันไม่ค่อยต่างอะไรกับ..." เธอนิ่งไป หลุบสายตาลงต่ำขณะเอ่ยออกมาเสียงเบา "ไม่อยากแต่ง"

"ไม่ ฟ้าไม่... ไม่ใช่เรื่องนี้" เจ้าตัวยังคงส่ายหน้ายืนยัน รวมคนตัวบางเข้ามากอดไว้อย่างหวงแหน -- เขาไม่อยากเห็นเธอร้องไห้

"แล้วเรื่องอะไรล่ะพอร์ช คุณพูดออกมา ฟ้าฟังคุณอยู่" ถามเสียงอู้อี้ในอ้อมก่อน ความรู้สึกหลายอย่างเริ่มปะปนกัน สับสน น้อยใจ ไม่เข้าใจ และหวัง ทว่าทุกอย่างกลับเงียบไปจนเธอต้องเงยหน้ามอง

"..."

"พอร์ช.."

"ผมเป็นตาบอดสี" เขาตัดสินใจบอกไปในที่สุด แน่นอนเธอนิ่งไป ดูตกใจกับสิ่งที่ได้ยิน นั่นสินะ เป็นใครก็ต้องตกใจทั้งนั้น ความเงียบเข้าปกคลุม ทั้งที่คลื่นก็ยังคงซัดเข้าหาชายฝั่ง นกก็ยังคงบินว่อนไปมา ทว่าที่ตรงนี้กลับเงียบ และหยุดนิ่ง

"..เรื่องนี้หรอ ไม่เห็นเป็นไรเลย" เธอถามออกมาเสียงเบา หลุดยิ้มบางๆทันทีที่เริ่มตั้งสติได้ เธอไม่กลัวหรอก เพียงแค่ว่าตกใจ ...ก็เท่านั้น 

"มันไม่ใช่คำว่า ไม่เป็นไร ฟ้า" เขาจ้องมองหญิงสาวผู้เป็นที่รัก "ผมไม่อยากให้ลูกของเราเป็นแบบผม"

"การแพทย์ไปไกลแล้วนะ" เอ่ยบอกก่อนจะจิ้มจมูกโด่งอย่างหยอกล้อ "ฟ้าไม่สนหรอก" เธอยู่ปากว่า

"คุณนี่มันจริงๆเลย" ถอนหายใจว่า ผละออกมาเอนตัวลงนอนบนพื้นทราย เห็นดังนั้นหญิงสาวจึงล้มตัวลงนอนข้างๆ

"คุณไม่รักฟ้ารึไง"

"รักสิ" เขาเอ่ยตอบ เจ้าตัวหันไปสบตามองเข้าไปในดวงตากลมโตนั่น "รักมากด้วย"

"แต่งงานกันไหมคะ"

เขานิ่งไปอย่างตกใจกับสิ่งที่ได้ยิน "...นี่คุณ ผู้หญิงที่ไหนเขาขอผู้ชายแต่งงานกัน"

"เขินหรอ" ถามไปเท่านั้นก็ได้รับปฏิกิริยาตอบกลับมาเป็นการยืนยันจนเธออดไม่ได้ที่จะอมยิ้มชอบใจ -- น่ารัก

"ไม่ได้เขิน" คนน่าแดงปฏิเสธเสียงต่ำ

"จะแต่งไหม" เธอกดเสียงลงบ้าง ทว่าคนล่ะเหตุผล คนถูกถามหันกลับมาจ้องมองเธออีกครั้ง และเลือก... เลือกคำตอบที่มาจากหัวใจส่งให้เธอ

"ถึงว่า ทำไมไม่ขับรถเอง ไปไหนมาไหนมีคนขับรถตลอด"

"มันแยกยากนะคุณ ผมไม่อยากให้คุณมาเสี่ยงกับอะไรแบบนี้"

"อันนี้สีอะไร"

"สีแดง"

"ก็ถูกนี่"

"มันจะไม่ถูกได้ไง ก็ผมเรียนรู้มาตั้งแต่เล็กๆว่าสีแดงมันเป็นแบบนี้ แต่ไม่แน่ใจว่ามันเหมือนสีแดงของคุณไหม"

"คุณเป็นตาบอดสีประเภทอะไรหรอคะ"

"Deuteranomalia"

"หมอคะ ตาบอดสี เกิดจากอะไรหรอคะ" กลิ่นสะอาดของสถานที่ลอยแตะจมูกจางๆ ในห้องนี้เงียบเฉียบ มีเพียงเสียงเครื่องปรับอาการ เธอ และคนสวมชุดกาวตรงหน้าเท่านั้น

