Day-6 : lie

yohanx dohyon 

“บางครั้งความจริงก็ทำให้เจ็บปวดมากกว่าคำโป้ปดเสียอีก”

เพราะไม่อาจรับความจริงที่แสนเจ็บปวดได้..เราจึงเลือกที่จะหันหลังให้กับมัน

ทั้งๆ ที่รู้ดีว่าเป็นคำโกหกมากมาย

แต่ก็ยินดีจะรับฟังและเชื่อมันอย่างสนิทใจ

ดาวเหนือเคยตั้งคำถามนี้กับตัวเองว่าในโลกนี้จะมีใครสักคนโง่จนรับความจริงไม่ได้เลยหรือไร

จนกระทั่งได้พบภูผา

ผมจึงค้นพบว่าตัวเองได้กลายเป็นคนโง่ดั่งที่เคยปรามาศไว้

เรื่องของเรามันเป็นความสัมพันธ์ที่บิดเบี้ยวตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่อาจที่จะระบุได้แต่ในทุกวันนี้ดาวเหนือก็ยังคงใช้ชีวิตด้วยคำโกหกคำโตของใครบางคนราวว่าคำโป้ปดเหล่านั้นเป็นดั่งน้ำเลี้ยงของร่างกาย เป็นดั่งเส้นเลือดใหญ่ที่หากขาดมันไป..ก็คงไม่อาจใช้ชีวิตต่อไปได้อีก

“พี่ทำไปเพราะหน้าที่ ใจพี่รักเหนือคนเดียว เหนือก็รู้”

ภูผาเคยกล่าวประโยคนี้ให้ผมฟัง เขาบอกว่าสิ่งที่เขาทำไปนั้นเป็นเพราะเขาคือทายาทเพียงคนเดียวของสกุลหากเขาไม่แต่งงานและไม่มีทายาทสืบทอดสกุลต่อนั่นจะทำให้สถานการณ์ครอบครัวของเขาตึงเครียดเกินไปเพียงเพราะเหตุผลที่ว่านั้นภูผาจึงได้แต่งงานกับผู้หญิงคนหนึ่งเพื่อจะได้มีทายาทสืบสกุล

ผู้หญิงคนนั้นคือดาหลา.. พี่สาวของผม

ผมยืนนิ่งเหมือนคนโง่เมื่อรู้ว่าพี่สาวกับคนรักของตัวเองกำลังจะแต่งงานกัน

ซ้ำร้าย.. แม้รู้จะรู้ดีเต็มอกว่าระหว่างผมกับภูผาควรจบความสัมพันธ์กันแต่ก็ไม่อาจทำใจที่จะเลิกรากับอีกฝ่ายได้แม้จะเจ็บปวดราวกับหันคมดาบมาแทงตัวเองจนบาดลึกถึงกระนั้นผมก็ยังทำใจที่จะปล่อยอีกฝ่ายไม่ได้

ความสัมพันธ์ที่บิดเบี้ยว.. และหัวใจที่แหลกสลาย

เขายังคงทำตัวปกติเมื่อเราอยู่ด้วยกันตามลำพังเรายังเป็นคนรักของกันและกัน

แต่นั่นก็เป็นเพียงเฉพาะตอนที่เราอยู่ด้วยกันตามลำพังเท่านั้น เมื่อมีดาหลาเข้ามาด้วยภูผาก็จะสวมบทบาทเป็นสามีที่แสนดีที่ซื่อสัตย์กับภรรยาของเขาเพียงเท่านั้น

มันน่าตลกที่เห็นเขาทำอย่างนั้นกับใครอีกคนที่ไม่ใช่ผม

และบางครั้งผมเองก็เกิดคำถามขึ้นมาว่า..สำหรับผมเองก็ถือเป็นการแสดงหนึ่งของเขาหรือเปล่า

คิดเพียงเท่านั้นก็รู้สึกราวกับว่าหัวใจถูกบีบจนเจ็บ

แต่ไม่เป็นไร

ถ้าเขาพูดว่าเขายังรักผมอยู่..

