แม่ ในชุดนอนสีชมพู มองหน้าพวกเราด้วยสายตาเย็นเยียบ 

แม่ ผู้ซึ่งสายตาเปลี่ยนไปเป็นอีกคนเมื่อเห็นหน้าพ่อ 

สายตาของแม่เหมือนไม่ใช่แม่คนเดิมที่ฉันรักมาตลอด แต่เป็นคนแปลกหน้าที่อำพรางมาอย่างแนบเนียนในร่างของแม่ ชื่อของเพลงเก่าเพลงหนึ่งผุดขึ้นในหัวของฉัน

"stranger in my house" ของ Tamia

เมื่อมานึกย้อนดูทีหลังก็รู้สึกว่าตลกร้ายอะไรอย่างนี้ที่เพลงนี้มันตรงกับเรื่องที่เกิดขึ้นในบ้านของเราเหลือเกินแม้จะในคนละแง่ก็ตาม

"เข้ามา" แม่เอ่ยด้วยเสียงราบเรียบ

แล้วพวกเราก็เดินเข้าไปในห้องด้วยความรู้สึกเหมือนเดินเข้าไปในลานประหาร

ในห้องนั้น พวกเรายืนเว้นระยะห่างจากแม่ที่นั่งบนเตียงด้วยความหวาดกลัว

"มาทำไม ต้องการอะไร" แม่เป็นคนเริ่มพูดก่อน

 

พ่อเป็นคนที่ขยับเข้าไปหาแม่ก่อน

"เราก็มาตามแม่กลับไง กลับบ้านกันเถอะ"

"ใช่ค่ะแม่ กลับบ้านกันเถอะค่ะ"

"กูไม่กลับ!!  มึงไม่ต้องมาแตะตัวกู!!" แม่ปัดมือพ่อออกอย่างรุนแรง สายตาของแม่เปลี่ยนจากสงบนิ่งเป็นบ้าคลั่ง และนี่หมายถึงสัญญาณอันตราย ทุกครั้งที่แม่เปลี่ยนเป็นแววตาแบบนี้ มักจะมีคนต้องเจ็บตัวทุกครั้ง

"มึง มึงรู้ไหมเพราะมึง กูทำงานไม่ได้เลย อยู่ที่ไหนก็เหมือนเป็นบ้า กุเอาแต่คิดเรื่องที่มึงทำกับกู"

บทพูดเดิมที่ได้ยินมาไม่ตำ่กว่าร้อยครั้งในระยะเวลาห้าหกเดือนที่ผ่านมายิ่งแสดงให้เห็นชัดว่าวันนี้ต้องมีคนเลือดตกยางออกแน่นอน

หวังว่าจะไม่ใช่ฉัน เพราะแค่ที่โดนครั้งก่อนก็ไม่ไหวแล้ว

และหวังว่าจะไม่ใช่น้องสาวฉันเพราะที่เธอโดนครั้งที่แล้วก็ยังเป็นแผลเป็นติดตัวอยู่เลย

หวังว่าจะไม่ใช่พ่อฉันเพราะเค้า... คงทนรับมากกว่านี้ไม่ได้อีกแล้ว

แต่มันเป็นเพียงความหวังลมๆแล้งๆ เพราะพวกเราต่างรู้ดีว่าวันนี้ ต้องมีใครสักคนโดนทำร้ายอย่างแน่นอน

พ่อคุกเข่าลงแล้วไปหมอบกราบที่เท้าของแม่ พวกเราเห็นดังนั้นจึงนั่งตาม

"ผมขออโหสิกรรมนะครับแม่" พ่อพูดพลางก้มลงกราบ

สิ่งที่เกิดขึ้นตามมานั้นฉับพลัน

 

พ่อกระเด็นออกไปด้วยแรงเตะสองครั้งของแม่

หัวพ่อกระแทกพื้น

"พ่อ!! แม่!!" พวกเราตะโกนด้วยตกใจสุดขีด

"พ่อไม่เป็นไร" แต่หน้าพ่อบูดเบี้ยว มัเลือดไหลออกมาจากหัว

ทันใดนั้นเอง แม่ก็ลุกจากเตียง และพุ่งเข้าไปเอาเท้ากระถืบพ่อต่อ

"มึง!" ปัง!! "ไอ้สัตว์นรก!" ปัง!!  "มึงมันผู้ชายชาติหมา!"  ปัง!!

พ่อกลิ้งตัวหนีบนพื้น แต่ก็ยังไม่สามารถหลบได้ทั้งหมด เลือดบนหัวยังคงไหลอยู่

"แม่! หยุดเถอะ ขอร้องงงง" พวกเราตะโกนและวิ่งเอาตัวไปขวางแม่กับพ่อ

"อย่าเข้ามา!" พ่อตะโกน

ฉันเอามือไปบังตัวพ่อและโดนแม่ถีบที่มือเต็มๆ

มือฉันชา ไร้ความรู้สึกทันที 

ฉันและน้องมองหน้าแม่ด้วยสายตาไม่อยากเชื่อ แต่แม่ไม่แม้แต่จะมองหน้าพวกเรา สายตาแม่ยังคงจับจ้องมองพ่อที่นอนเลือดอาบหัวอยู่ที่พื้นด้วยสายตาโกรธแค้น

ขณะนี้เป็นเวลาใกล้ตีหนึ่ง