Notes : 2,882 words 

เป็นภาคต่อจาก The night we met  นะคะ ระยะเวลาในเรื่องคือ 5 ปีถัดมาหลังจากคืนนั้นค่ะ 

(มาแบบสั้นๆนะคะ เพราะถ้าต่อจายาวเฟื้อยเลย)

เรื่องราวทั้งหมดเป็นเพียงจินตนาการของผู้เขียน ไม่มีความเกี่ยวข้องกับตัวศิลปินหรือความเป็นจริงใดๆทั้งสิ้น 

1 

นานมากแล้วที่โชซึงยอนไม่ได้นั่งรถไฟใต้ดิน 

เขาเองก็จำไม่ได้ว่าครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่ แต่คิดว่ามันคงนานมากแล้ว นานจนทำให้ภาพของสถานที่แห่งนั้นกลายเป็นเพียงแค่ภาพเลือนรางในความทรงจำ

เข้าปีที่ห้าของการย้ายกลับมาอยู่ที่ประเทศบ้านเกิดของตนเอง นี่เป็นครั้งแรกกับการเดินทางไปบริษัทด้วยรถไฟใต้ดิน ซึงยอนค่อนข้างรู้สึกพอใจกับการตัดสินใจของเขาในวันนี้ สถานีตั้งอยู่ไม่ห่างจากคอนโดมากนัก และบรรยากาศในช่วงต้นฤดูหนาวเช่นนี้ก็เป็นสิ่งที่เขาโปรดปรานเสมอ  

ผู้คนจำนวนมากในชั่วโมงเร่งรีบทำให้ซึงยอนรู้สึกตกใจเล็กน้อย เขาไม่ได้มาที่นี่นานมากๆจนลืมไปหมดแล้วว่าต้องทำอย่างไรทำให้ต้องอาศัยดูคนรอบข้าง มีสะดุดบ้างนิดหน่อย แต่ในที่สุดชายหนุ่มก็พาตัวเองเข้ามาอยู่ในตู้โดยสารจนสำเร็จ

ตาคมชายมองผู้คนรอบตัว ต่างคนต่างสนใจเรื่องของตนเอง บ้างก็กางหนังสือพิมพ์รายวันอ่าน บ้างก็ก้มหน้าใจจดใจจ่อกับจอสี่เหลี่ยมเล็กๆภายในมือ บ้างก็ยืนไม่ก็นั่งหลับ ซึงยอนแอบอมยิ้ม เขาห่างหายจากภาพเหล่านี้ไปนานมากจริงๆ 

2

"ให้ฉันไปส่งที่บ้านไหมท่านประธาน" เพื่อนสนิทผู้ควบตำแหน่งเพื่อนร่วมงานเปิดประตูห้องทำงานเข้ามาเอ่ยถาม ขณะนี้เลยเวลาเลิกงานมามากกว่าสามชั่วโมงแล้ว ผู้คนในบริษัทก็ร่อยหรอลงจนเหลือเพียงแค่เขาและเพื่อนเท่านั้น 

"ไม่เป็นไร นายกลับเถอะ ว่าจะทำนี่ต่ออีกหน่อย" ซึงยอนว่า โบกมือให้คนที่ยืนอยู่หน้าประตูเล็กน้อยก่อนสายตาจะกลับมาโฟกัสที่หน้าจอคอมพิวเตอร์  

"วันนี้วันศุกร์ ปล่อยวางซะบ้าง"  

“อีกนิดเดียวน่า นายนั่นแหละกลับไปได้แล้ว” 

“จะกลับเองแน่นะ” 

“แน่” 

“อย่าดึกนักล่ะ เดี๋ยวรถไฟหมดก่อนนะ” 

“ไม่ดึกขนาดนั้นหรอก” 

“งั้นตามนั้น ฉันกลับละ” 

“ไว้เจอกัน” 

“เจอกันท่านประธาน” 

 

ซึงยอนมองนาฬิกาบนผนังห้องก่อนจะพบว่าตอนนี้เวลาประมาณสี่ทุ่มเศษ ตาของเขาเริ่มเหนื่อยล้า ขมับทั้งสองข้างปวดตึงพอๆกับหลังและเอว เป็นสัญญาณโดยตรงจากร่างกายว่าวันนี้เขาทำงานหนักเกินไปและมันถึงเวลาที่ควรจะพอ

