หากก่อนที่อึนซอจะทดท้อกับความเด็กที่แท้จริงของตัวเองไปมากกว่านี้ โบนาก็กลับมาได้ทันเวลาพอดี ให้เธอเลิกคิดอะไรฟุ้งๆ แล้วรีบตรงเข้าไปจับมือคนที่เพิ่งทำงานเหนื่อยๆ มาไว้แน่น
แน่นอนว่าสิ่งแรกที่อึนซอพูดออกไปก็คือ
"พี่โบนา ไอแพดมันมากเกินไป ฉันรับไว้ไม่ได้หรอก"
คนให้เพียงแค่เลิกคิ้ว หากเหมือนว่าหล่อนเองก็ดูจะคาดการณ์ไว้อยู่แล้วว่าอึนซอจะต้องพูดแบบนี้
"อึนซอได้เปิดออกมาดูหรือยัง ในกล่องไม่ได้มีแค่ไอแพดนะ"
โบนาโยนความประหลาดใจกลับมาให้เธอเดี๋ยวนั้น คนเด็กกว่าจึงจัดแจงรีบเปิดฝากล่องไอแพดซึ่งตอนแรกไม่กล้าแตะในทันที
ข้างในกล่องเป็นไอแพดเครื่องใหม่เอี่ยมอย่างที่ควรจะเป็น แต่พอหยิบขึ้นมา ข้างใต้กลับมีสมุดขนาดเท่าฝ่ามือเล่มหนึ่งที่วางปะปนอยู่กับคู่มือและอุปกรณ์ชาร์จ
จังหวะที่จะกำลังหยิบมาเปิดดู โบนาก็หยุดมือเธอเอาไว้อีกแล้ว
"เอาไว้อ่านตอนอยู่คนเดียวได้มั้ย... หรืออย่างน้อยๆ ก็ไม่ใช่ต่อหน้าพี่"
คราวนี้ อึนซอมั่นใจ ว่าที่เห็นสีชมพูระเรื่อบนแก้มเนียนใสของโบนา เธอไม่ได้ตาฝาดหรือว่าคิดไปเอง
"ทำไมอะ พี่เขียนสารภาพรักฉันไว้หรือไง?"
ก็พูดแซวไปงั้นเอง ไม่คิด ไม่เคยคิด ไม่แม้แต่จะคิดจริงๆ ว่าคนตัวบางที่อยู่ตรงหน้า–
จะดันพยักหน้ารับเสียอย่างนั้น!
"พี่..."
"อึนซอยังต้องให้พี่บอกโต้งๆ อีกเหรอ ว่าพี่รู้สึกยังไง"
คนที่เพิ่งจบมอปลายหมาดๆ วันนี้เหมือนกับเป็นใบ้ไปชั่วขณะ ยิ่งตอนที่คนอายุมากกว่าขยับเข้ามาใกล้ กลิ่นหอมจากเนื้อตัวของหญิงสาวที่คิดถึงมาตลอดก็ยิ่งทำให้อึนซอทั้งหูอื้อและตาลาย
โคตรเด็ก ฉันนี่มันโคตรเด็กเลย!
"ไหนบอกว่าไม่เด็กแล้วไง?"
โบนาพูดประโยคนี้ด้วยเสียงแผ่วเบาราวกระซิบในตอนที่ริมฝีปากของหล่อนอยู่ข้างหู ก่อนที่อึนซอจะรับรู้ได้ถึงสัมผัสนุ่มๆ ที่แก้ม สติ...แทบหลุดลอยไปไหนไม่รู้ ตอนที่คนแก่กว่าลากไล้ริมฝีปากจากข้างแก้มมาหยุดตรงแถวๆ มุมปากของเธอ
หากโบนาก็ไม่ได้ทำอะไรมากกว่านั้น มันเหมือนกับว่า–
หล่อนรอให้เธอเป็นคนเริ่ม
"พี่โบนา..." อึนซอกระซิบเรียกชื่อราวกับจะขออนุญาต ก่อนที่จะค่อยๆ ประทับริมฝีปากลงไปที่จุดเดียวกันของอีกคนหลังจากที่หล่อนหลับตาพริ้ม
รู้สึกเหมือนไฟช็อตตอนที่มันเริ่มมากไปกว่าแค่การที่ปากแตะปาก ก็ไม่ใช่ว่าอึนซอจะไร้เดียงสาเสียทีเดียว ชินบีน่ะตัวดี ชอบส่งนู่นส่งนี่มาให้ดู มันบอกว่า เรียนรู้ไว้แก เดี๋ยวสักวันก็ได้ใช้เอง เชื่อฉัน ก็ยังดีที่มันไม่แนะนำให้เธอไปลองปฏิบัติกับคนอื่น
ไม่อย่างนั้นคงได้โดนเจ้าของริมฝีปากที่เธอยังคงชิมไม่เลิกเล่นงานเอาแน่ๆ
หากก่อนที่ทุกอย่างจะดำเนินไปในทางที่ลึกซึ้งกว่านั้น โบนาก็เป็นฝ่ายหยุดเธอไว้ก่อน
"โอเคๆ พี่เชื่อแล้วว่าไม่เด็ก"
พอผละออกจากกัน อึนซอก็ยิ้มออกมาทันทีเมื่อได้เห็นว่าแก้มสองข้างของหล่อนเกือบจะเป็นสีแดงแป๊ด
"พี่... ฉันค้างที่นี่ได้มั้ย?"
และก็ไม่แปลกใจที่โบนาจะตอบกลับมาทันทีด้วยน้ำเสียงที่ห้วนและเฉียบ
"ไม่ได้!"
