‘เอาแต่ใจตัวเองที่สุด’

เขาตัดพ้อถึงคนร่างสูงที่เป็นต้นเหตุทำให้เขาเลือกที่จะทำแบบนี้

ฟุรุยะค่อยๆ ลืมตาขึ้น ตอนนี้เขามายังความทรงจำในเช้าวันหนึ่ง อากาอินอนอยู่ข้างๆ ผมหยักศกสีดำขลับระใบหน้าคมคายหล่อเหลาราวกับรูปสลัก จมูกโด่งเป็นสันที่ฟุรุยะมักจะชอบขบเล่นเวลาอยากแกล้งคนตัวโต เขาเอื้อมมือจับใบหน้าแสนรักนั้น พลางนึกถึงว่า ตอนนี้...คนๆ นั้นกำลังทำอะไรอยู่

งวดนี้เขาคงเป็นเพลย์เยอร์สินะ ความทรงจำก่อนหน้านี้เป็นวอชเชอร์ แบบที่หมอพูดไว้เลย

‘การเข้าไปในความทรงจำของคุณ บางครั้งคุณอาจจะได้เป็นเพลย์เยอร์ (player) เป็นบทบาทของคุณที่อยู่ในความทรงจำของคุณเลย หรือบางครั้งคุณอาจจะได้เป็นวอชเชอร์ (watcher) แทน เราไม่สามารถเลือกหรือบอกได้จริงๆ ว่าบทบาทของคุณจะเป็นอย่างไร ทั้งหมดขึ้นอยู่กับการสุ่ม’

อากาอิลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ ดวงตาสีเขียวมะกอกมองหน้าคนตัวเล็กกว่าอย่างรักใคร่ เขาพูด “ตื่นแล้วเหรอ?”

“อื้อ” ฟุรุยะยิ้มบางๆ ให้เขา ฝืนกลั้นน้ำตาไว้ไม่ให้ไหลลงมา 

แต่อากาอิจับความรู้สึกได้ทันที เขาถาม“มีอะไรรึเปล่า?”

ฟุรุยะส่ายหน้าแล้วแกล้งยิ้มกว้งมากขึ้นกว่าเดิม “ไม่มีอะไร”

อากาอิมองใบหน้าหวานสีน้ำผึ้งนั้น เขาค่อยๆ ขยับตัวเข้าหาฟุรุยะอย่างช้าๆ โน้มหน้าลงแล้วจูบที่ริมฝีปาก ขบเม้มด้วยความรักใคร่ ฟุรุยะจูบเขาตอบพลางเปิดช่องปากให้ลิ้นร้อนของอากาอิสอดใส่เข้ามาสำรวจ ความร้อนรุ่มในกายเริ่มเพิ่มขึ้น ลมหายใจของคนทั้งสองติดขัด 

ร่างท่อนบนเปลือยเปล่าพร้อมอยู่แล้ว ริมฝีปากหยักหนาเริ่มไล้เลียจากปลายคางลงสู่ซอกคอ สูดกลิ่นกายของร่างเล็กจนฉ่ำปอดพร้อมฝากรอยรักไว้ทั่วซอกคอแล้วลามเลียลงจนถึงแผงอกกว้าง เนื่องจากฟุรุยะเป็นผู้ชายจึงไม่มีหน้าอก แต่กระนั้นอากาอิก็ยังคงพึงพอใจกับหน้าอกของเขามาตลอด เขาขบเม้มกัดดูดศูนย์รับความรู้สึกทั้งสองข้างอย่างไม่น้อยหน้ากัน

จากนั้น เขาไล่ริมฝีปากลงจนถึงขอบชั้นใน ก้มลงขบเม้มเล่นกับส่วนล่างของฟุรุยะอย่างรักใคร่ คนโดนกระทำสั่นสะท้านกับสัมผัสจากและริมฝีปากและลิ้นสากที่ผ่านเนื้อผ้าคอตตอน ส่งเสียงครางระบายความรู้สึกที่ถูกปรนเปรอ

อากาอิถอดกางเกงชั้นในของฟุรุยะและของตัวเองออก เผยให้เห็นความเป็นชายของกันและกัน แม้ฟุรุยะจะเคยเห็นมานับครั้งไม่ถ้วน แต่เขาก็รู้สึกตื่นเต้นกับขนาดใหญ่โตของอากาอิ และยังนึกแปลกใจกับตัวเขาเองที่สามารถรองรับสิ่งนั้นไว้ในร่างได้ ไม่เว้นแม้แต่การเดินทางอยู่ในความทรงจำของเขาในตอนนี้

