อย่างที่เราเคยเล่าไป เราติดอยู่กับความคาดหวังของคนอื่น ไม่ว่าคนๆ นั้นจะเป็นคนที่เรารักหรือไม่ เขาอาจจะเป็นคนที่เราไม่ชอบเลยก็ได้ แต่เราก็ยังรู้สึกว่าความคาดหวังหรือความต้องการของคนอื่นนั้นมันทำให้เรารู้สึกต่ำเตี้ยเรี่ยดิน เหมือนที่เราเป็นอยู่นี่ยังไม่ดีพอ คนอื่นถึงได้คาดหวังนั่นนี่นู่นกับเรา การตำหนิติเตียนจากคนทุกคนมันมีพลังอันร้ายกาจกับตัวเรามาก โดยเฉพาะจากคนที่เรารักหรือให้ความสำคัญ

เราไม่ได้รักคนทุกคนบนโลก 'รัก' ในที่นี้หมายถึงความรู้สึกรักจริงๆ ที่ไม่ใช่รักหมา รักแมว หรือรักชานมไข่มุก แต่ก่อนเรารักแต่เพียงแค่พ่อ เพราะพ่อคือคนที่แสดงให้เราเห็นได้ว่าพ่อรักเรา เราเลยรักเขากลับ พอเราคบแฟนคนนี้ เราว่าเราก็รู้สึกรักเขาแหละ แต่เพราะทุกอย่างมันรวดเร็วมาก เราเลยรู้สึกงงๆ กับความรู้สึกในตอนนี้อยู่ เราชอบกันเร็ว เราคบกันเร็ว จีบกันอยู่ไม่ถึงสัปดาห์ แล้วก็คบกันเฉย ไม่มีใครไม่งงกับเรื่องนี้ และแน่นอนว่า เราไม่ได้คุยเรื่องนี้กับหมอ

ช่วงเวลาที่เราหายไปจากที่นี่คือช่วงเวลาที่เราไปมีความสุขกับความสัมพันธ์อันใหม่เอี่ยมนี้ ทุกอย่างมันไม่ได้ดี มันมีช่วงเวลาแย่ๆ ซึ่งส่วนใหญ่ก็เกิดจากความงี่เง่าของเรา ช่วงแรกๆ ที่คบ เราก็ยังกินยาทุกอย่าง ยังหาหมอ แต่เราไม่ได้บอกหมอว่ามีแฟนแล้ว (ตามที่หมอแนะนำ แล้วมันก็ทำให้เราดีขึ้น) แฟนเรามีอดีตที่ไม่ค่อยดีนักในตอนเด็ก เขาเคยลองทุกอย่าง แล้วก็ไม่มีอะไรดีเท่าการทำจิตบำบัด เขาก็เลยแนะนำว่าเราไม่ควรเอาแต่กินยากับหาหมอจิต เราควรหานักจิตทำจิตบำบัดควบคู่ไปด้วย ซึ่งเราก็เห็นด้วย แล้วก็ตามที่เราเคยคุยกับหมอเรื่องจิตบำบัด หมอบอกว่าอาจจะต้องไปทำทุกอาทิตย์ และค่าใช้จ่ายก็ขั้นต่ำก็พันนึงต่อครั้ง เราเลยคิดว่าจะย้ายรพ. ตอนนั้นในหัวมีรามากับจุฬา แต่เพราะห้องแฟนอยู่ใกล้รถไฟใต้ดินมาก เราก็เลยเลือกจุฬา