ต่อให้โกหกก็ไม่เป็นไร

บางครั้ง.. ผมก็รู้สึกว่าโลกนี้ช่างโหดร้ายและไร้ความยุติธรรม

ทำไมกัน.. ทำไมต้องเป็นดาหลา

ผมเฝ้าถามตัวเองซ้ำๆ

ทุกครั้งที่เห็นท่าทีรักใคร่จากภูผาที่มีต่อดาหลาผมก็รู้สึกโกรธขึ้นมา ผมอยากจะวิ่งไปผลักให้เขาทั้งคู่แยกจากกัน อยากจะอาละวาดและกรีดร้องออกมาให้สาสมกับความโกรธที่ผมมีและความอยุติธรรมที่ผมได้รับ

ทั้งๆ ที่ผมมาก่อน

ประโยคนี้คอยทำให้ผมเจ็บปวดใจทุกครั้งที่เห็นทั้งสองคนเคียงคู่ แต่ถึงกระนั้นผมก็ไม่สามารถแสดงออกไปเช่นนั้นได้..ผมทำได้แค่เงียบและก้มหน้ายอมรับชะตากรรมที่ผมเป็นคนเลือกมันด้วยตัวเอง

ใครต่อใครที่ทราบเรื่องนี้ก็บอกให้ผมถอยออกมา

เขาพูดราวกับมันเป็นสิ่งที่ทำได้ง่ายเหมือนให้ผมเดินออกจากบ้านตัวเอง

เขาพูดราวกับว่าผมไม่เคยคิดและพยายามทำอย่างที่พวกเขาแนะนำ

ผมก็อยากจะหนีให้พ้นจากเรื่องราวเหล่านี้

แต่ผมหนีไปไม่ได้.. เพราะผมรักเขา

ผมรักภูผา

ภูผาเองก็รักผม

อย่างที่เขาเคยบอกผมว่าเขารักผม

ถึงใครจะบอกว่าเขาก็โกหก.. ผมก็จะเชื่อเขา

ในที่สุดคู่แต่งงานก็มีทายาทกันสมใจผู้ใหญ่ในตระกูล

ผมยิ้ม ขณะที่สายตากำลังวูบไหวด้วยความสับสน

ผมกำลังกลัว.. ว่าความรักที่เขาเคยบอกว่ามีให้เพียงแค่ผมจะสั่นคลอน

สายตาของภูผานั้นเต็มอิ่มไปด้วยความสุขความสุขของเขาล้นทะลักจนทำให้ผมแทบทรุดลงเพราะคิดว่าวันที่ต้องตื่นขึ้นมารับความจริงคงใกล้มาถึงแล้ว

เพียงแค่คิด.. ผมก็เจ็บจนหายใจไม่ออก

“เหนือ มึงต้องเตะมันให้ออกไปจากชีวิตมึงได้แล้ว”

เพื่อนที่ทราบปัญหานี้กำลังช่วยผมหาทางออกด้วยการชิงตัดความสัมพันธ์นี้ให้ขาดเขาแจกแจงผลดีกับผลเสียเป็นข้อๆ ให้ผมฟัง ถามว่าผมรู้ไหมว่ามันดีไม่ดีอย่างไรแน่นอนว่าผมรู้

แต่ผมทำไม่ได้

มันยากเกินไป

แค่เห็นหน้าเขาผมก็ทำใจเดินจากเขาไปไม่ลงแล้ว

“งั้นก็เปิดใจให้คนใหม่มาช่วยดูแลดีไหม”

มินเพื่อนอีกคนในกลุ่มที่รับรู้ถึงปัญหานี้ได้เสนอทางออกใหม่แก่ผมความจริงวิธีนี้ก็เป็นวิธีที่ทุกคนยุแยงให้ผมใช้เพื่อจะได้ตัดภูผาออกจากชีวิตอย่างเด็ดขาดเสียทีแต่ถึงอย่างนั้นผมก็ไม่ค่อยจะเห็นด้วยกับวิธีนี้เสียเท่าไร

“ไม่อยากดึงใครเข้ามายุ่งกับเรื่องแบบนี้.. ทำให้เขาเจ็บเสียเปล่าๆ”

ผมว่า

มินยิ้มกริ่มราวกับมีทางออกสำหรับเรื่องนี้อยู่แล้ว

“ไม่ต้องห่วง จำพี่สกายได้ไหม พี่สันที่หน้าหมวยๆ สักปืนอ่ะ”