เขาตัดสินใจปิดคอมพิวเตอร์ เปอร์เซนต์ความคืบหน้าไม่ได้เป็นไปตามที่คาดหวังเอาไว้ แต่วันนี้ตัวเขาในวัยเฉียดเลขสี่คงไม่ไหวกับการทำงานหามรุ่งหามค่ำเหมือนเมื่อก่อนแล้วจริงๆ 

3

บรรยากาศในตอนกลางคืนแตกต่างจากตอนกลางวันอย่างสิ้นเชิง ท้องฟ้าเปลี่ยนเป็นสีดำ ข้างทางประดับประดาด้วยแสงไฟจากร้านรวงต่างๆที่ตั้งกันเรียงราย ผู้คนเดินขวักไขว่ไปมาพลุกพล่าน ดูครึกครื้นสมกับเป็นย่านท่องเที่ยว 

บุคคลปริศนาชนเข้ากับไหล่ข้างขวาของซึงยอนอย่างจังจนข้าวของของทั้งคู่หล่นลงพื้นโดยเฉพาะของคนๆนั้น กระเป๋าใบเล็กของเขาร่วงอย่างแรงจนถูกเปิดออกทำให้เอกสารที่อยู่ข้างในหลุดออกมากระจัดกระจาย 

"ขอโทษครับ/ผมช่วยนะครับ" ชายคนนั้นพูดขอโทษขอโพยในขณะที่ซึงยอนย่อตัวลงเพื่อช่วยเก็บเอกสารที่กำลังปลิวว่อน ไม่ได้ตั้งใจจะอ่าน แต่ที่เห็นจากข้อความในเอกสารแล้ว คนๆนี้คงจะทำงานเกี่ยวกับการเงินที่บริษัทที่ไหนสักแห่ง เพราะข้อมูลในหน้ากระดาษที่เต็มไปด้วยตัวเลขและคำต่างๆที่ซึงยอนรู้จักและคุ้นเคยดี 

"นี่ครับ" ชายหนุ่มยื่นเอกสารที่รวบรวมไว้ให้คนตรงหน้าจึงมีโอกาสได้สบตากันตรงๆ ก่อนใบหน้าของเขาจะทำให้ซึงยอนเผลอหยุดหายใจไปชั่วขณะ

 

"คุณ" 

เป็นเขาคนนั้นที่พูดขึ้น ซึงยอนยังพูดอะไรไม่ออก เขาจ้องหน้าคนตรงหน้าไม่วางตา ตอนนี้ไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่ากำลังทำหน้าแบบไหน 

"ไง"

 เหมือนเพิ่งหาเสียงตัวเองเจอ ชายหนุ่มตาเรียวเอ่ยกลับไปพร้อมกับรอยยิ้มบางๆ หัวใจเขาเต้นรัว ความรู้สึกมากมายตีรวนอยู่ในอกจนทำให้รู้สึกหายใจติดขัด 

 

"เป็นไงบ้าง"  คนตรงหน้าเอ่ยถาม ในวันนี้เขาดูสดใสขึ้น ใส่เสื้อเชิ้ตสีขาวกับกางเกงสแลกสีกรมท่าและสวมรองเท้าหนังมันเงา เส้นผมที่ยังคงเป็นสีดำถูกเซ็ตขึ้นจนคล้ายกับวันนั้น ดูเรียบร้อยขึ้นจนผิดตา แต่ยังคงน่ารักเหมือนเดิม  

 

"สบายดี คุณล่ะ"

"ก็ดีนะ เรื่อยๆ" 

"ไม่คิดว่าจะได้เจอคุณที่นี่" 

"ไม่คิดเหมือนกัน" 

"คืนนี้คุณมีธุระที่ไหนหรือเปล่า" 

"ไม่นะ ทำไมเหรอ"

"เอาสิ"

