ตื่นๆชาวคณะวันนี้เรามีคิวเดียว

ตลาดพลอยที่เดียว คูลๆชิคๆ ชิลๆ อยู่ได้ทั้งวัน

/ตัดภาพมากว่าจะพร้อมถ่ายก็เกือบจะสิบโมงแล้วค่ะคุณขาาาาา

อย่าด่าPA เลยค่ะ คนมันไม่เยอะก็ถ่ายไม่ได้ค่ะคุณ 

สถานที่ถ่ายทำวันนี้คือเหมือนเป็นแบบโซนขายพลอยอ่ะ

ชื่อว่า เจมส์มาเก็ต(เจมส์ ไม่ใช่จีม เขียนถูกแล้ว)

คุณลุงเจ้าของที่นี่ใจดีมากๆเอาน้ำมาให้ดื่ม

เอาขนมมาให้ทานเปิดพัดลมให้

ให้ยืมโต๊ะเลี้ยงข้าวกลางวัน

ฮือ หนูเกรงใจค่ะคุณลุง

จะที่สุดก็คือมาร่วมแสดงด้วยนี่แหละกราบบบงามๆ

วันนี้เนื่องจากว่ามันมีแค่โลเดียวไง

มันก็เลยไม่ต้องรีบไปไหนมาก(ปกติก็โลเดียวทุกวันเน้!!!)

แต่คือฉากมันเยอะมากแกแล้วมันถ่ายยากมากแก

คนมันเยอะคนเขามองกล้องอ่ะ 

มันถ่ายยากกกกกกกกกก

แต่เราก็เก็บครบหมดนะ 

/ปรบมือรัวๆ

ที่เราเลือกมาตลาดพลอยวันนี้ก็เพราะว่า

ตลาดพลอยเนี่ยคนจะเยอะก็วันศุกร์ เสาร์

คนจะมาซื้อมาขายพลอยกันเต็มไปหมด

โต๊ะพลอยจะมีสีสันมากๆซึ่งก็จริง

เยอะจริง... 

ยอมใจ 

เช่นเคย

อย่าถามว่ารู้สึกยังไง

อย่าถามว่าเหนื่อยมากไหม

อย่าถามว่าจำอะไรได้บ้าง

ไม่รู้ค่ะ ตอนนั้นเบลอมากเบลอที่สุด

 ให้ภาพแทนความรู้สึก

เวลาทำงานมันจะเป็นงี้นะ

กองปกติเนี่ยเค้ามีกันอย่างน้อยก็สิบคนอ่ะ(งานในมหาวิทยาลัยก็สิบคนนะ ฮรึก)

แต่กองเราเนี่ยมีกันสี่คน

จอห์น - ตากล้อง กำกับ

โซเฟีย - เสียง ตัดต่อ

เฟิร์น - PA และทำอย่างอื่นเท่าที่ทำได้ ช่วยกำกับ ถือรีเฟลก 

อาท - สเลทแล้วก็ช่วยอย่างอื่นแบบ ทุกอย่างอ่ะ 

ในเมื่อมันมีกันสี่คนเนี่ยนะ

ความยากคือเรามีเวลาจำกัด

ดังนั้นเวลาทำงานเนี่ยกองนี้จะดุเดือดมาก

จอห์นจะอารมณ์ดุดันเป็นพิเศษตะโกนทีหัวใจนี่ตกไปตาตุ่ม พูดดีๆก็ได้ กูกลัว

ด่าทีนึงนี่หงอยกันไปพักใหญ่เลย

แต่ก็นั่นแหละพอเลิกงานเราก็ไม่ได้เอามาเก็บใส่ใจกันว่าตอนทำงานเราดุดันกันแค่ไหน

(ซึ่งดี ชอบ ลองคนไทยสิขึ้นเสียงใส่กันนี่โกรธกันจนงานพังแน่ๆ)

วันนั้นจำได้เลยว่ามันต้องเปลี่ยนบทพูดใหม่เพราะมันแปลกๆ

แล้วเฟิร์นเป็นคนที่แบบว่าเวลาเหนื่อยมากๆแล้วสมองจะไม่ทำงานเท่าไหร่

คือตอนนั้นก็ยืนคุยกับโซเฟียกับอาทว่าจะเปลี่ยนเป็นคำไหนดีให้มันเหมาะ ไม่แปลก

ส่วนจอห์นก็ไปลองถ่ายฉากต่อไปอยู่

สักพักจอห์นเดินมาถามว่านี่คุยอะไรกันหนักหนา แค่ประโยคเดียวทำไมมันต้องคิดเยอะขนาดนั้น

หามาสักประโยคสิเรื่องง่ายๆเองอ่ะ (ด้วยน้ำเสียงและสีหน้าดุดัน อีกแล้ว...)

