พนักงานหญิงไถแผ่นกระดาษที่แจ้งรายละเอียด กฎ ข้อบังคับ และสิทธิประโยชน์อื่นๆ ที่ได้รับมาให้เขาอ่าน พลางไปคิดไปว่า ‘นี่นายลงทุนขนาดนี้ เพื่อลืมผมเลยเหรอ? อากาอิ’

“เมื่อคุณรับทราบข้อตกลงแล้ว เราสามารถเริ่มทำการบำบัดได้ทันทีค่ะ”ฟุรุยะพยักหน้าหงึกๆ เขาก้มลงอ่านรายละเอียดต่างๆ อย่างครบถ้วน ก่อนจรดปากกาเซ็นชื่อลงไป

เขาตัดสินใจมาที่นี่หลังจากที่ได้ฟังโจดี้เล่าเรื่องของอากาอิและการบำบัดนี้ให้ฟัง 

‘หนอยยยยย!!!! คิดจะลบผมให้หมดจากความทรงจำงั้นเหรอ??? ไม่ใช่แค่นายคนเดียวนะที่ทำได้ ผมก็ทำได้เหมือนกัน’

ความทรงจำต่างๆ ระหว่างเขาและอากาอิหลั่งไหลผ่านเข้ามาในห้วงคำนึง จนกระทั่งเดินทางมาถึงความทรงจำหนึ่ง...ที่เขาไม่มีวันลืมลงเลย...

อากาอิส่งอีเมล์แนบตั๋วเครื่องบินแนบมาให้กับฟุรุยะ ใจความว่า ขอให้ฟุรุยะมาเจอกับเขาที่ตึกสูงใหญ่ใจกลางเมืองนิวยอร์ค อากาอิคิดถึงฟุรุยะมากเหลือเกิน...

เขารู้ว่ากับฟุรุยะเขาต้องใช้วิธีการบังคับโดยส่งตั๋วเครื่องบินแบบนี้มาให้ด้วยถึงจะยอมมา หรืออาจจะไม่มาก็ได้ คนรักของเขาบ้างานจะตาย ตัวเขาเองก็เช่นกันแต่ไม่มากเท่า บางทีอากาอิก็แค่อยากให้ฟุรุยะเลิกสนใจแต่งาน หันมาสนใจเขาให้มากขึ้นบ้างสักที...

วันนี้วันคริสต์มาสอีฟ... 

คู่รักหลายคู่และผู้คนมากมายสัญจรจอแจกันอยู่บนทางเดิน อากาอิยืนรอ เขาอยู่ใต้ต้นคริสต์มาสพลางก้มมองดูเวลา ฟุรุยะผู้มาเยือนมองภาพนั้นแล้วให้ความรู้สึกหลากหลาย

คิดถึง... เศร้าใจ... เสียใจ... โกรธ... ขุ่นเคือง... และสงสารคนรักจับใจ...

ท่ามกลางอากาศหนาวในมหานครนิวยอร์คในวันนี้ ผู้คนต่างพากันเข้าในตัวตึกหรือหลบเข้าหาที่อบอุ่นในร้านค้า บางคนก็เฉลิมฉลองอยู่กับครอบครัวที่บ้าน แต่สำหรับอากาอิ... เขาเลือกที่จะยืนรอคนรักที่ไม่รู้จะมาหรือไม่ หรือมาเมื่อไร...

ฟุรุยะเริ่มเข้าใจถึงความสัมพันธ์ของพวกเขา ความห่างไกลเป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้เขาทั้งสองเติมเต็มกันและกันไม่ได้เต็มที่ การยึดติดกับภาระหน้าที่การงานที่มากเกินไป ทำให้เขาทั้งสองต้องห่างกันนานๆ แม้ทั้งคู่จะไม่มีใคร แต่การเจอหน้ากันหนึ่งครั้งในรอบหลายๆ เดือน ดูจะโหดร้ายกับพวกเขามากเกินไป 

มาถึงตอนนี้ ฟุรุยะเริ่มเข้าใจ...ว่าทำไมความรักของพวกเขา...ถึงจบลง...