4

"ทำตัวตามสบายนะ" คนตัวขาวพูดขึ้นกับคนที่เพิ่งเดินเข้ามาในคอนโดพร้อมๆกับเขา 

คอนโดของซึงอูเป็นห้องขนาดเล็กที่มีห้องนอนและห้องน้ำอย่างละหนึ่งห้องกับพื้นที่ครัวและห้องนั่งเล่นอันน้อยนิด เขาบอกว่านี่คือห้องที่ดีที่สุดในบรรดาห้องที่เงินเดือนระดับเขาสามารถจ่ายได้ มันไม่ได้ใหญ่หรือหรูหรา แต่มันก็ไม่ถึงกับลำบากและซึงอูก็พอใจกับสิ่งที่มี

“บ้านคุณน่ารักนะ” ซึงยอนพูดขึ้นในขณะที่กวาดสายตามองไปทั่วห้องก่อนจะหยุดลงที่อีกคนที่ตอนนี้กำลังงุ่นง่านอยู่หน้าตู้เย็นในห้องครัว ตอนนี้ซึงอูเปลี่ยนชุดเป็นเสื้อฮู้ดสีดำกับกางเกงขายาวสีขาว เป็นครั้งแรกเหมือนกันสำหรับซึงยอนที่ได้เห็นอีกคนแต่งตัวสบายๆแบบนี้ 

“ขอบคุณ” อีกคนตอบในขณะที่เดินเข้ามาใกล้ก่อนจะยื่นกระป๋องเบียร์ยี่ห้อที่ซึงยอนไม่เคยดื่มมาตรงหน้า "ดื่มนี่ได้ใช่ไหม"

"ได้ครับ ขอบคุณครับ" ร่างสูงถอดเสื้อตัวนอกออกก่อนจะรับกระป๋องสีเงินนั่นมาไว้ในมือแล้วยกมันขึ้นดื่ม 

 

"โอเคนะ" ถามอีกรอบเพื่อความแน่ใจ ซึงยอนพยักหน้าเป็นคำตอบ 

"ใช้ได้เลย"

"โอเค ดีใจที่คุณชอบ" 

5

ห้องของซึงอูไม่มีระเบียง บริเวณที่พอจะมีพื้นที่ให้ผู้ชายตัวโตๆสองคนสามารถนั่งดื่มกันจึงเป็นโซฟาตัวเล็กๆในห้องนั่งเล่นของเจ้าของห้อง ตอนนี้เบียร์พร่องไปเกือบหนึ่งในสาม แต่ระหว่างทั้งคู่ก็ยังไม่เกิดบทสนทนาใดๆ 

"คุณ/คุณ" ทั้งคู่กล่าวออกมาพร้อมกัน แอบมองหน้ากันเล็กน้อยก่อนจะพากันหลุดขำเบาๆด้วยความบังเอิญเมื่อครู่ 

"คุณก่อนเลย" ซึงยอนพูดขึ้นพลางยกกระป๋องเบียร์ไปทางอีกคน ตาเรียวมองคนตรงหน้าในขณะที่ในหัวก็เอาแต่นึกถึงคำๆเดิมวนไปมา 

มันผิดจากครั้งสุดท้ายที่ได้เจออย่างสิ้นเชิง ชุดลำลองหลวมๆ ใบหน้าที่ปราศจากเครื่องสำอาง ผมสีดำถูกปล่อยลงมาปรกใบหน้า ไม่รู้ว่านี่เป็นครั้งที่เท่าไหร่ แต่ซึงยอนแอบคิดเงียบๆในใจถึงคำว่า 'น่ารัก'  อีกแล้ว  

"คุณ...อยู่เกาหลี" 

"สำเนียงคุณน่ารักจัง" นั่นไงล่ะ คำนั้นอีกแล้ว 

"อย่าล้อสิ ผมยังไม่ค่อยชิน" 

"พูดอังกฤษก็ได้" 

"ไม่เป็นไร ผมชอบคุณตอนนี้"

"ชอบผม?" ประโยคกำกวมที่อีกคนพูดทำเอาซึงยอนขมวดคิ้ว ซึงอูทำตาโตเมื่อรู้ตัวว่าเพิ่งจะทำอะไรน่าอายลงไป 

"ผมหมายถึง..ภาษาเกาหลีของคุณ"