"เกิดจากรรมพันธุ์เป็นส่วนใหญ่ครับ ส่วนมากเป็นในผู้ชาย เพราะตาบอดสีเนี่ย มันอยู่บนโครโมโซมเพศ แล้วดันอยู่ที่เอ็กซ์ซะด้วยสิ" คุณหมอส่ายหัวเล็กน้อยก่อนจะพูดต่อ "ผู้หญิงมีเพศเป็น XX ทำให้มีโอกาสน้อยกว่าผู้ชายที่จะเป็นตาบอดสี ในขณะที่ผู้ชายมีเพศเป็น XY อย่างที่หมอบอก ว่าโรคนี้เป็นที่ X เพราะแบบนั้นโอกาสเป็นก็เลยเยอะกว่าครับ"

"ค่ะ... แล้วแบบ Deuteranomamliaล่ะคะหมอ"

"เหมือนคุณจะมีความรู้อยู่บ้าง เลยเจาะจงประเภทมาถาหมอ" คนสวมชุดกาวน์เอ่ยถาม มือประสานกันไว้บนโต๊ะทำงานอย่างสุภาพ

"ไม่เลยค่ะ" เธอส่ายหัวตอบ "สามีของดิฉันเขาเป็นประเภทนี้ แต่ดิฉันไม่ทราบอะไรเท่าไหร่ เคยหาอ่านบ้าง แต่ก็ไม่แน่ใจ"

"โรคตาบอดสีมีหลายประเภทนะ แต่ถึงทางการแพทย์จะเรียกว่าโรค แต่มันก็ไม่ได้อันตรายกับใครแบบติดต่อได้ จะเป็นปัญหาในกรณีใช้ชีวิตประจำวันมากว่า และกรณีที่คุณจะมีลูก ซึ่งมันก็มีโอกาสที่ลูกคุณจะเป็น หรือไม่เป็น คุณไม่ต้องกลัวไปนะ" เธอพยักหน้าตาม คนเป็นหมอเลยพูดต่อ "คุณเป็นพาหะหรือเปล่า เคยตรวจไหมครับ"

"เคยตรวจแล้วค่ะ ดิฉันไม่เป็นพาหะค่ะหมอ"

"แบบนั้นยิ่งไม่ต้องกังวลเลย ลูกคุณไม่เป็นตาบอดสีแน่นอน เพียงแต่จะป็นพาหะได้ในกรณีของบุตรสาว"

"ค่ะ"

"Deuteranomamlia เกิดจากการที่เซลล์ที่เกี่ยวกับการรับรู้สีในดวงตาเนี่ย มีความผิดปกติที่สีเขียวกับสีแดงเล็กน้อย แล้วก็เขาอาจจะสับสนเฉดสีน้ำเงินกับม่วงด้วยครับ คนไข้แต่ละคนอาจจะมีอาการต่างออกไป บางคนแยกสีออกแต่สับสนสีที่เฉดใกล้เคียงกันในบางเฉด บางคนก็ทุกเฉด บางคนก็แยกสีเขียวกับแดงไม่ออก"

"เขาจะมองเห็นโลกเป็นยังไงหรอคะ" หญิงสาวเริ่มขมวดคิ้วเป็นกังวัล สรุปแล้วสามีของเธอเห็นโลกใบนี้เป็นแบบไหน"

"..." คนถูกถามหันหลังไปค้นหาของบางอย่างตรงตู้เก็บเอกสารสักพัก ก่อนจะเดินกลับมานั่งเก้าอี้นวมตัวเดิมพร้อมแฟ้มในมืิอแล้วกางออกให้เธอดู "เป็นแบบนี้ครับ"

"..." ภาพสีที่ถูกปรับให้เห็นถึงความแตกต่างของคนสายตาปกติแล้วคนที่เป็นโรคตาบอดสี ภาพแรกเป็นจาผลไม้ สายตาเธอสะดุดเข้ากับสตอเบอร์รี่สีแดงฉ่ำในภาพฝังซ้าย กลายเป็นสีแสดหม่นๆในภาพฝั่งขวา ถัดไปเป็นภาพสัญญาณไฟจราจรที่จากสีแดงกลายเป็นสีส้ม และจากเขียนกลายเป็นเขียวอมเหลือง

"ออกส้มๆ ถ้าเฉดอ่อนหน่อยก็เหลือง" คุณหมอกล่าวเสริมเมื่อเธอเปิดรูปภาพหน้าอื่นดู

"แบบนี้โลกของเขาก็ไม่มีสีสันหรอคะ"

"ไม่หรอก เขาไม่คิดแบบนั้น เพราะเขาก็เห็นมาตั้งแต่เกิด รับรู้สีได้เท่านี้ ยากที่จะจินตนาการถึงสีที่ไม่เคยเห็นได้"

"..." เธอขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจนัก

"คุณลองจินตนาการถึงสีที่สวยกว่านี้ แต่คุณไม่เคยเห็นสิครับ" คนนเป็นหมออธิบายเสียงเนิบอย่างใจเย็น

"ดิฉันนึกไม่ออกเลยค่ะหมอ"

"เขาก็แบบนั้นแหล่ะครับ คุณไม่ต้องกังวล"

"คุณทำอะไรน่ะฟ้า"

"จัดห้องนอนใหม่ไงล่ะคะ"

