27 มิถุนายน 2019
ถึงคุณผู้เป็นดั่งท้องฟ้ายามราตรี,
เวลาหนึ่งทุ่มตรง ผมออกมาเดินเล่นที่สวนสาธารณะ เผื่อว่าอากาศเย็น ๆ จะช่วยทำให้ใจอันร้อนรนของผมเย็นลงได้
สวนสาธารณะในตอนค่ำเงียบสงัด ผมเดินเอื่อย ๆ ปล่อยให้ความคิดล่องลอยไปกับลม คงจะดีไม่น้อยถ้าเราสามารถส่งความคิดไปถึงกันได้ผ่านทางลมได้
แต่มาคิด ๆ ดูอีกที มันคงไม่ใช่เรื่องน่ายินดีสำหรับคุณเท่าไหร่ คุณคงจะขังตัวอยู่แต่ในบ้านเพราะทนรับลมหนาวที่เต็มไปด้วยความคิดถึงของผมไม่ไหว
ผมค่อย ๆ นั่งลงบนชิงช้าขนาดเล็กที่คุณมักจะบังคับให้ผมนั่ง เพียงเพราะคุณอยากจะเป็นคนแกว่งชิงช้าเหมือนที่คุณเคยเห็นคู่รักวัยเรียนทำให้กัน
คุณก็เป็นแบบนี้ทุกที เล่นเป็นเด็กไปได้
และผมก็ยังแอบยิ้มทุกที
ผมหวนนึกถึงใบหน้าจริงจังของคุณที่พยายามจะผลักชิงช้าให้ตรงกับจังหวะที่ผมจะต้องไปข้างหน้า รอยยิ้มและเสียงหัวเราะของคุณตอนที่ผมบอกคุณว่าเวียนหัว เสียงขอร้องของผมให้คุณหยุดแล้วค่อยมาเล่นกันใหม่พรุ่งนี้ยิ่งเรียกเสียงหัวเราะกับตาหยี ๆ ของคุณ แขนของคุณที่กางออกตอนที่ผมปล่อยมือออกจากชิงช้าความเร็วสูง แล้วปล่อยให้ตัวเองหล่นลงตามแรงโน้มถ่วงของโลกเข้าหาคุณที่อ้าแขนรอรับอยู่ และเสียงหัวเราะของเราสองคนที่เสียหลักลงไปนอนกับพื้นดินทั้งคู่
"Look what you have done, Kevin"
ผมนั่งอยู่ตรงนั้นนานเท่าไหร่ไม่ทราบได้ ผมรู้ว่าผมควรเลิกคิดถึงคุณ ผมควรจะกลับห้องไปนอน แต่ผมอยากจะอยู่ตรงนี้อีกซักพัก อยู่ตรงที่ที่มองไปทางไหนก็มีเรื่องราวและความทรงจำของเราสองคน
อย่าหาว่าผมเพ้อเจ้อเลยนะ ผมคิดถึงคุณจริง ๆ
รักและคิดถึงเสมอ,
เควิน
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in