“หมวยๆ? พี่สกายผู้ชายไม่ใช่หรอวะ” ผมถามขึ้น

ทุกคนในกลุ่มร้องอ๋ออย่างเข้าใจกัน

“ใช่ ผู้ชายนั่นแหละ มึงคบพี่มันเลย”

ผมขมวดคิ้ว

“คบบ้าอะไร เขามีแฟนหรือยังก็ไม่รู้”

“ยังไม่มีหรอก พี่มันรอมึงอยู่”

มินว่า อาจเพราะเห็นผมกำลังทำหน้าสงสัยมินถึงได้อธิบายเพิ่มเติมว่าพี่สกายอดีตพี่สันทนาการในสมัยเรียนนั้นแอบชอบผมมานานแล้วแต่ที่ไม่เคยมาแสดงตัวเพราะตอนนั้นเป็นช่วงที่ผมกำลังเริ่มคุยกับภูผาพอดี

แม้จะได้ฟังอย่างนั้น.. แต่ผมก็ไม่คิดว่าควรลากคนดีๆ แบบพี่สกายมายุ่งกับเรื่องนี้อยู่ดี

เขาอยู่ของเขาดีๆ.. จะลากให้มาเปื้อนกับเรื่องของผมทำไมกัน

“กูบอกเลยเหนือว่าพี่มันพร้อมเป็นมือที่สามที่สี่ที่ห้าให้มึงมาก”

เห็นท่าทางจริงจังของเพื่อนๆ ที่พร้อมทำทุกอย่างให้ผมพ้นไปจากจุดนี้แล้วก็อดที่จะยิ้มออกมาไม่ได้หลังจากวันนั้น ทุกคนในกลุ่มก็ได้สร้างบุพเพให้ผมกับพี่สกายได้พบและทำความรู้จักกันใหม่อีกครั้ง

เขาเป็นคนที่ดี.. ดีเสียจนผมแอบเสียใจที่ใช้เขาเป็นเครื่องมือ

แต่เขาก็ยังยิ้มแล้วบอกผมว่าไม่เป็นไร เขาเต็มใจ

ในเวลาที่ผมมองเขา..บางครั้งผมก็รู้สึกเหมือนกำลังส่องกระจกมองตัวเอง

มองความดันทุรังที่เชื่อคำโป้ปดหมดหัวใจ

“ช่วงนี้สนิทสนมกับใครมากเกินไปหรือเปล่า”

ภูผาถามขึ้นในวันหนึ่งใจผมกระตุกเล็กหน่อยรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังทำผิดทรยศความรู้สึกของเขาขณะที่ผมกำลังจะอ้าปากเพื่ออธิบายออกไปเหมือนคนโง่ที่ลืมไปว่าสถานะของผมกับเขาตอนนี้ก็คือน้องเมียและพี่เขยดาหลาก็ปรากฏตัวขึ้นมาได้ทันกาล

“ภูผา พรุ่งนี้ไปโรงพยาบาลกับดานะ”

ภูผายิ้มอบอุ่นสายตาที่เขามองดาหลานั้นดูเหมือนจะเต็มเปี่ยมไปด้วยความรัก

“ครับ แต่ตอนนี้ต้องพักผ่อนก่อนนะครับ”เขาว่าแล้วประคองดาหลากลับห้องไปแต่ในเสี้ยวนาทีหนึ่งสายตาคู่นั้นตวัดมองผมอย่างคาดโทษ เพียงแวบเดียวเท่านั้นสายตาของเขาก็กลับมาอบอุ่นกับภรรยาของเขาดังเดิม

ภรรยาที่ไม่ได้หมายถึงผม

ภูผาเริ่มกลับมาให้ความสนใจผมอีกครั้งมันน่าเศร้าที่ต้องพูดอย่างนั้น.. แต่เขากำลังทำตัวเป็นหมาหวงก้างแม้มันจะน่าโกรธที่เขาทำตัวไม่ให้ผมจมปลักอยู่กับที่แต่อีกใจผมกลับรู้สึกเหมือนได้รับยาชูกำลังขึ้นมา ทั้งที่มันไม่ควรเป็นอย่างนั้น

