ในแต่ละวัยมีเรื่องแย่ๆในแบบของมัน
ในจุดนี้ที่เราผ่านวัยเด็กมานานแล้ว
เราส่วนใหญ่จึงรู้สึกว่าการเป็นเด็กสบายใจกว่า
แต่หากจะคิดทบทวนกันจริงๆแล้ว ณ โมเม้นท์ที่เรายังเด็ก
เราก็มีเรื่องไม่สะบายใจในแบบของเรา
ไหนจะเรื่องการบ้าน เพื่อน อิสุอิใส ยกตัวอย่างอะไรดีล่ะ หรือจะอุบัติเหตประสาเด็ก ปัญหาการเรียนรู้ ปรับตัว สังคมในวัยอีกเยอะแยะ

เคยเห็นคนโพสว่า "อยากกลับไปเป็นเด็ก เจ็บสุดก็แค่หกล้ม"
ส่วนตัวไม่เคยชอบใจกับประโยคนี้เลย ลองคิดดูดีๆนะ ในจุดที่เราอยู่ ณ เวลานั้น การหกล้มไม่ใช่เรื่องที่จะใช้คำว่า แค่ ได้อ่ะ เจ็บก็คือเจ็บ เข่าถลอกเป็นแผล คือ โครตเจ็บ

แต่ทุกวันนี้ที่พวกเรารู้สึกว่ามันเป็นเรื่องแค่นั้น เพราะพวกเราอยู่ในจุดที่ทนไหวกับการเจ็บแบบนั้นแล้ว ร่างกายจิตใจพวกเรามีพัฒนาการแล้ว มันเอาไปเปรียบกับจุดนั้นในอดีตไม่ได้

โอเค เรามีเรื่องมากมายต้องคิดต้องรับผิดชอบ ปัญหามากมายต้องรับมือ ทั้งเงินทอง หนี้สิน ครอบครัว ความสัมพันธ์มากมายในสังคม ซึ่งดูเป็นเรื่องหนักหนาสำหรับวัยผู้ใหญ่ที่เรายืนอยู่ แต่เราก็ลืมคิดไปเหมือนกันว่าในวัยเด็กที่เราเคยยืน เราก็ต้องรับมือกับปัญหาอะไรที่เข้ามาเรื่อยๆเหมือนกัน

เรามองแค่ว่าอุปสรรคและปัญหาในวัยเด็กมันขนาดเท่าไหนเมื่อเทียบกับตัวเราตอนนี้ แต่เราไม่ได้เอามันไปเทียบกับตัวเราตอนนั้น

คิดง่ายๆ ลองมองมันเป็นผ้าผืนนึงสำหรับเราปัจจุบันมันอาจคลุมได้แต่ไหล่ แต่สำหรับเราในวัยนั้นมันคลุมเราได้ทั้งตัว ปัญหาใหญ่ของแต่ละวัยมันไม่เท่ากัน เป็นเด็กไม่ใช่ว่าจะดีกว่าหรอกนะ แต่สุดท้ายเราก็ผ่านทุกปัญหาและความเจ็บปวดในวัยเด็กมาได้ วันนึงเราก็คงผ่านทุกปัญหาและความเจ็บปวดในวัยผู้ใหญ่นี่ไปได้เหมือนกัน

เพื่อเป็นวัยเริ่มชรา แล้วได้แต่มองกลับไปว่า
"อยากกลับไปเป็นวัยผู้ใหญ่ เจ็บสุดก็แค่....."