"ผมรู้น่า แค่ล้อคุณเล่น" ซึงยอนหัวเราะเบาๆ นึกเอ็นดูคนตัวขาวที่คงไม่รู้ตัวหรอกว่ากำลังฟังสิ่งที่เขาพูดด้วยหน้าตาที่ตั้งอกตั้งใจขนาดไหน 

คุยกันได้ความว่าซึงอูย้ายมาอยู่ที่นี่ได้ปีกว่าๆแล้ว และทำงานอยู่ที่บริษัทการเงินเล็กๆแห่งหนึ่งที่เจ้าของบริษัทคือญาติของเขาเอง ตอนนี้เขาเป็นมนุษย์เงินเดือน อยู่คอนโดเล็กๆตัวคนเดียว เลิกสูบบุหรี่ และตอนนี้ยังไม่มีใคร 

"ไม่มีใครรู้เรื่องที่คุณ..."

"ไม่มี ผมไม่ได้พูดอะไร"

"คุณจะเอาไปบอกพวกเขาเหรอ" 

"ผมดูเป็นคนแบบนั้นหรือ" 

"ก็เปล่า"  

"ผมไม่บอกใครหรอก คุณเชื่อใจผมได้" 

"อือ ขอบคุณ" 

6

"คุณแต่งงานหรือยัง" ซึงอูถามด้วยน้ำเสียงที่ติดจะงัวเงีย เบียร์หมดไปจะกระป๋องที่ห้า แต่ดูเหมือนว่าบทสนทนายังไม่มีท่าทีว่าจะจบลง

 ใบหน้าขาวเริ่มขึ้นสีเรื่อ ร้อนรุ่มไปทั้งตัวเพราะแอลกอฮอลล์ที่กำลังวิ่งอยู่ในเลือด เอนศีรษะซบกับพนักโซฟาด้วยความรู้สึกหนักอึ้ง ซึงอูชอบดื่มแต่ดื่มได้ไม่เยอะ เขาไม่ใช่คนดื่มเก่ง ไม่เคยใช่ และต่อให้วันนี้ก็ยังคงไม่ใช่ตามเคย 

"ครั้งนึง"  

"..." 

"แต่หย่าแล้ว ไม่รอดน่ะ" ชายหนุ่มว่าพลางยกมือข้างซ้ายที่ปราศจากเครื่องประดับใดๆขึ้นมาประกอบกับประโยคที่พูด 

"...."

"เฮ้ ไม่เป็นไรนะ" ท้วงอีกคนที่มีสีหน้าและแววตาที่ผิดไปจากเดิม 

"ผมไม่ควรพูด"

"อย่าคิดมากเลย ผมไม่ได้อะไรแล้วล่ะ"

"เป็นโสดมันก็ไม่ได้แย่อะไรนัก"

"แต่ผมชอบเธอนะ ตอนนั้นมันก็เป็นช่วงเวลาที่ดี" 

ซึงยอนแต่งงานกับผู้หญิงคนหนึ่งเมื่อสามปีที่แล้ว เธอเป็นคนสวย มีการศึกษา เป็นคนเก่ง และเป็นคนโปรดของคุณแม่ของเขา

แต่ก็เหมือนเคย ทุกสิ่งทุกอย่างสำหรับครอบครัวแบบซึงยอนหรือครอบครัวเธอ อย่างไรมันก็คือธุรกิจ การแต่งงานของเขาและผู้หญิงคนนั้นถูกจัดขึ้นภายใต้เงื่อนไขบางอย่างที่เกิดประโยชน์และผลดีต่อครอบครัวทั้งคู่ หรือให้อธิบายง่ายๆก็คือซึงยอนและเธอถูกจับคลุมถุงชนนั่นแหละ

ซึงยอนยอมรับว่าเธอเป็นภรรยาที่ดี ทุกอย่างหลังจากน้้นดูเหมือนจะราบรื่น แต่สิ่งเหล่านั้นไม่ได้เปลี่ยนแปลงความจริงที่ว่า ซึงยอนและเธอไม่ได้รักกันเลย 

"เธอคงทนผมไม่ไหว"

"คุณไม่ยอมนอนกับเธอเหรอ" 

"นอนสิ"

"..."

