ขณะที่พ่อขับรถที่พาฉัน แม่ น้องชาย และ น้องสาว กลับบ้านบนทางด่วนข้ามแม่น้ำบางปะกงอันเป็นทางกลับบ้านตามปกติของเรานั้น อยู่ดีๆแม่ก็เริ่มเปิดบทสนทนาด้วยน้ำเสียงราบเรียบแต่แฝงอันตรายเหมือนคลื่นที่อยู่ใต้น้ำ

"คุณยังคิดถึงนังนั่นอยู่ใช่ไหมล่ะ?"

บรรยากาศในรถเปลี่ยนไปทันที ความเครียดที่ไม่มีใครมองเห็นโรยตัวเข้าปกคลุม

แม่เริ่มตะโกนคำหยาบคายที่บาดหูคนฟังออกมา ส่วนพ่อเค้นคำขอโทษด้วยเสียงอันเจ็บปวดและสีหน้าที่เหมือนจะฆ่าตัวเองให้ได้

รูปแบบเดิมๆซ้ำๆที่ฉันเห็นมาไม่ต่ำกว่าร้อยรอบแล้ว

และฉันก็เหนื่อยหน่ายเหลือเกิน

ฉันบ่ายหน้ามองแม่น้ำบางปะกงที่ทอประกายระยับระยับอยู่เบื้องล่าง คาดหวังให้ตัวเองอยู่ที่ไหนก้ได้ที่ไม่ใช่ที่นี่

จากหางตาของฉัน ฉันมองเห็นแม่ที่นั่งอยู่ข้างพ่อที่ขับรถอยู่ยกเท้าขึ้นมาอย่างรวดเร็ว



และถีบใส่พ่อที่มือกุมพวงมาลัยอยู่

ปัง!!! โครมม กรี้ดดดด 

รถเซอย่างแรงจนหัวฉันกระแทกกับหน้าต่างรถพร้อมๆกับที่น้องสาวฉันหวีดร้องออกมา

ตัวฉันชาวาบเมื่อเห็นว่าแผงกั้นบางๆที่กั้นระหว่างรถของเรากับแม่นำ้บางปะกงที่อยู่เบื้องล่าง ห่างออกไปไม่ถึงครึ่งเมตร

พ่อจอดรถพร้อมๆกับที่คำรามออกมาด้วยความโกรธถึงขีดสุด

"นี่ลูกของฉัน ไม่ใช่ของคุณ ฉันจะทำยังไงก้ได้ งั้นก้ตายกันไปให้หมดนี่แหละ!!!"

พ่อจับไหล่แม่ไว้แน่น มือเกร็งจนเห็นเส้นเลือดปูดออกมา

พ่อหายใจแรง ตัวสั่นเทิ้มด้วยแรงอารมณ์

ฉันสาบานได้ว่าไม่เคยเห็นพ่อโกรธขนาดนั้นมาก่อน


แม่มองหน้าพ่อด้วยสายตาเย็นชาแล้วพูดออกมาด้วยนำ้เสียงสั่นเทา 

 "งั้นให้ฉันตายไปคนเดียวละกัน" 

ประตูถูกเปิดออกด้วยฝีมือแม่อย่างรวดเร็ว ร่างของแม่พุ่งทะยานออกไปนอกรถเหมือนนก

พ่อคว้าตัวกลับมา เอามือขวางไว้ และขับรถต่อทันที

เหตุการณ์ทั้งหมดนี้เกิดขึ้นในเวลาเกือบไม่ถึง5นาที ก่อนที่ทุกอย่างในรถกลับมาสงบเงียบเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

เหลือแต่เสียงหัวใจของฉันที่เต้นรัวเร็วราวกับจะกระโจนออกมานอกอก


ความตายนี่มันช่างใกล้ตัวจริงๆ