อาการหึงหวงของเขาออกมาชัดขึ้นแต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังสวมบทบาทสามีและพี่เขยที่ดีได้อย่างยอดเยี่ยมยิ่งดาหลาท้องแก่ เขาก็ยิ่งปลีกตัวมาหาผมบ่อยขึ้นราวกับกลัวว่าผมจะหายไปไหน

ถ้ามองจากคนนอกที่รู้เรื่องนี้เขาคงบอกว่านี่มันคงอุบาทว์สิ้นดี

แต่เพราะไม่มีใครทราบเรื่องระหว่างผมกับเขาจึงไม่มีใครระแวงหรือสงสัยอะไรทุกคนเข้าใจว่าพี่เขยคนนี้กับน้องชายของดาหลาช่างสนิทสนมกลมเกลียวกันดีเหลือเกิน

สนิทกันมากจริงๆ.. จนนอนด้วยกันได้หลายครั้งเลยล่ะ

“พี่รักเหนือคนเดียว เหนือเชื่อพี่นะ”

เขาเอาแต่ย้ำคำนี้ให้ผมฟัง

“พี่จะทำให้เหนือมีความสุขที่สุด”

และเขาก็ใช้สองมือกับลมปากนั่นปิดตาผมได้อีกครั้ง

ผมได้แต่ยิ้มกับคำโป้ปดคำโตที่แสนจะหวานที่สุดในโลกนี้

“ทำไมดูไม่สนุกเลยเหนือ” พี่สกายเอ่ยถามขึ้นอย่างเป็นห่วง

ผมยิ้มจางๆ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะตกอยู่ในสถานะเดียวกันหรือเปล่าทุกครั้งที่เห็นเขา.. ผมก็รู้สึกเศร้าขึ้นมา

เขาเป็นคนที่ทำให้ผมสบายใจและสามารถพูดในสิ่งที่ผมไม่สามารถพูดหรือแสดงออกไปได้เขาฟังมันทั้งหมดโดยไม่ได้ตัดสินผมอย่างที่ใครต่อใครทำ สิ่งที่เขาเป็นและแสดงออกทำให้ผมรู้สึกว่ายังมีใครคนหนึ่งคอยอยู่ข้างๆ

ในยามที่ผมอ่อนแอ เขาก็พร้อมจะรับผมไว้

จะเป็นอย่างไรถ้าผมรักเขาเต็มหัวใจ..ผู้ชายที่ดีอย่างเขาต้องทำให้ผมมีความสุขมากแน่ๆ

“พี่ว่ามันจะเป็นยังไง.. ถ้าเรารักกัน”

เขานิ่งไปสักพัก สายตาคู่นั้นดูสับสน

“ตอนนี้.. ยังมีแต่พี่ที่รักเหนือหรอ”

ผมเงียบไป.. อาจเพราะเห็นอย่างนั้นเขาถึงหัวเราะออกมาเบาๆแล้วเปลี่ยนหัวข้อพูดคุยเพื่อเปลี่ยนบรรยากาศที่กร่อยให้สดใสขึ้นผมมองเขาอย่างนึกเศร้าและอยากขอโทษเขาที่ไม่อาจเป็นคนนั้นให้เขาได้ เห็นเขาต้องเสียใจเพราะผมแล้ว..นี่มันก็โหดร้ายกับคนๆ หนึ่ง แต่ผมก็แค่มนุษย์..เป็นแค่มนุษย์ที่เห็นแก่ตัวคนหนึ่ง

และเพื่อไม่ให้เขาเจ็บปวดจนเกินไป..

“เหนือจะรักพี่”

ผมเองจึงเลือกที่จะเป็นฝ่ายโกหกให้เขาบ้าง

เขายิ้ม แม้จะเป็นรอยยิ้มที่ไม่ถึงดวงตา

ผมโอบกอดเขาไว้เหมือนคนที่เห็นแก่ตัว แต่เมื่อเขากอดผมกลับและยินยอมที่จะเชื่อคำโป้ปดที่แสนหวานของผม ผมก็จะใช้สองมือและลมปากนี้ปิดตาเขาด้วยเช่นกัน

“เหนือจะทำให้พี่มีความสุขเอง”

“I tell him sweet lies, sweet lies”