“ขั้นตอนต่อไป...จะเริ่มทำการบำบัดนะคะ คุณอาจจะมีอารมณ์ร่วมไปกับการบำบัดได้ แต่เมื่อเสร็จสิ้นแล้วจะดีขึ้นค่ะ หากช่วงไหนที่คุณรู้สึกไม่ไหว สามารถแจ้งได้ทันทีนะคะ โดยการกดปุ่มที่สร้อยข้อมือค่ะ”
“ครับ”
“ทำใจให้สบายนะคะ... แล้วทุกอย่างจะดีขึ้นค่ะ”
ฟุรุยะ เรย์หลับตาลงอย่างช้าๆ พลางทำใจให้สบาย แม้ในใจยังคงครุ่นคิดถึงคนที่ชิงมาทำการบำบัดก่อนหน้าเขา
‘หึ อยากลืมเขาไปให้หมดใช่มั้ย?... ได้!!! ฉันก็จะทำแบบนั้นกับนายเหมือนกัน!!! อากาอิ ชูอิจิ!!!”
พนักงานหญิงเอาที่ครอบศีรษะมาครอบไว้บนศีรษะของเขา เอาสายระโยงระยางมาแปะบนใบหน้า ลำแขน หลังมือ และส่วนอื่นๆ ทั่วร่างกาย จากนั้น เพื่อเชื่อมต่อจิตใต้สำนึกของเขาเข้ากับเครื่องบำบัด ความเครียดและความกังวลผ่อนคลายลงตามลำดับ คงเพราะฤทธิ์ยาคลายเครียดที่หมอเจ้าของไข้ให้กินก่อนเข้ารับการบำบัด
เสียงเครื่องบำบัดเริ่มทำงานส่งเสียงหึ่งๆ นำพาเขาเดินทางเข้าสู่ความทรงจำครั้งล่าสุดเรื่อยไปจนถึงครั้งสุดท้าย เขาจะได้ลืมๆ เรื่องพวกนั้นไปสักที…
“นายน่ะ!! จะไม่ยอมจริงๆ เหรอ?”
เรย์ส่งเสียงเกรี้ยวกราดให้คนร่างสูงที่ตอนนี้ยืนมองหน้าเขาด้วยสายตาว่างเปล่า
“ฉัน… ไม่อยากให้มันจบแบบนี้หรอกนะ”
อากาอิพูด
“นายไม่ยากจบ?...ก็ไม่ต้องจบสิ!!!”
“นายลาออกมาอยู่ที่นี่กับฉันไม่ได้เหรอ?”
เรย์เริ่มโวยวาย
“...”
“นายจะทิ้งฉันแบบนี้จริงๆ เหรอ?”
เรย์ถาม สีหน้าเกรี้ยวกราด
“อากาอิ… นาย...”
เสียงประกาศเรียกผู้โดยสารครั้งสุดท้ายของสายการบินดังขึ้น
...เวลาหมดลงแล้ว...
“ฉันต้องไปแล้วนะ…”
“...”
“ลาก่อน”
“เดี๋ยวสิ!!! อากาอิ!!”
คนร่างสูงเดินลากกระเป๋าเดินทางเข้าไปในช่องผู้โดยสารขาออก เรย์ตามเขาไปไม่ได้แล้ว เขายืนมองแผ่นหลังของคนที่เขารักค่อยๆ หายลับสายตาไป เขาหันหลังกลับ แล้วเดินเหม่อๆ ออกไปอย่างคนไร้จุดหมาย
ฟุรุยะผู้มาเยือนมองดูร่างของเขาในความทรงจำเดินไป ตอนนี้เขารู้สึกทั้งใจหายและโกรธเคืองคนที่ทิ้งเขาไปอเมริกาเป็นอย่างมาก ความรู้สึกเจ็บปวดไหลบ่าเข้ามาในมโนสำนึกของเขาอีกครั้ง
...เสียใจที่ทุกอย่างมาสุดทางได้แค่นี้…
น้ำตารื้นขึ้นในดวงตาแล้วฟุรุยะร่างผู้มาเยือนนั้นก็จมหายไปกับความมืดมิด
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in