แต่แทนที่จะกลัว อึนซอกลับหัวเราะคิกคักเมื่อคิดว่าตัวเองพอจะเดาได้ว่าทำไมหล่อนถึงปฏิเสธเสียงแข็งขนาดนั้น จึงไม่พ้นโดนคนที่เขินอย่างหนักฟาดเบาๆ ที่ต้นแขน
"โธ่พี่โบนา อีกสามเดือนฉันก็จะเต็มยี่สิบแล้วนา..."
"แต่ตอนนี้เธอก็ยังไม่เต็มยี่สิบไง"
"โอเค งั้นฉันขอมัดจำไว้ก่อน" ก่อนที่โบนาจะทันตั้งตัว เธอก็ขยับไปกอดหล่อนไว้ พร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่นที่ทำให้คนดิ้นขลุกขลักในทีแรกดิ้นไป
"พี่โบนา เป็นแฟนกับฉันนะคะ"
และก็รีบเสริมก่อนที่หล่อนจะเข้าใจผิด "ไม่ใช่เพราะว่าฉันอยากจะทำอะไรๆ กับพี่นะ แต่ฉันแค่อยากแน่ใจ ว่าต่อจากนี้ เราจะไม่เป็นแค่พี่น้องกันแล้วก็เท่านั้น"
และในที่สุด คนอายุมากกว่าก็กอดตอบเธอแน่นไม่แพ้กัน การพยักหน้าในตอนที่วางคางอยู่บนไหล่ขณะกอดกัน ก็ทำให้อึนซอมีความสุขเสียจนไม่รู้จะอธิบายออกมาเป็นคำพูดอย่างไรถึงจะทำให้เข้าใจได้
ที่อุตส่าห์อดทนรอคอยมาตลอดสามปีโดยไม่ปริปากบ่นหรืองอแงใดๆ ให้โบนาลำบากใจ ในวันนี้ อึนซอก็ได้รับรางวัลที่ประเมินค่าไม่ได้เป็นสิ่งตอบแทนเรียบร้อยแล้ว
"อยู่กับพี่ไปนานๆ นะเจ้าเด็กบ๊อง"
"เอ๊ะ ก็บอกว่าไม่เด็กแล้วไง"
อดทำหน้ายุ่งใส่คุณแฟนหมาดๆ ไม่ได้ แต่ถึงอย่างนั้น อึนซอก็กลับมายิ้มและพยักหน้ารับคำขอของโบนาอย่างเต็มใจ พร้อมกับเสริมว่า
"ถึงไม่ขอ ฉันก็จะอยู่กับพี่ไปนานๆ อยู่แล้ว พี่นั่นแหละอย่ารำคาญฉันซะก่อนล่ะ"
ปลายจมูกโด่งที่ฝังลงมาที่แก้มของเธอเหมือนกับจะหมั่นเขี้ยว ก็ทำให้อึนซอหัวเราะชอบใจ แล้วกอดคนอายุมากกว่าที่จนถึงตอนนี้ก็ยังคลอเคลียไม่เลิกไว้แน่น...
ดูนะ ทำแบบนี้กับเธอทั้งที่บอกว่าอีกสามเดือนค่อยคิดเรื่องนั้น... อืม บางทีซนอึนซอก็เป็นมนุษย์มีเลือดเนื้อ ไม่ใช่พระอิฐพระปูนเนอะ
แต่เอาวะ อีกสามเดือนก็อีกสามเดือน
เป็นแฟนเด็กไง ก็ต้องทำตัวอยู่ในโอวาทคุณเค้าหน่อย!
รอมาได้ตั้งสามปี อีกสามเดือนจะเป็นไรไปล่ะะะะะ (ทำไมมุ่งประเด็นนี้ก่อน)
ตอนที่แม่บอกว่าพี่เค้าจะไม่มาหา แล้วตอร้องไห้ นี่เศร้าไปด้วยเลย รู้เลยว่ารักเมนมาก 5555555
นี่สรุปว่าพี่เค้าชอบน้องก่อนอีกหรอคะ แต่เห็นว่าน้องยังเด็กงี้ โห่วววว กินเด็กอะะะ
ละแบบ ถือว่าความอดทนเป็นเลิศทั้งคู่อ่ะค่ะ ตอต้องทำตัวไม่งอแง คิดถึงก็ไม่บอก เราว่าเด็กที่พยายามจะทำตัวเป็นผู้ใหญ่มันยากอ่ะ เพราะเด็กยังไงก็คือเด็ก คงฝืนน่าดู
แต่คนพี่นี่ผิดคาดมากๆ สรุปชอบก่อน เขียนเล่าความรู้สึกตัวเองไว้ด้วย ละมีการไปแอบดูน้องที่โรงเรียนด้วย โอ้วโหวววว เหมือนคุณแม่ไปแอบดูลูก 5555555
3ปีจริงๆมันนานนะคะ แล้วคุยติดต่อกันไม่เยอะ ชีวิตจริงคนเราจะมั่นคงได้แบบในฟิคมั้ยนะ 555555555
ขอบคุณความหลงพิโบที่ทำให้เราได้อ่านฟิค (อีกแล้ว)...... แต่งต่อไปนะคะ เลาจะลอออออ
เรื่องต่อไปเป็น #ตอได้กินพิโบแล้วนะ หรือ #พิโบกินเด็ก ดีมั้ยคะ /) (\
ปล ไอเว็บนี่มันปิดชื่อคนเม้นไม่ได้หรอคะ รู้สึกว่ามันโจ่งแจ้ง อาย 55555555