ฟุรุยะในความทรงจำวิ่งกระหืดกระหอบมาตามทางเดิน ใบหน้าขึ้นสี จากคนวิ่งมาแบบสุดกำลังภายใต้อากาศหนาวเย็นของวันนี้...ที่นี่... อากาอิยิ้มกว้างให้กับคนรักของเขา ต่างฝ่ายต่างโผเข้ากอดกัน หวังให้สัมผัสช่วยคลายความเหงาและความหนาวลงไป อากาอิประคองใบหน้าของฟุรุยะเงยขึ้น เขาจุมพิตลงไปยังริมฝีปากบางของร่างเล็กๆ นั้น ฟุรุยะจูบเขาตอบ เนิ่นนานเหลือเกินที่ไม่ได้ใกล้ชิดกันแบบนี้

หลังจากนั้น ทั้งคู่ก็ชวนกันไปทานข้าว สอบถามสารทุกข์สุขดิบทั้งเรื่องงานเรื่องส่วนตัว แม้ทั้งคู่จะวิดีโอคอลคุยกันบ่อยๆ แต่เพราะภาระงานที่รัดตัวและความแตกต่างของเวลาระหว่างสองทวีป พวกเขาจึงไม่ได้คุยกันมากมายอย่างที่ใจนึก 

พวกเขาตกลงกันว่าจะไปสวนสนุกกันต่อ วันนี้สวนสนุกเปิดให้บริการทั้งวันทั้งคืนเพื่อเฉลิมฉลองกับเทศกาลแห่งความสุข อากาอิชวนฟุรุยะไปขึ้นชิงช้าสวรรค์ ที่ๆ พวกเขาสองคนเคยมีความทรงจำร่วมกัน 

'งวดนี้เธอคงไม่ท้าต่อยฉันอีกแล้วนะ เรย์'

'อะไรกันเล่า คุณนี่' 

ฟรุยะ เรย์ในความทรงจำนั้นถองเข้าที่หน้าอกของอากาอิ ชูอิจิ ด้วยความหมั่นไส้ เขายิ้มและหัวเราะให้กับอาการที่เหมือนคนเจ็บปางตายที่อากาอิใช้หลังจากถูกศอกน้อยๆ ของเขาเข้าอย่างจัง 

ฟุรุยะผู้มาเยือนมองเห็นภาพเหล่านั้นดำเนินไปอย่างเศร้าสร้อย ครั้งหนึ่งพวกเขาเคยรักกัน ส่วนร่างของเขานั้น ลอยขึ้นไปตามตู้โดยสารที่เขาเคยนั่ง มองดูความทรงจำดำเนินต่อไป

อากาอิและฟุรุยะนั่งอยู่ด้านเดียวกัน สักพักเขาก็หยิบของอะไรสักอย่างออกมาจากกระเป๋าเสื้อ 

กล่องใส่แหวนนั่นเอง

แหวนที่ตอนนี้ฟุรุยะผู้มาเยือนก็กำลังสวมใส่อยู่บนนิ้วนางข้งซ้าย แม้จะเลิกกันไปแต่เขาก็ยังทำใจถอดแหวนนี้ออกไปจากตัวไม่ได้ เขาเอานิ้วสัมผัสกับแหวน ถูไถ ลูบไล้ พลางมองดูอากาอิในความทรงจำสวมแหวนนี้ให้กับตัวเขาในความทรงจำ

ฟุรุยะผู้มาเยือนยกมือขึ้น จูบแหวนนั้นด้วยน้ำตา...