"แต่เธอแค่...ยังไงดี ไม่ใช่สำหรับผม" 

"คุณแม่งโคตรเกย์" 

"ไม่ปฏิเสธ" 

ทั้งคู่หัวเราะกับประโยคนั้นของซึงยอน 

7

ตัวเลขในนาฬิกาเปลี่ยนเป็นเลขศูนย์ ทั้งคู่หยุดดื่มแล้ว บทสนทนาต่างๆก็เช่นกัน

ซึงอูเมาแอ๋ ลืมตาแทบไม่ขึ้น ศีรษะที่หนักอึ้งไม่สามารถกลับไปตั้งตรงได้อีกแล้ว เขาฟุบอยู่อย่างนั้นก่อนจะรู้สึกถึงไออุ่นจากร่างกายมนุษย์ที่คืบคลานเข้ามาใกล้ ถึงในตอนนี้สติที่มีจะไม่ได้เต็มร้อย แต่ระยะห่างอันน้อยนิดระหว่างทั้งคู่ก็ยังทำให้ซึงอูเผลอใจเต้นไม่เป็นส่ำ 

"ผมเมาแล้ว" พูดด้วยน้ำเสียงอู้อี้เพราะไม่มีแม้กระทั้งแรงจะยกหัวตัวเองออกจากพนักพิงเสียด้วยซ้ำ ร่างกายรู้สึกร้อนรุ่มยิ่งกว่าเดิม แต่ไม่รู้ว่าเป็นเพราะฤทธิ์ของแอลกอฮอลล์หรือเป็นเพราะอีกคนขยับเข้ามาใกล้ขึ้นอีกกันแน่  

"อือ คุณเมาแล้ว" ซึงยอนตอบกลับ เอานิ้วเกลี่ยกลุ่มผมที่ปรกลงมาปิดใบหน้าของอีกคนขึ้นเผยให้เห็นริ้วแดงๆที่พาดผ่านใบหน้าสวย 

"..."

"ผมเมาหรือยังนะ"

"เพราะตอนนี้โคตรอยากจูบคุณเลย" 

คนที่แกล้งทำเป็นหลับได้ยินชัดเจนทุกถ้อยทุกคำ ใบหน้าเขาร้อนผ่าว มือที่ใช้ศีรษะหนุนเปียกชื้นทั้งสองข้าง 

ไม่รู้ว่าแอลกอฮอลล์มีผลทำให้มนุษย์กลายเป็นพวกย้อนแย้งด้วยไหม เพราะถ้าใช่ งั้นตอนนี้ซึงอูก็คงเมามากๆแล้ว แทบจะอยากหายไปจากโลกนี้เพราะอาการร้อนรุ่มประหลาดที่เขากำลังรับมือไม่ไหว แต่ในขณะเดียวกัน สิ่งที่เขาทำคือการโพล่งถ้อยคำสั้นๆสองคำออกไป 

"จูบสิ" 

8

มันดูเหมือนกับในเช้าวันนั้น 

ซึงอูรู้สึกตัวเป็นคนแรก เขานอนขดอยู่ภายใต้ท่อนแขนที่ดูเหมือนจะมีรอยสักเพิ่มมาอีกหนึ่งรอยจากครั้งก่อน 

เมื่อคืนระหว่างทั้งคู่ไม่ได้มีอะไรมากไปกว่าจูบขมๆ(ที่มากกว่าหนึ่งครั้ง) และนอนกอดกันจนเวลาล่วงเลยมาจนเช้า นาฬิกาบอกว่าตอนนี้เป็นเวลาตีห้ายี่สิบสี่นาที และอีกคนก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะตื่นในเร็วๆนี้  ซึงอูจึงคิดว่าการนอนอยู่ในอ้อมแขนของคนที่ตัวโตกว่าแบบนี้ต่อไปอีกสักพักคงจะไม่เสียหายอะไร 

แล้วมันก็รู้สึกดีมากๆด้วยล่ะ

"อรุณสวัสดิ์" ประโยคแรกที่ได้ยินหลังจากรู้สึกตัวเป็นรอบที่สองของเช้านี้ ความรู้สึกอุ่นๆที่พาดผ่านลำตัวยังคงอยู่ ดูเหมือนว่าซึงยอนจะตื่นก่อนเขามาสักพัก แต่ก็ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่แล้ว