เจลหล่อลื่นถูกใช้เพื่อความสะดวกในการร่วมรัก อากาอิสอดใส่นิ้วเรียวยาวเข้าไปทางช่องด้านหลังของฟุรุยะเพื่อเปิดทาง ร่างบางกระตุกเกร็งกับสัมผัสที่ได้รับ ความต้องการถูกกระตุ้นอย่างเต็มที่ ตอนนี้เขาพร้อมแล้ว

อากาอิฉีกซองถุงยางอนามัยและจัดเตรียมความพร้อมให้ตัวเอง เขาค่อยๆ สอดแก่นกายเข้าทางด้านหลังของฟุรุยะ คนถูกสอดใส่ทำหน้าเหยเกกับสัมผัสรุกล้ำ มันทั้งเจ็บ ทั้งคับแน่น ทั้งพึงพอใจ ทั้งต้องการ ทั้งรุ่มร้อน ความรู้สึกต่างปนเปตีกันไปหมด 

เขาครางออกมาเพื่อระบายความเสียวซ่าน เมื่อคนตัวโตกว่าเริ่มขยับสะโพกเป็นจังหวะ ฟุรุยะตะกองกอดอากาอิไว้ สะโพกเล็กขยับเบียดกับที่นอนตามจังหวะของคนคุมเกมส์ 

ขณะที่ช่วงล่างขยับเข้าออกเป็นจังหวะ ร่างกายท่อนบนก็นาบแนบกับฟุรุยะ ริมฝีปากบดเบียดกัน

เมื่อใกล้ถึงจุดสุดยอด เสียงทุ้มชายหนุ่มประสานกันบ่งบอกถึงอารมณ์และความรู้สึกที่กำลังจะระเบิดออกในไม่ช้า

“อ๊ะ..อ๊ะ….อื้อออออ” “โอ้วววววว” สองเสียงประสานกันของเหลวสีขาวขุ่นไหลลงสู่ถุงยางอนามัย ส่วนของฟุรุยะไหลลงที่หน้าท้องของเขา อากาอิเอื้อมมือหยิบกระดาษทิชชู่ เช็ดส่วนที่ฟุรุยะปลดปล่อยออกมาให้อย่างไม่นึกรังเกียจ

‘อาาาาา สัมผัสเหล่านี้...ดีจัง’ 

ฟุรุยะผู้เดินทางรับรู้ถึงสัมผัสต่างๆ ที่ได้รับ sex ที่เขาได้จากอากาอิทุกครั้งมักจะมีท้งความหวาน ความร้อนแรง และการเอาใจใส่เสมอ เขาคิดถึงสัมผัสเหล่านี้จัง...

หลังเสร็จกิจ อากาอิจุดบุหรี่ขึ้น ฟุรุยะมองตามการกระทำนั้น ตอนนี้เขารู้แล้วว่า เขาย้อนกลับมาสู่ความทรงจำของวันไหน และจะเกิดอะไรขึ้นต่อจากนี้…

“นายย้ายมาอยู่กับฉันมั้ย?” อากาอิถามขึ้นหลังจากเงียบอยู่พักหนึ่ง

“ทำไมผมต้องย้ายมาด้วยล่ะ? นายนั่นแหละ ที่ต้องย้ายไปอยู่กับผม” ฟุรุยะโวยวาย 

“ฉันย้ายมาไม่ได้หรอก ฉันมีงานที่นั่น”

“ผมก็มีงานที่นั่นเหมือนกัน”

อากาอิเงียบอย่างคนใช้ความคิด ฟุรุยะพูดต่อ“ผมน่ะ!! ไม่ลาออกหรอกนะ นั่นมันงานของผม ชีวิตของผม ประเทศที่ผมรัก ยังไงๆ ผมก็ไม่ลาออกแน่ๆ”

“งั้นเหรอ?” อากาอิถอนหายใจอย่างคนคิดไม่ตก

“คุณน่ะเป็น FBI มานานแล้ว คุณควรกลับมาญี่ปุ่นได้แล้วนะ”

อากาอิพ่นควันไปเรื่อยๆ แล้วพูดแหย่ขึ้นว่า “งั้นเราคงต้องเลิกกัน”