'อากาอิ ฉันคิดถึงนาย'

อากาอิในความทรงจำก้มลงจูบลงที่ริมฝีปากฟุรุยะ จากสัมผัสแผ่วเบาทวีความรุนแรงขึ้นตามอารมณ์ที่ท่วมท้น เขาไม่อยากเสียเวลาสักนาทีเดียว ตอนนี้...อากาอิอยากกอดคนตรงหน้ามากที่สุด ฟุรุยะเองก็รับรู้ ความรู้สึกของทั้งสองเชื่อมประสานกัน แต่...

"นี่!!! นาย... นายจะทำตรงนี้จริงๆ เหรอ? นี่มันบนชิงช้าสวรรค์นะ"

"แล้วยังไง? ตอนนี้ก็มีแค่เรานี่ ไม่เห็นจะมีใครเลย"

"แต่... เดี๋ยวมันก็จะวนครบแล้วแล้วนะ ตอนนี้ใกล้จะถึงจุดสูงสุดแล้วด้วย รอไปทำที่ห้องนายดีกว่า"

พูดไม่ทันขาดคำ ไฟของชิงช้าสวรรค์ก็ดับลง ทั้งสองคนตกอยู่ในความมืด ฟุรุยะผู้มาเยือนยังคงเฝ้ามองอยู่

"หึ ไฟดับแบบนี้ คงอีกนานกว่าจะซ่อมเสร็จ" อากาอิหัวเราะหึหึในลำคอ แล้วยิ้มแบบมีเลศนัยมีทางฟุรุยะ

"นายคิดจะทำอะไรน่ะ? อย่ามาทะลึ่งนะ" ฟรุรุยะหน้าขึ้นสีเข้ม แต่ยังพยายามกลบเกลื่อนด้วยน้ำเสียงเกรี้ยวกราด อากาอิรู้ว่าแมวน้อยขี้โวยวายตัวนี้เวลาเขินมักจะเป็นแบบนี้แหละ 

เขาก้มลงจูบคนตัวเล็กอีกรอบ บดขยี้กลีบปากบางด้วยความร้อนรุ่มภายในกายที่เหมือนจะทวีความรุนแรงเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ เขาเบียดคนตัวเล็กไปติดข้างกระจกด้านหนึ่ง ร่างเล็กส่งเสียงอื้ออ้าในลำคอ 

ฟุรุยะผู้มาเยือนรู้ดีว่าตัวเองรู้สึกอย่างไร ณ ตอนนี้ เขาอยากสัมผัสอากาอิให้มากกว่า อยากแนบชิดให้มากกว่านี้ แต่ด้วยสถานที่ที่ไม่เหมาะสม ฟุรุยะจึงไม่อยากจะทำเท่าไร เขาพยายามขัดขืนคนร่างสูงที่ตอนนี้มือไม้ซุกซนอยู่ไม่สุข และเริ่มล้วงมือเข้ามาภายใต้เสื้อของเขาแล้ว 

"อื้ออออ...อื้อออออ" ฟุรุยะในความทรงจำกำลังร้องต่อต้าน ไม่สามารถร้องออกมาได้ เพราะปากหยักหนาบดขยี้จูบเขาอย่างเร่าร้อน ทั้งกัด ทั้งขบเม้ม จนกลีบปากเริ่มบวมเจอ ถึงอย่างนั้นในใจลึกๆ เขาเองก็ไม่อยากให้อากาอิเลิกกระทำสักเท่าไร เขาเองก็พอใจกับสถานการณ์นี้อยู่ไม่น้อย

อากาอิเลื่อนมือเข้ามาเล่นกับยอดอกของเขา ลิ้นยังคงแลกลิ้นกับเขาอยู่ จากนั้น เขาก็เลื่อนมือไปยังขอบกางเกงยีนส์ของฟุรุยะ ปลดหัวเข็มขัดออก แล้วใช้อุ้งมือใหญ่หนา ละเล่นกับแก่นความเป็นชายของฟุรุยะ 

