พ่อไปได้สักพักแล้ว ทิ้งไว้แต่ความคิดสับสนวุ่นวายในหัวฉัน
ความรู้สึกมากมายถาโถมเข้ามาในจิตใจของฉัน
ท่ามกลางกระแสคลื่นของความรู้สึกเช่นนั้นเองฉันสัมผัสได้ว่ามีอารมณหนึ่งที่โดดเด่นออกมา
มันทรมานหัวใจ
ฉันค้นพบว่าฉันรู้สึกทรมานใจมากๆ
ซึ่งมันน่าจะเป็นเป็นเรื่องปกติอยู่แล้ว
สำหรับเด็กที่ต้องมารับรู้ว่าครอบครัวที่รักกำลังจะพังทลาย
แต่ฉันกลับรู้สึกว่ามันไม่ใช่แค่เพราะสาเหตุนี้อย่างเดียวแต่ฉันไม่เข้าใจว่าความทรมานใจนี้มาจากไหน
ความรู้สีกทรมานใจมันเจ็บปวด รุนแรงและเกรี้ยวกราดราวกับจะฉีกทึ้งร่างกายเป็นเสี่ยงๆ
เป็นเวลานานทีเดียวที่ฉันร้องไห้ในห้องคนเดียวอย่างไม่รู้จบด้วยความหวังว่าน้ำตาจะช่วยบรรเทาความปวดใจได้
หลังจากที่หลั่งน้ำตาออกมามากโข ในที่สุดฉันก็เข้าใจ
ฉันทรมานใจที่ค้นพบว่าเราต้องทอดทิ้งแม่
ถ้าพ่อฟ้องหย่าแม่ด้วยเหตุทำร้ายร่างกายคู่สมรสอย่างรุนแรงทั้งทางกายและจิตใจ
เป็นที่แน่นอนอยู่แล้วว่าแม่ต้องสูญเสียทั้งครอบครัวที่รัก อาชีพ
ลูกๆสามคนก็โทษและรังเกียจแต่แม่ รวมถึงฉันด้วย ทั้งที่ความผิดแต่แรกไม่ได้เกิดจากแม่ด้วยซ้ำ
แม่คงต้องใช้ชิวิตอยุ่ในโรงพยาบาลบ้าจนกว่าจะเลิกทำร้ายคนใกล้ตัวทั้งทางคำพูดและร่างกาย
ชีวิตของผู้หญิงดีๆคนหนึ่งก็จะถูกทำลายอย่างย่อยยับ
ในตอนแรกฉันเข้าใจว่าถ้าหย่าๆกันไปให้จบ ฝันร้ายของครอบครัวเราก็จะสิ้นสุดลง
พวกเราทุกคนก็จะสามารถกลับมาใช้ชีวิตได้อย่างปกติสุข
แต่ฉันลืมไปว่าไม่ใช่ทุกคนที่จะมีความสุข
อย่างน้อยก็ไม่ใช่แม่แน่ๆที่จะมีความสุข
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in