คล้ายกับคลื่นใต้น้ำที่ค่อยๆ ก่อตัวขึ้นอย่างเชื่องช้าจนกลายเป็นคลื่นสึนามิใหญ่ยักษ์มหึมา

"โลกยุคนี้เป็นโลกยุคโซเชียลมีเดียที่อะไรๆ มันรวดเร็ว ทำให้เราเห็นสิ่งไกลตัวได้ง่ายขึ้น มองผ่านหน้าจอ แล้วคิดว่าตัวตนในจอคือตัวตนที่แท้จริง โดยลืมคิดไปว่า สภาพความเป็นอยู่รอบกายมันไม่ใช่ ทุกคนพยายามถ่ายรูปให้เซ็กซี่ เพื่ออยากจะได้ไลก์เยอะๆ อยากให้คนอื่นยอมรับ คนกดไลก์น้อยก็เสียใจ โกรธ หลงลืมไปว่า เฟซบุ๊กมันเป็นแค่อีกส่วนหนึ่งของชีวิต แต่ตัวตนของเรามากกว่าครึ่งนั่งอยู่ตรงนี้"

"ชื่อเสียงมันเป็นสิ่งไม่แน่นอน อีกประมาณสิบปีหรือห้าปีข้างหน้า เราก็ต้องกลับไปเป็นคนธรรมดาเหมือนเดิม มิตรภาพที่มีอยู่ เราก็ต้องรักษา ที่เข้ามาใหม่ เราก็ต้องรับตอบ เพราะถ้าวันหนึ่งผมไม่มีชื่อเสียงแล้ว ผมคิดว่าถึงตอนนั้นอย่างน้อยๆ ผมก็ยังมีมิตรภาพ"

"ผมชอบสามจังหวัดชายแดนภาคใต้ ผมรู้สึกว่าผมไม่ได้ไปแค่เล่นดนตรีอย่างเดียว แต่ผมไปทำให้คนในพื้นที่ที่กำลังมีปัญหามีความสุข ผมรู้สึกว่าสายตาที่เขาจ้องมองมาที่ผมบนเวทีมันมีความสุขมากๆ เพราะในจังหวัดชายแดนภาคใต้จะไม่ค่อยมีวงดนตรีเข้าไปเล่นสักเท่าไหร่ คือในรายะละเอียดของค่าจ้าง พอมีคนจ้างเข้าไปเล่นในพื้นที่นั้น เขาอาจต้องเพิ่มค่าตัวเป็นสองเท่า บางทีเจ้าภาพก็ไม่มีกำลังจ่าย แต่อย่างเรา เราไปรับงาน เรารับค่าตัวปกติเลย"