"มัน.. ส้มไปหมด"

"ฟ้าอยากเห็น แบบที่คุณเห็น"

"ไม่ ฟ้า คือ.. โอ๊ย"

"คุณเดินชนโต๊ะทำไมคะนั่น"

"ผมแยกไม่ค่อยออก"

"ฟ้า คุณเปลี่ยนสีห้องใหม่อีกแล้วหรอ"

"ใช่ค่ะ"

"ทำไมภรรยาผมใช้เงินเก่งจังนะ"

"เห็นมันเยอะค่ะ เลยช่วยใช้"

"น่าจับตี"

"จะตีฟ้าหรอ แต่คุณดูสิ มันแจ่มว๊าวไปเลยใช่ไหมล่ะ"

"หลายสีเลย ม่วง เขียว ชมพู แดง นี่ห้องนอนหรือโรงลิเกน่ะฟ้า"

"คุณไม่ชอบหรอคะ"

"ไม่ใช่ไม่ชอบ เพียงแต่มันตลกดี ไม่เคยเห็นที่ไหนด้วย นี่คุณเอาทุกสีมาไว้ในห้องหรือเปล่า"

"ยกเว้นสีส้มค่ะ"

"ทำไมล่ะ ไม่อยากเห็นแบบผมแล้วหรือไง"

"ใช่ค่ะ ไม่อยากเห็น"

"อะไรเนี่ย น้อยใจดีไหมหื้อ"

"ไม่อยากเห็นคุณเดินชนโต๊ะต่างหากเล่า เจ้าคนซื่อบื้อ"

"ว่าผมหรอ ต้องโดนลงโทษแล้วมั้ง"

"หยุดเลยนะ พอร์ช หยุดๆ ผลักฟ้าลงเตียงทำไม"

"ผลักลงเตียง ทำกับข้าวมั้งครับคุณภรรยา"

"หลังจากนั้น สีส้มก็เป็นทั้งสีที่ดิฉันชอบ และเป็นสีต้องห้ามในเวลาเดียวกัน"

"แปลว่าคุณชอบ หรือว่าไม่ชอบสีส้มคะ"

"ชอบสิคะ ชอบมาก... ที่สุดเลย"

เสียงเปิดหนังสือดังแว่วๆอยู่ที่ห้องโถงจนเธออดไม่ได้ที่จะเดินไปดูว่าสามีของเธอทำอะไรอยู่ ทว่ายังไม่ทันจะได้เอ่ยถาม สามีก็พูดโพล่งออกมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย

"คุณบอกไม่หมด"

หญิงสาวเอียงคออย่างสงสัยมองร่างสูงที่กำลังเดินเข้ามาหาพร้อมนิตยสารเล่มบางในมือ

"ตอนนั้นผมบอกคุณว่า โลกของผมสวยงามกว่าที่ใครหลายคนคิด..." เขาเดินเข้ามาชิดกับตัวเธอก่อนจะก้มลงกดจูบหนักๆที่หน้าผากมนอย่างรักใคร่แล้วผล่ะออกเลื่อนริมฝีปากหนาไปงับเบาๆที่ใบหูของภรรยาอย่างมันเขี้ยวก่อนจะกระซิบชิดหูขาว "ตั้งแต่มีคุณเข้ามาในชีวิตของผม ต่างหากล่ะ”

--

สวัสดีค่ะ ขอเพิ่มเติมในส่วนของ สีที่คนเป็นตาบอดสีประเภท Deuteranomaly เห็นนะคะ เป็นประมาณนี้

ส่วนตัวคิดว่า อาจจะไม่ใช่แบบนี้เป๊ะๆ ขึ้นอยู่กับความผิดปกติมากน้อยของตัวรับสีในตาด้วย เป็นเรื่องที่ละเอียดอ่อนมาก แม้จะหาหลายเว็ปแล้ว หากมีผิดพลาดประการใด น้อมรับคำติชมมาแก้ไขเสมอค่ะ

การเป็นพาหะโรคตาบอดสีในเพศหญิง คือ การที่มีXตัวหนึ่งเป็นตาบอดสีค่ะ

กรณีที่แม่ไม่เป็นพาหะ ลูกจะมีโอกาสเกิดมา คือ

(ขออนุญาติ กำหนดให้ X เป็นตาบอดสี และ x ไม่เป็นตาบอดสี)

P  (พ่อแม่):          Xy      [จับcrossกับ]    xx

F1 (รุ่นลูก):          Xx        Xx       xy       xy

xy = Male

xx = Female

เพราะงั้น ลูกที่เกิดมา ถ้าเป็นผู้ชายจะไม่เป็นตาบอดสีค่ะ ถ้าเป็นผู้หญิงจะเป็นพาหะทุกกรณี

...ประมาณนี้ค่ะ เป็นความรู้ม.ปลาย ณ กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว หาผิดพลาดประการใดไปสามารถติให้แก้ไขได้นะคะ .กราบไหว้