คนฟังชะงักไปราวกับไม่เชื่อหูตัวเองว่า เขาจะกล้าพูดแบบนี้ ต่อให้พูดแหย่ก็เถอะ แต่เขาไม่ชอบ ไม่ชอบเลยจริงๆ 

“เออ!!! ได้!!! เลิกกันไปเลย”

ฟุรุยะลุกขึ้นแล้วรีบแต่งตัวเดินปึงปังออกจากห้องของชายหนุ่มไปโดยไม่หันกลับไปมองอีกเลย

นั่นคือวันที่พวกเขาทะเลาะกัน...อีกครั้ง… และเป็นครั้งสุดท้ายที่ต่างคนต่างเลือกแยกย้ายกันไปตามทางเดินชีวิตของตนเอง

หลังจากวันนั้นอากาอิเลือกกลับไปทำงานอเมริกา ฟุรุยะก็ไปทำงานของเขาทำกรมตำรวจต่อ 

วันเวลาผ่านไป จากวัน...เป็นสัปดาห์...จากสัปดาห์...เป็นเดือน…จนกระทั่ง...

โทรศัพท์มือถือของเขาสั่นปลุกให้ฟุรุยะตื่นขึ้นจากการหลับใหล งานของเขาช่วงนี้เยอะมากเหลือเกิน

“ฮัลโหล” เขารับสาย

“ฮัลโหล… ฉันโจดี้นะ” ปลายสายพูดขึ้น

ฟุรุยะกับโจดี้รู้จักกันเพราะเหตุการณ์ที่กรมตำรวจ FBI รวมกับคู่กรณีหลายๆ คนของชายชุดดำ พร้อมใจกันบุกเข้าถล่มองค์กรแห่งนี้ นับเป็นครั้งแรกที่กรมตำรวจมีพันธมิตรร่วมงานกันมากมายขนาดนี้ และเป็นครั้งแรกที่ได้ทำงานร่วมกับ FBI ด้วย

“อ่า.. ว่ายังไงครับคุณโจดี้” ฟุรุยะยังคงงัวเงีย

“เธอกับชู… เลิกกันแล้วเหรอ?” คนฟังนิ่งไปพักนึง นานแล้วที่ไม่ได้ยินชื่อนี้… ชื่อที่ยังติดอยู่ในใจเขา...ทุกวัน…

“ชูเขาแย่มากเลยแหละ เขาไม่ค่อยเต็มร้อยสักเท่าไรเลย”

“ไม่เกี่ยวกับผมแล้วครับ นั่นเป็นปัญหาของเขา ไม่ใช่ของผม”

“ฉันรู้ แต่ฉันก็เป็นห่วงชูมาก”

“...”

“ชู เขา...จะไปลบความทรงจำนะ”

“อ..อะไรนะครับ”

ลบความทรงจำ? มีแบบนี้ด้วยเหรอ?

“ใช่… ชูเขาบอกว่า เขาอยากลืมเธอ”

“งั้นเหรอครับ ก็แล้วแต่เขาครับ ผมไม่เกี่ยว”

‘หึ นายจะลบความทรงจำเกี่ยวกับฉันออกไปจริงๆ เหรอ อากาอิ หนอยยยยย นายนี่มัน’

“ว่าแต่ ผมขอรายละเอียดเกี่ยวกับการลบความทรงจำหน่อยได้มั้ยครับ? คุณพอจะทราบมั้ย?”

“ได้สิ มันเป็นแบบนี้นะ..” โจดี้อธิบายถึงการลบความทรงจำให้ฟุรุยะฟัง เธอบอกว่าเป็นการรักษาแบบใหม่ของทางอเมริกา มักจะใช้กับคนที่มีความทรงจำเลวร้ายมากๆ จนอยากจะลบทิ้ง เพราะความทรงจำเลวร้ายนั้น มีผลต่อการใช้ชีวิตของพวกเขา เช่น เหยื่อที่เคยกระทำรุนแรงมาก่อน วิธีนี้จะช่วยให้บุคคลเหล่านั้นพ้นจากความทรงจำที่เลวร้ายไปได้ เพื่อเริ่มต้นชีวิตใหม่ที่ดีกว่าเดิม

‘นายกล้าลบฉันเหรอ?? กล้าดียังไง!! อากาอิ ชูอิจิ!!’