หลังจากคุณน้าได้ลงจากรถไป การเดินทางของฉันที่เต็มไปด้วยเสียงพูดคุยก็จบลง รถเคลื่อนที่ต่อไปเรื่อยๆ พร้อมภาพบรรยากาศจากสองข้างทางที่เต็มไปด้วยแสงแดดที่ส่องแสงผ่านม่านเล็กๆเข้ามา ฉันเปิดม่านเพื่อมองดูบรรยากาศข้างทาง แล้วก็มีเสียงดังตืดๆจากโทรศัพท์ดังขึ้นมา เป็นข้อความแจ้งเตือนจากแชทกลุ่มของสาขา ที่มีใจความของข้อความว่า เกรดออกแล้วนะทุกคน ซึ่งในเทอมนี้มีวิชาที่ฉันกลัวว่าจะผ่านหรือไม่ผ่านอยู่หนึ่งวิชา คือวิชาเคมีวิเคราะห์ มันเป็นวิชาที่ส่วนตัวฉันคิดว่ายากที่สุดในทุกๆวิชาที่เรียนในเทอมนี้ ตอนนั้นสิ่งที่ฉันคิดอยู่คือถ้าไม่ผ่านเที่ยวครั้งนี้ฉันคงเที่ยวไม่สนุกแน่ๆเลย ฉันกลัวที่จะเปิดดูผลเกรดที่ออกมา ฉันเลือกที่จะยังไม่ดู แต่พอตัดสินใจไม่ดูก็รู้สึกว่ามันไม่สบายใจ เลยคิดว่าเอาว่ะดูให้มันจบๆไป ผลจะออกยังไงก็ต้องดูอยู่ดี ดูเลยแล้วกันจะได้ไม่คิดมาก กดเข้าระบบ (มือสั่นๆ ใจเต้นเร็วมาก) พอกดเข้าดูผลอยากจะร้องดังๆในรถตู้ว่าเย้ฉันทำมันได้แล้ว ฉันผ่านแล้ว แต่ทำไม่ได้เพราะคนเต็มรถคงมองว่าฉันบ้าแน่ๆ ก็เลยทำได้แค่ยิ้ม (น้ำตาไหลเองโดยไม่รู้ตัว) การเดินทางเริ่มใกล้เข้าสู่ ขอนแก่นเข้ามาทุกที ทำฉันตื่นเต้นมากขึ้นเรื่อยๆ แล้วในที่สุดก็ถึงจุดหมายแรกของฉัน
สวัสดีขอนแก่น (:
.
การเดินทางของฉันยังไม่จบ
รออ่านบทความต่อไปนะคะ