Inspiration/Song: อารมณ์ - เอ้ รงค์ สุภารัตน์
Note: เพลงเพราะมากค่ะ / ลองนึกภาพบรรยากาศหลังฝนตกบนภูเขาดูนะคะ





 
 

 

มีหนังสือหลายเล่มบอกว่าความตายคือการพักผ่อน
 
 
 
คุณเคยได้ยินไหม?
 
 
 
เหมือนกับนอนหลับกลางวันแล้วตื่นมาพบกับโลกหน้า—สดชื่นอีกครั้ง
 
 
 
นั่นคือสิ่งที่ใครเขาว่ากัน
 
 
 
ล้อทั้งสี่หมุนวนพารถยนต์เคลื่อนไปบนถนนที่ชื้นแฉะ กระจกทั้งสี่บานถูกลดลงจนสุด เปิดรับลมเย็นจากภายนอกให้พัดโกรกผ่านรถยนต์ เก๋งสีดำสนิทค่อย ๆ  ฝ่าไอหมอกอย่างเชื่องช้า สองข้างทางเต็มไปด้วยต้นไม้สูงใหญ่ ช่างน่าเสียดายที่ ‘พวกเขา’ คลาดกับฝนห่าใหญ่เพียงครู่เดียวเท่านั้น เพราะดูจากสภาพแล้วฝนคงเพิ่งหยุดตกตอนที่ ‘เขาทั้งคู่’ เข้ามาในเขตนี้
 
 
 
อากาศเย็นชื้นทำให้คนที่นั่งอยู่หลังพวงมาลัยอดเป็นห่วงคนที่นั่งอยู่ตรงเบาะข้างคนขับเสียไม่ได้ ‘แฮร์รี่ สไตล์’  จึงเอื้อมมือไปหยิบผ้าห่มผืนบางจากเบาะหลังมาคลุมไหล่ให้ ‘ฟินน์ ไวท์เฮด’ ที่นอนฟุบใบหน้ากับแขนของตนเอง ถึงแม้เจ้าตัวจะสวมเสื้อฮู้ดตัวโตแล้วก็เถอะ แต่เพราะอากาศแบบนี้อาจจะทำให้ไม่สบายเอาได้น่ะสิ
 
 
 
ใครอีกคนที่ฟุบใบหน้ากับแขนตัวเองปล่อยให้วิวข้างทางผ่านสายตาไปอย่างนั้น...นัยน์ตาดูว่างเปล่าและเหม่อลอย, ไม่ได้จดจ่ออยู่ที่ใด เหมือนเจ้าของได้จมอยู่กับโลกของตัวเองเป็นที่เรียบร้อย ซึ่งนั่น—แฮร์รี่รู้สาเหตุดีอยู่แล้ว เพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกหรอก มันเกิดเหตุการณ์ดังเช่นตอนนี้ขึ้นมาไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง ให้นับนิ้วคงไม่พอด้วยซ้ำ
 
 
 
ชิน
 
 
 
ชินแล้ว
 
 
 
เขาน่ะ...ชินกับการทำอะไรแบบนี้มาตั้งนานแล้วล่ะ
 
 
 
ไร้เสียงดนตรีและเสียงเพลง มีเพียงเสียงของธรรมชาติเท่านั้นที่ยังคงขับกล่อม เสียงของล้อที่บดไปบนพื้นถนนที่เปียกแฉะ, เสียงน้ำ, เสียงลมที่พัดผ่าน, เสียงของแมลงที่ร้องดัง, เสียงของฟ้าที่ยังคงร้องคำรามอยู่ไกล ๆ, เสียงแห่งความเงียบเหงา, เสียงความคิดที่ดังกึกก้อง แม้จะไม่ได้เอื้อนเอ่ยคำใดออกมาแต่เชื่อเถอะว่าต่างคนต่างกำลังพูดคุยอยู่กับตัวเองอย่างแน่นอน
 
 
 
เส้นทางของถนนสายนี้ท้ายที่สุดก็คงต้องจบลงเช่นเดิม
 
 
 
จบลงที่...ฟินน์ยืนรอใครอีกคนอยู่ตรงปลายทาง
 
 
 
เสียงโทรศัพท์ดัง / แฮร์รี่รับ / และใช่—ฟินน์มายืนรออยู่ที่หน้าห้อง
 
 
 
แม้บางครั้งจะเป็นเสียงกริ่งที่หน้าประตูหรือแม้แต่เสียงเคาะก็ตาม
 
 
 
แต่ท้ายที่สุดก็ต้องขับรถยนต์พาใครอีกคนมาตามเส้นทางเหล่านี้อยู่ดี
 
 
 
ทำไปทำไมกันล่ะ?
 