เฟิร์นที่กำลังยืนๆคิดอยู่สมองยิ่งอ๋องไปใหญ่เลยทีนี้

จะเถียงก็เถียงไม่ได้ปากมันไม่พูด

ไม่รู้จะพูดไทยหรืออังกฤษดี

สับสนไปหมดลงเอยด้วยการที่โซเฟียบอกว่าก็กำลังคิดกันอยู่

เฟิร์นเหนื่อยนะอย่าตะคอกกันสิ

*กอดโซเฟียรอบที่สามสิบห้าล้านแปดแสน*

แล้วจอห์นก็เงียบลงนิดนึงล้ะบอกว่าโอเค รีบหน่อยแล้วกัน เราต้องรีบถ่าย

ตอนนั้นคืออินี่ตัวสั่นมากคือกูเหนื่อยโว้ยยยยยยยยย สมองกูมันไม่ทำงานแล้ววว

พูดกับนักแสดงเป็นอิ๊งพูดกับฝรั่งเป็นไทยเฉยอ่ะ

แล้ววันนี้มันก็ดีแหละก็ผ่านมาได้ดี

เราก็ทำงานด้วยกันได้ดี(ร้องไห้)

สรุปวันนี้เราถ่ายเก็บครบทุกชอททุกตอน ฮิ้วววววววววววว

ปิดท้ายวันด้วยการวิ่งแข่งกันระหว่างจอห์นและน้องโมเดล

เพื่อเอาเสียงหายใจหอบๆของโมเดลมาใช้ในหนัง55555555 

 เป็นภาพที่น่ารัก  ยิ่งกว่าพ่อลูก

น่ารักจริงๆ

จบวันนี้เราไปกินข้าวกันพร้อมหน้าพร้อมตาตั้งแต่นักแสดงยันคนขับรถตู้

จบวันด้วยความสวยงาม

ทุกคนแฮปปี้มาก

ชอบมากเลยแบบนี้

ทำงานกันเหนื่อยชิบหายทำงานกันแบบเอาเป็นเอาตายมากๆ

แต่พอหมดวันเรามีความสุขมากจริงๆ

มองไปที่คนในกองแล้วมันรู้สึกว่าเราอยู่ถูกที่ถูกทางถูกเวลา

ถ้าไม่ได้กงนี้เราคงไม่รู้สึกพิเศษขนาดนี้ก็ได้

ชอบที่เวลาเราขึ้นรถกลับโรงแรมกันเราคุยกันถึงการทำงาน นู่นนี่

แล้วเรายิ้มให้กัน

เรากอดกัน เราให้กำลังใจกัน

เห้ย ไม่เคยเจอแบบนี้ว่ะแม่งโคตรดี มันบอกไม่ถูกจริงๆนะ

อยู่ด้วยกันมาแค่สี่วันห้าวันทำไมมันรู้สึกสนิทกันมากขนาดนี้ก็ไม่รู้

พี่ไก่แม่น้องโมเดลก็บอกว่านึกว่าเป็นเพื่อนกันมานานมากแล้ว

เห็นสนิทกันมากๆทั้งสามคนเลย

พวกเราได้แต่ส่ายหน้าแล้วยิ้มไม่ค่ะ เราเพิ่งรู้จักกันนี่แหละ

ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมเราถึงสนิทกันได้ขนาดนี้

นี่ไม่ได้ดราม่า

แค่ชอบ ชอบความรู้สึกนี้เหมือนเราสำคัญ เพื่อนเราสำคัญ นักแสดงสำคัญ

ทุกคนยิ้มให้กันทุกคนให้กำลังใจกัน ทุกคนดูแลกัน

แม่งดีที่สุดเท่าที่จะถามหาได้แล้วอ่ะ

จะไปหากองดีๆแบบนี้ได้จากไหนอีก

จะไปหาเพื่อนดีๆแบบนี้ได้จากไหนอีก:) 

รักนะ