"อรุณสวัสดิ์" 

"อือ" 

"คุณตื่นมานานหรือยัง" 

"สักพัก ไม่นานครับ" 

"แล้วทำไมไม่ปลุกผม" 

"ก็เห็นคุณกำลังหลับสบาย ผมเลยไม่อยากกวน" 

"ก็เลยทนเมื่อยอยู่แบบนั้นน่ะเหรอ" 

"คุ้มจะตาย ตัวคุณหอม" สิบแต้มให้โชซึงยอน คนหน้าสวยเงียบไปชั่วขณะ

"ลุกเถอะ ผมหิวแล้ว" ซึงอูตอบพลางขยับตัวออกจากอ้อมกอด ชายหนุ่มตาเรียวอมยิ้มกับสิ่งที่เห็น ถึงอีกคนจะพยายามเก็บซ่อนอาการเอาไว้แค่ไหน แต่ใบหูที่แดงเถือกของเจ้าตัวก็บอกทุกอย่างให้เขารู้อยู่ดี   

9

ซึงอูอาสาเดินไปส่งอีกคนที่สถานีรถไฟหลังจากทั้งคู่ทานมื้อเช้าเสร็จ—แค่ขนมปังปิ้งหนึ่งแผ่นกับกาแฟดำหนึ่งถ้วยเหมือนกับมื้อเช้ามื้อก่อนๆที่ซึงยอนเคยทาน เพียงแต่ดูเหมือนว่าขนมปังจืดๆและกาแฟขมๆในเช้านี้จะทำให้เขาอารมณ์ดีมากกว่าเช้าอื่นๆ

"ผมจะได้เจอคุณอีกไหม" 

"คุณไม่อยากเจอผมอีกครั้งหรอก"

"ผมอยากเจอ" 

"คุณคงไม่ได้คิดถึงอะไรจริงจังอยู่หรอกใช่ไหม" 

"ไม่ได้หรือ" 

“...”

ก็ไม่ใช่ว่าไม่ได้ ซึงอูคิดในใจ แต่ถ้าให้นึกถึงความเป็นจริง ซึงยอนไม่คิดว่าตัวเองและเขาอยู่ในจุดที่แตกต่างกันเกินไปหรือ เขาเป็นคนร่ำรวย มีอาชีพการงานใหญ่โต ฐานะทางสังคม และอีกหลายสิ่งที่คนอย่างฮันซึงอูไม่มีวันมีได้ ในขณะที่เขาก็เป็นแค่เพียงเขา เป็นแค่ฮันซึงอู ฮันซึงอู ที่ไม่มีอะไรเลย 

"ให้โอกาสผมได้ไหม" 

“เราเพิ่งเจอกันแค่สองครั้ง” 

“แต่คุณติดอยู่ในหัวผมมาห้าปีแล้วฮันซึงอู” 

“ผมไม่เคยลืมหรอกว่าผมชอบตัวเองแค่ไหนตอนอยู่กับคุณ” 

“เพราะเมื่อคืนยิ่งทำให้ผมแน่ใจ” 

“ผมชอบคุณจริงๆนะ” 

ซึงอูเผลอกลั้นหายใจขณะที่ฟังประโยคพวกนั้น รู้สึกเหมือนเด็กหนุ่มที่กำลังถูกรุ่นพี่ที่แอบชอบมาห้าปีสารภาพรัก โชซึงยอนไม่รู้ความจริงข้อหนึ่ง ที่ว่าตัวเองไม่ใช่ฝ่ายเดียวที่ยังลืมเหตุการณ์และความรู้สึกในวันนั้นไม่ได้ เพราะตัวของซึงอูเองก็ยังคงจำรายละเอียดของทุกสิ่งทุกอย่างในวันนั้นได้เช่นกัน 

"เอามือถือมา" 

"..."

"ยังจะมาทำหน้างงอีกตาทึ่ม เอามือถือมาสิ" 

"..."

"นี่เบอร์ผม"

"..."

"โทรมาแล้วกัน"