 
 
นั่นสิ—
 
 
 
เหมือนมีที่ยืนทั้งที่ในความเป็นจริงไม่เคยมี
 
 
 
เหมือนจะก้าวเข้าไปในโลกของฟินน์ ไวท์เฮดได้ ทั้งที่ในความเป็นจริงแล้ว...อาจจะเป็นแค่ความคิดที่เข้าข้างตัวเอง
 
 
 
เพราะสุดท้ายในโลกของอีกคน
 
 
 
ในสายตาของอีกคน
 
 
 
มีเพียงแค่ใครคนนั้นที่ฟินน์ยืนรออยู่ตรงปลายทางเสมอ
 
 
 
ดังเช่นสายตาของเขาที่มีฟินน์เพียงผู้เดียว
 
 
 
ในตอนแรกก็เหมือนมีความสุขดีอยู่หรอก ถึงแม้จะเป็นความสุขอยู่บนความทุกข์ของคนอื่นก็ตาม ในเมื่อฟินน์ทะเลาะกับคนรักนี่นะ...ทะเลาะทีไรก็มาหาเขาทุกที รู้สึกว่าตัวเองมีความสำคัญ เป็นที่พึ่งพาได้ ลงทุนขับรถไปยังที่ไกลแสนไกล...เพื่อที่สุดท้าย...ให้ไอ้นั่นขับตามมาง้อและรับตัวกลับไป ทิ้งให้คนคนนี้ยืนอยู่ด้านหลังเพียงลำพัง
 
 
 
"ฟินน์..."
 
 
 
"..."
 
 
 
ใครอีกคนไม่ขานตอบกลับมา ไม่แม้แต่จะหันมามองด้วยซ้ำ แต่ถึงอย่างนั้น...
 
 
 
"เป็นฉันบ้างไม่ได้เหรอ?"
 
 
 
"…"
 
 
 
ความเงียบที่ได้รับคือคำตอบที่ชัดเจนที่สุดแล้ว
 
 
 
ไม่รัก
 
 
 
แต่ก็ไม่เคยทำอะไรให้ชัดเจน
 
 
 
ยังคงตักตวงยังคงมาหา
 
 
 
เหมือนมีค่า แต่ในขณะเดียวกันก็ไร้ค่า
 
 
 
การได้เป็นคนนั้นของฟินน์...อาจเป็นเพียงความคิดเพ้อฝันอย่างลม ๆ แล้ง ๆ
 
 
 
และถ้าหากแฮร์รี่ไม่สามารถเป็นได้
 
 
 
เป็นไปได้ไหม...ถ้าจะไม่ให้ใครคนอื่นกลายเป็นคนนั้นของฟินน์ ไวท์เฮดเลยแม้แต่คนเดียว
 
 
 
นั่นสินะ
 
 
 
นี่อาจจะเป็นทางออกที่ดีที่สุดก็ได้
 
 
 
เป็นปลายทางของเขาเอง
 
 
 
ซึ่งปลายทางที่ว่า...ไม่ได้หยุด ณ ริมทะเลสาบที่มักจะจอดรถยนต์เพื่อให้ฟินน์ลงไปรอคนรักของตัวเอง แต่ปลายทางนั้นอาจจะอยู่ลึกลงไป...
 
 
 
ดำดิ่งลงไปใต้ทะเลสาบที่แสนสงบยังไงล่ะ
 
 
 
ล้อรถยนต์ทั้งสี่ยังคงหมุนต่อไปโดยไม่มีทีท่าว่าจะหยุด
 
 
 
ทิศทางของมันมุ่งตรงไปยังผืนน้ำสีดำด้านหน้า
 
 
 
และสุดท้าย—