บอยเป็น รปภ. ที่กำลังสับสนเเละเบื่อหน่ายกับชีวิต

ตอนนี้สบายดีมั้ย ก็สบายเเหละ
เเต่ก็อธิบายความรู้สึกนี้ไม่ถูกแฮะ
อยากลองเป็นหมาดูบ้างจัง
ทำไมเกิดเป็นคนมันมีเรื่องให้คิดเยอะอย่างนี้นะ
คิดเรื่องตัวเองไม่พอยังต้องคอยคิดเรื่องคนอื่นอีก
ไม่รู้จะสนใจทำไมนักหนา ชีวิตตัวเองยังเอาไม่รอดเลย


เเดดอ่อน ๆ สีส้มยามเย็นเริ่มทำหน้าที่ของมัน
ตรงดิ่งสาดส่องเข้ามาผ่านกระจกใส
เส้นเเสงวิ่งตรงมาใส่รองเท้าหนังด้าน ๆ
ที่ดูก็รู้ว่าเจ้าของไม่ได้สนใจที่จะขัดมัน
ขาสองข้างที่พาดยาวอยู่บนโต๊ะดูแน่นิ่งไร้การเคลื่อนไหว
นาทีที่เงียบสงบ เสียงใบไม้กระทบลมอ่อน ๆ
นกเล็กใหญ่เริ่มบินกลับเข้ารัง

“ ก๊อก ก๊อก ก๊อก ”

เสียงเคาะกระจกดังขึ้น 3 ครั้ง
ดังพอที่จะทำให้ผมลืมตาตื่นด้วยความตกใจ
เเละยืนขึ้นทำท่าตะเบ๊ะให้กับอาจารย์ท่านนี้อย่างรวดเร็ว
อาจารย์หญิงดูมีอายุ จากลักษณะคร่าว ๆ น่าจะสอนภาษาไทย
ซึ่งมักจะแวะมาปลุกเเละมาคุยมาบ่นกับผมทุกครั้งเวลาแกจะกลับบ้าน
ถ้าแกโทรฟ้องเจ้านายขึ้นมานี่ผมงานเข้าเเน่
ผมจึงรีบบ่ายเบี่ยงไปเหมือนทุกครั้งว่าเเค่พักสายตาเฉย ๆ
ซึ่งแกก็ไม่ได้ตำหนิอะไรเพิ่มเติมนอกเสียจากบ่นเรื่องภาระงานตัวเอง
เเละเรื่องการเตรียมการสอนสำหรับการเปิดเทอมวันเเรกในวันพรุ่งนี้

เปิดเทอมวันเเรกเหรอ ก็คงเหมือนกับ 1 เดือนที่ผ่านมานั่นเเหละ
เเต่รถกับเด็กคงจะมากขึ้นนิดหน่อยมั้ง ผมคิด

เข็มสั้นของนาฬิกาชี้มาที่เลขห้าบ่งบอกว่าถึงเวลาออกเวรเเล้ว
ผมรีบจัดการยัดเสื้อที่น่าจะหลุดรุ่ยระหว่างงีบเข้าในกางเกง
มือเอื้อมหยิบกระเป๋าบนพื้นสะพายคาดไหล่
พร้อมกับขยำหูฟังเเบบลวก ๆ ยัดใส่กระเป๋ากางเกง
จากนั้นก็รีบเดินออกมาจากโรงเรียนเพราะผมรอเวลานี้มาทั้งวัน

อีกเดี๋ยวลุงศักดิ์ที่เฝ้ากะดึกก็คงจะมา
“เจอกันพรุ่งนี้นะกี้ ฝากหวัดดี้ลุงศักดิ์ด้วย” ผมหันมาบอกลากี้ตามปกติ
“หงึง” กี้ตอบ จากนั้นกี้ก็ล้มตัวลงนอนบนพื้นข้าง ๆ ป้อมยามอย่างสบายใจ


ที่พักของผมเป็นห้องเช่าเล็ก ๆ อยู่บนชั้น 2 ของบ้านเก่า ๆ หลังหนึ่งซึ่งทางบริษัทได้จัดหาไว้ให้
ด้วยราคาที่ไม่สูงกับระยะทางที่ไม่ไกลไปจากโรงเรียนมากผมจึงไม่ได้ติดขัดอะไร
ขอแค่มีเตียงกับห้องน้ำผมก็อยู่ได้สบายมาก

ระหว่างเดินกลับผมแวะเซเว่นเพื่อซื้อมาม่า 2 ห่อ สำหรับมื้อเย็น
เเละหยุดยืนพิจารณาหน้าตู้เเช่เบียร์อยู่ครู่หนึ่ง
“ไว้ก่อนละกัน รอเงินเดือนออกจะจัดซักลังนึง”
รีบ ๆ จ่ายเงินจะได้กลับไปกินข้าวอาบน้ำนอนสักที
ผมตั้งสมาธิไม่ให้สมองต้องการขนมหรืออะไรเพิ่มเเล้วเพราะจะเกินงบของวันนี้
ผมวางมาม่าลงบนเคาน์เตอร์ มือล้วงกระเป๋าหาเศษเหรียญเพื่อจะจ่ายค่าอาหารเย็น

“บอยเหรอ”

ยังไม่ทันจะสแกนของต่าง ๆ พนักงานเซเว่นมองมาที่ผม
น้ำเสียงเธอดูไม่ค่อยมั่นใจว่าผมใช่ บอย คนนั้นที่เธอเคยรู้จักหรือเปล่า
“น....น้ำ”
ผมอ้ำอึ้ง ทำตัวไม่ถูก แฟนเก่าที่เลิกรากันไปกว่าครึ่งปีแล้วทำไมจู่ ๆ ถึงมาเจอกันตอนนี้
ชีพจรเริ่มเต้นแรงจนรู้สึกได้ เหงื่อเริ่มซึมออกมาจากรูขุมขน
ทะลุเครื่องแบบสีฟ้าออกมาตรงกลางเเผ่นหลังและใต้วงเเขน
โชคดีเเค่ไหนแล้วที่มีเคาน์เตอร์เเละสินค้าต่าง ๆ กั้นเราสองคนเอาไว้