ปกติอากาอิจะไม่ได้เร่งร้อนเท่านี้หรอก แต่คงเพราะสถานที่ที่เป็นที่สาธารณะแบบนี้ จะให้เสียเวลาเล้าโลมนานอาจจะไม่ได้ อากาอิถกกางเกงชั้นในของฟุรุยะลง เขาใช้มือรูดแก่นนั้นขึ้นลงก่อนจะจูบลงตรงนั้นแล้วรับของฟุรุยะเข้าในโพรงปาก 

ฟุรุยะ เรย์สะดุ้งเฮือกกับสัมผัสนั้น ลิ้นสากที่ไล้เลียกับส่วนที่ไวต่อความรู้สึกที่สุด เขาครางออกมาเสียงหลง "อ๊าาาาาาา อ๊าาาาา อา..กา......อิ.... อ๊าาาาาา" อากาอิใช้นิ้วเรียวยาวสอดเข้าในโพรงปากของฟุรุยะ เขาลิ้มเลีย ดูดดื่มนิ้วเรียวนั้นจนชุ่ม ระหว่างนั้น มือของอากาอิก็เริ่มปลดเข็มขัดและถกกางเกงของเขาลงครึ่งหนึ่ง

เพราะสัมผัสรักที่อากาอิปรนเปรอให้เขา เขาจึงถึงจุดสุดยอดในไม่ช้า ของเหลวสีขาวไหลเข้าปากของอากาอิ ชายหนุ่มดูดดื่มสิ่งนั้นเข้าไปในลำคออย่างไม่นึกรังเกียจ ฟุรุยะขวยเขิน หน้าแดงจัดจนถึงใบหู อากาอิจับฟุรุยะหันหลัง มือชื้นชุ่มเหงื่อและใบหน้าแนบติดกระจก ลมหายใจอุ่นร้อนรดกระจกจนขึ้นเป็นฝ้า อากาอิประสานมือจากด้านหลัง มืออีกข้างประคองกอดพลางลูบไล้สะโพกกลมมนอย่างชวนวาบหวิว อากาอิสอดนิ้วที่ชุ่มน้ำลายเข้าทางด้านหลังของฟุรุยะเพื่อเปิดทาง ร่างบางครวญครางรับกับสัมผัสหวาบหวามนั้น "อ๊าาาา อ๊าาาา..."

สัมผัสตอดรัดที่ปลายนิ้วบ่งบอกว่าร่างบางนั้น พร้อมรับส่วนของเขาเข้าไปแล้ว เขาบรรจงใส่แก่นกายแกร่งของเขาเข้าไปทางช่องทางรักของฟุรุยะ ร่างบางกระตุกเกร็งด้วยความคับแน่นที่ได้รับ เขาร้องครางด้วยความเสียวซ่านระคนตื่นเต้น 

'ถ้าใครมาเห็นจะทำยังไง?' 

'ถ้าใครรู้จะทำยังไง? นี่มันแย่มากเลยนะ' 

'แต่รู้สึกดีจัง' 

"อ๊าาาาา... อ๊าาาา" "อ่ะ... อ่ะ...อึ่กกก..."

สองร่างประสานเสียงกันระงมด้วยความเสียวซ่าน ความกลัวกลับยิ่งขับความตื่นเต้นและกระตุ้นความต้องการให้ถึงขีดสุด อากาอิงับที่คอของฟุรุยะเพื่อความระบายความเสียวซ่านที่ถาโถมเข้ามา ฟุรุยะร้องเสียงหลงด้วยความพึงใจ "อ๊าาาา อ่าาาา อ่าาาา" 

กามตัณหาบดบังความอายของพวกเขาจนหมดสิ้นแล้ว ขอเพียงแค่ ณ ตอนนี้ เขาทั้งสองได้สัมผัสรักกันแบบนี้ไปเรื่อยๆ และมีพยานรับรู้เป็นดวงดาวที่พร่างพาวบนท้องฟ้ายามค่ำคืน..ก็เพียงพอ...