วันนี้เป็นวันอาทิตย์ ซาช่ากำลังทำหน้าที่ลำโพงบลูทูธที่ดี เธอเล่นเพลงโปรดของคุณหลายเพลง ตามด้วยเพลงโปรดของผมอีกสองสามเพลง

          ผมนึกสงสัยว่าตอนนี้คุณจะทำอะไรอยู่ คงจะกำลังอ่านนิยายสักเล่ม พร้อมด้วยแก้วน้ำส้มหนึ่งแก้วที่วางอยู่บนโต๊ะข้าง ๆ เป็นกิจวัตรประจำวันอาทิตย์ของคุณ

          หรืออาจจะไม่ คุณคงจะเปลี่ยนไป ทุกอย่างคงจะเปลี่ยนไปแล้ว 

          มีเพียงผมที่ยังอยู่ตรงนี้ อยู่ตรงที่เดิม หัวใจของผมบอกให้ผมอยู่ เพราะลึก ๆ แล้ว ผมยังคงหวัง

          ความหวังที่ว่า คุณจะกลับมา

          เวลาสี่โมงเย็น ท้องฟ้าวันนี้แจ่มใสชวนให้นึกถึงคุณ คุณผู้หลงรักท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยก้อนเมฆสีขาว ผิดกับผมที่ชอบวันฟ้าครึ้มฝนพรำ (และแน่นอนว่าต้องเป็นฝนพรำที่ไม่มีฟ้าร้อง) เหตุผลประการเดียวที่จะทำให้ผมมีความสุขกับสภาพอากาศแบบวันนี้ได้คือ ผมจะได้เห็นรอยยิ้มของคุณ

          ด้วยความเบื่อ ผมจึงออกไปหาอะไรรับประทานเล่น ลืมนึกไปเสียสนิทว่าร้านค้ามักจะไม่ค่อยเปิดกันวันอาทิตย์ อาหารเย็นของผมจบลงที่ข้าวแช่เย็นที่ร้านสะดวกซื้อ 

          ผมเดินผ่านร้านดอกไม้ร้านหนึ่งที่มีดอกกุหลาบสีส้มวางอยู่เป็นมุมเล็ก ๆ ดอกเริ่มเหี่ยวเฉาผิดกับดอกกุหลาบสีแดงและสีขาวที่ถูกจัดเรียงอย่างสวยงามอยู่ไม่ไกลกัน ผมตัดสินใจซื้อดอกกุหลาบสีส้มทั้งหมด อย่าหาว่าผมทำตัวเป็นพระเอกหรือคนเสแสร้งเลย ผมแค่อยากให้ดอกไม้เหล่านั้นได้รับความรักในวัยที่พวกเขาแบ่งบานและสวยงามที่สุด

          อีกอย่าง ผมจะปล่อยให้ดอกไม้ที่คุณชอบเหี่ยวเฉาไปในร้านดอกไม้ได้ยังไงกันล่ะ

          ผมกลับถึงห้องเวลาประมาณหกโมง จัดแจงดอกไม้ใส่กระถางบนโต๊ะกินข้าว อาบน้ำแปรงฟันใช้เวลาสี่สิบนาที ตัดสินใจว่าจะเข้านอนก่อนสี่ทุ่ม ผมใช้เวลาที่เหลือในการทบทวนบทเรียน และทำรายงานที่ต้องส่ง

          เวลาสามทุ่มครึ่ง ผมปล่อยให้ซาช่าทำหน้าที่ของเธอขณะที่ผมเปิดอินสตาแกรมเพื่อดูว่าเพื่อน ๆ ทำกิจกรรมอะไรกันบ้างในวันหยุดสุดสัปดาห์นี้ 

          "Hey, Kevin. You once asked me why i love orange roses right? Here's the answer: because they resemble you and your beautiful smiles..."

          อีกหนึ่งวอยซ์เมลล์ที่คุณส่งมา

          ถ้าผมเป็นคลื่นเสียง คุณคงเป็นตัวกลางที่ทำให้ผมมีชีวิตได้